Op 1 oktober vertrokken leden van de dojo’s in Enschede en Utrecht naar Radevormwald in Duitsland, voor de 13e Special Training georganiseerd door Germany Shotokan. Claus Schäfer leidde de trainingen en hield de groep met karateka’s uit Duitsland, Nederland en Zwitserland vier dagen lang op koers. Deze ST was extra onvergetelijk voor twee leden van Dojo Enschede, omdat zij bij de dan-test hun zwarte band gehaald hebben. Niels en Dennis gefeliciteerd, en Kirsten gefeliciteerd met je eerste Special Training! Op https://www.shotokan-karate.nl/utrecht-leidsche-rijn/2025/10/08/special-training-duitsland/ kun je een blogje lezen over het evenement vanuit het Utrechts perspectief.
Auteur: Rob Cuperus
Beachtraining 2025
Test. Leden van de dojo’s uit Den Haag en Utrecht verzamelden zich afgelopen zaterdag in Kijkduin voor de jaarlijkse beachtraining. Opvallend was dat er dit jaar drie mensen waren die nog in de kennismakingsfase zaten; het was hun derde of zelfs allereerste training. De zomerse stemming die de felle zon en het uitgestrekte strand met zich meebrachten zorgden voor een warm welkom.
We liepen wat dichter naar het water en sloegen daar een klein kampje op, bewaakt door de meegekomen familieleden. Op zo’n groot strand is het normaal lastig te bepalen wat de beste plek is om te gaan trainen, maar men was ditmaal zo behulpzaam geweest om een bord neer te zetten dat onze plek markeerde. In Kijkduin hecht men er duidelijk extra aan dat je bij een mae geri met de bal van de voet schopt in plaats van met je tenen, dus we besloten in het zicht van dat bord onze strand-dojo in te richten.
De beachtraining werd geleid door Jeroen van Oostrum, de leider van dojo Utrecht. Hij gaf aan dat de focus zou liggen op het bewegen vanuit één geheel. Dat wil zeggen dat je bewegingen met elkaar verbonden moeten zijn, zowel in je lichaam als tussen de verschillende technieken.
Als voorbeeld van het eerste werkten we aan het verbinden van je stoot (of verdediging) met het zetten van je stap. Dat doe je tegelijk als één geheel, in plaats van een los “stap-stoot”. Omdat we voor dit gedeelte op een lichte helling stonden en we een beetje wegzakten in het zand, werden we ons heel bewust van het neerzetten van onze voeten, en moesten we onze buikspieren wel aanspannen om een stoot met impact te maken. Aangezien een actieve core een belangrijke sleutel is tot het verbinden van je onder-en bovenlichaam, was dit een perfecte manier om dit te trainen.
Als je aan het vechten bent stop je niet na één techniek, je aanvallen vormen een soort constante stroom die in zijn geheel naar voren is gericht. Hetzelfde met een verdediging: je laat hem direct overgaan in een tegenaanval, ze zijn als het ware één. Daarvoor moeten we onze bewegingen dus aan elkaar verbinden. Om dat te trainen gebruikten we een gedeelte van de kata Jion en gingen we daarna verder met Heian Godan.
Het tegenwerkende, mulle zand maakte ons bewust van elke beweging die we maakten. Als je wegglipt of een stevige stap moet zetten om te blijven staan, kun je niet te veel bezig zijn met hoe “netjes” het eruitziet. Je focust daardoor sneller op wat je met je beweging probeert te bereiken. Natuurlijk zijn beide belangrijk, maar in de dojo ligt soms het gevaar op de loer dat je zo bezig bent met de juiste uitvoering dat je even vergeet waar een beweging eigenlijk voor bedoeld is.
We pasten het geheel vervolgens toe in kumite, waarin we steeds probeerden te werken met een tegenstander van de andere dojo. Het is altijd fijn om een extra verrassingselement te krijgen in de aanval, omdat je niet gewend bent aan de bewegingen van die persoon.
Omdat dat zo lekker werkt op een zachte ondergrond, gaf Jeroen ons aanvullend verschillende takedowns om te oefenen. Het zand vloog al snel in het rond, en het was erg leuk om met elkaar uit te puzzelen hoe die technieken werkten. Het lijkt altijd zo logisch als het voorgedaan wordt, maar om het zelf ook zo soepel voor elkaar te krijgen is vaak een ander verhaal.
Als laatste liepen we de zee in voor tekki shodan. Dit is het traditionele einde van elke beachtraining, en we kijken er elke keer weer naar uit. De zee was dit jaar relatief rustig, maar het was nog steeds heel leuk om te proberen een zinnige Tekki Shodan te lopen terwijl we tot onze navel in het water stonden en af toe een duw kregen van een golf. Aangezien Jeroen het chaosgehalte waarschijnlijk toch iets te laag vond, gaf hij als als laatste de verschillende banden allemaal een eigen kata (tekki shodan, nidan of sandan), waarbij het alsnog een enorme bende werd. En zo eindigt men een beachtraining: in chaos, lachend en proestend van het zeewater.
We sloten de training af in het ondiepe waar de zee tot ons middel kwam toen we geknield zaten. Daar bracht Jeroen de rust weer terug in de groep met een laatste opdracht voor mokuso. Mokuso is een korte meditatie die we aan het begin en einde van de training doen. Het markeert de overgang van de drukte van de buitenwereld naar de focus van de training, en andersom. Terwijl de golven in het ondiepe water sterker aan ons trokken en ons af en toe uit balans duwden, gaf Jeroen ons mee: “Focus on your breathing. There are no waves.” Een korte mentale oefening als deze, kun je zowel tijdens als buiten de training toepassen. Dit is een van de voordelen die mensen kunnen ervaren als ze een vechtkunst beoefenen; de trainingen kunnen daarbuiten ook bijdragen aan het ontwikkelen van meer rust en focus.
De training was hiermee afgesloten. Een paar mensen sprongen nog even de zee in, anderen kleedden zich alvast om en gingen op het terras van de Beachclub zitten. Toen iedereen zich daar verzameld had, genoten we nog van een heerlijke lunch in de buitenlucht, met voldoende tijd om uitgebreid bij te praten. Dit was voor de nieuwe mensen ook een goed moment om de anderen wat beter te leren kennen, en voor de meegekomen familieleden om zich bij de groep te voegen.
Halverwege de middag reden we vervolgens allemaal weer naar huis, tevreden terugkijkend op een zonnige aftrap van het nieuwe seizoen!
Inspirerende trainingen in de Oshima Shotokan Dojo
Jeroen en Lukasz vertrokken maandag 4 augustus naar Santa Barbara voor een week vol karate in California. Een groep van karateka’s uit Zwitserland, Israël, Duitsland en Nederland verzamelden zich om 2 maal per dag samen te trainen. De trainingen werden geleid door godans uit Israël en Zwitserland en stonden onder de supervisie van Eli Cohen en Patrick Motet.
Woensdag 6 augustus kwam Sensei Oshima langs tijdens de middagtraining. Dé gelegenheid om Sensei Oshima te feliciteren met zijn 95ste verjaardag. Ondanks zijn hoge leeftijd werden door sensei nog enkele karatevragen beantwoord, waarbij ook de fysieke uitleg niet werd geschuwd. Op donderdag kwam Mika (dojo Enschede) een dagje meetrainen, die hiervoor zijn 3-weekse familietour door het westen van de VS een dagje onderbrak. De prachtige Oshima Shotokan Dojo, gebouwd in traditionele stijl en gelegen op een heuvel met uitzicht op de Grote Oceaan, samen met het intensieve delen van inzichten, bood drie dagen lang inspiratie om het komende jaar in Nederland mee verder te trainen.
Tussen de trainingen door en na afloop was er steeds volop ruimte om bij te praten en de lokale brouwerijen met een bezoek te vereren. Een unieke combinatie om sociale contacten warm te houden en nieuwe te creëren.
Vrijdag was het ‘rustdag’. Samen met Lars van onze zuster-dojo uit Berlijn brachten we een bezoek aan Anacapa, een van de Channel Islands voor de kust van California. Na een indrukwekkend geschud van bijna anderhalf uur in een bootje over de oceaan, werd aangemeerd bij de lader die uiteindelijk toegang verschafte tot het minst bezochte National Park van de Verenigde Staten. De reden hiervan was inmiddels al een uur duidelijk; de instructies voor zeeziekte bleken voor meerdere passagiers geen overbodige luxe. Maar eenmaal aangekomen bood het eiland vergezichten van wereldklasse, die de reis snel deden vergeten!
Zaterdag 9 augustus bestond uit een bezoek aan Los Angeles om het oudste karate-evenement van de VS te bezoeken. Het bestond uit zowel een kumitetournooi als diverse demonstraties van kata’s, torite en nagewaza. Een enerverende middag die onder het genot van een Amerikaanse borrel (met een ‘borrelhap’ in het formaat van een maaltijd) werd afgesloten.
Een bijzonder hoogtepunt van de reis was de 25ste verjaardag van de dojo zelf. Ruim 450 karateka’s uit de VS, Canada, Zwitserland, Frankrijk, Ethiopië, Nederland, Duitsland, Curaçao en uiteraard Japan waren op de traditionele verjaardagstraining afgekomen. Deze werd geleid door John Teramoto – shihan van de SKA. Na de gemeenschappelijke warming up buiten, werd er in groepen binnen in de dojo getraind waar de buitenpanelen voor de gelegenheid waren geopend. Het leverde een indrukwekkend gekrioel van (te) veel karateka’s op die op deze manier allemaal de gelegenheid kregen om in de dojo te trainen.
Na deze training was het galadiner, met toespraken, muziek en uiteraard uitzicht op de dojo zelf.
Maandagochtend 11 augustus stond er een ‘zwarte band’ training op het menu. 180 ervaren karateka’s verzamelden zich in de dojo. Er werd in hoog tempo een interessant programma afgewerkt waarbij gewerkt aan zowel kihon, kumite als kata.
Na de lunch was het tijd voor het afnemen van Yodan (4e dan) examens. Zeven kandidaten lieten hun nagewaza, kata en lange afstand jiyu kumite zien.
Ter afsluiting stond er nog een bezoek aan Santa Barbara zelf op het programma. Het was het sluitstuk van een week die inspireerde en verbond, geheel in de traditie van de Oshima Shotokan Dojo en alle internationale zusterorganisaties.
Twintig jaar Dojo Den Haag!
Afgelopen zaterdag vierden we het 20-jarig bestaan van Dojo Den Haag. Op de uitnodiging stond mooi beschreven hoe het ooit begon:
“After Stefan strongly suggested to set up a dojo in The Hague, in
2005 shodan Jeroen, brown belts Adriana and Harald and
beginner Teun started practicing at the Van Damstraat in The
Hague. After more than 10 years, Jeroen went on to start Dojo
Utrecht, and today Dojo The Hague is still going strong with
currently 11 active members.”
De trainingen werden die dag verzorgd door Jeroen van Oostrum. Hoewel hij tegenwoordig dojoleider is van Dojo Utrecht, stond hij ooit aan de wieg van de dojo in Den Haag. Daarom was het extra passend dat hij – for old times’ sake – weer het voortouw nam.
De dag begon met een opbouwende training die iedereen lekker opwarmde en toewerkte naar de kyu-test. Voor de kandidaten was het natuurlijk prettig om dat spannende onderdeel al vroeg aan te gaan. Met frisse energie liet iedereen zien wat hij of zij in huis had.
Aansluitend trakteerden Teun en Adriana ons thuis op een heerlijke lunch en was er even tijd om bij te praten. Mooi om te zien dat er mensen uit Antwerpen, Den Haag, Utrecht, Enschede en Haan (Dld) aanwezig waren – daarmee was een groot deel van de vaste groep vertegenwoordigd. Aan het eind van de lunch werden de resultaten van de kyu-test bekendgemaakt, wat voor veel deelnemers betekende dat ze de middag met een hogere graad in konden gaan.
Met iets te volle magen – discipline blijft lastig als het eten zó goed is – keerden we terug naar de dojo. Als cadeau voor dojo-leiders Adriana en Teun gaf Jeroen een training die aansloot bij het sandan-programma. Toen het kumite-gedeelte aan bod kwam, werd de groep opgesplitst zodat iedereen op zijn eigen niveau kon blijven trainen en we allemaal heelhuids het diner zouden halen. Het was ontzettend leuk om te sparren met mensen van andere dojo’s en om eens wat uitgebreider in te gaan op dit programma. Ook als je daar zelf nog niet helemaal aan toe bent, is het interessant om alvast te oefenen met elementen die nog gaan komen. Het zet je training in een breder perspectief.
Zeer tevreden sloten we de trainingen af en maakten we ons op voor het diner. Er was een tafel voor ons gereserveerd bij café-restaurant Wijnhaven in Delft, waar we zelfs nog even buiten konden zitten tussen de buien door. Het eten was heerlijk, het gezelschap uitstekend en we genoten van een gezellige avond.
Namens de bevriende dojo’s werd er een beachflag cadeau gedaan, die voortaan trots kan wapperen bij strandtrainingen en andere evenementen. Na twintig jaar is het gepast om jezelf te laten zien. En wie weet – staan we er over nog eens twintig jaar met twee keer zoveel mensen.
Maar wat deze dag vooral liet zien, is dat het uiteindelijk niet draait om aantallen. Het gaat om de instelling van de mensen in je dojo. Om de bereidheid van elkaar te leren en elkaar verder te helpen groeien. Om een voorbeeld te zijn, en het goede voorbeeld te volgen. Om samen te lachen en te genieten van de mooie momenten op de weg.
En dat heeft Dojo Den Haag allemaal ruimschoots in huis – al twintig jaar. We zijn blij dat we dit met elkaar konden vieren. Op naar de volgende twintig!
Special Training Duitsland 2022
Berlijn, 3-7 juli 2022
Voor het eerst sinds 3 jaar weer een special training (ST). Het was nog even spannend of het door zou gaan. In eerste instantie ontvingen we een afgelasting op 13 juni, maar 2 uur later ging het alsnog door. De email was gericht aan een kleine groep mensen, dus het beloofde een kleine ST te worden.
Zondag 3 juli ’s middags ging ik op pad naar Dennis. Wij waren de enige deelnemers van onze dojo. We hadden een lange reis voor de boeg. Een kleine 600 km waarvoor we zo’n 5 en half uur voor nodig dachten te hebben. Uiterlijk 10 uur moesten we op onze bestemming zijn: Feriendorf Dorado te Ruhlsdorf (Marienwerder) zo’n 40 km vanaf Berlijn.
Om de tijd door te komen, hadden we een mooie podcast van de Belgische omroep Klara over de onafhankelijkheid van België Het Verlies van België opgezet. Met zijn rustige stem vertelde Johan op de Beeck minitueus hoe Willem Frederik zich tot koning Willem I uitriep, zich verslikte in de Belgen onder aanvoering van Louis de Potter en een opera uiteindelijk voor een revolutionaire opstand tegen de Nederlanders zorgde.
Inmiddels waren we in de buurt van Magdeburg. Tot onze verrassing kregen we hier met een omleiding te maken. We hadden heel wat van de omgeving te zien gekregen voor we weer terugkeerden op de A2. Dit heeft ons een half uur gekost. Toen waren we er ook wel flauw van en zijn maar even een lekker hapje gaan eten. Onze vrienden in Berlijn vroegen al ongerust waar of we bleven. Ze hoefden niet op ons te wachten voor het eten. Toen we weer onderweg waren, zagen we een kraanvogel overvliegen. Dat vond ik wel bijzonder. Ik had nog nooit een kraanvogel in het wild gezien, terwijl ze ’s nachts overvliegen tijdens de ST van Nederland and ze een belangrijke symbolische waarde hebben in oost-Azië in het algemeen en karate in het bijzonder. Denk maar aan Gankaku (kraanvogel op een rots).
Om een uur of half 10 kwamen we aan. Het was fijn om alle oude bekenden weer te zien, zoals Claus, Gilad, Daniel, Ute, Nina en Jonah uit Berlijn, Paul uit België en Joni uit Spanje. Er was niks veranderd. De afgelopen 3 jaar zijn voorbij gevlogen. Klote COVID. Het was ook fijn om nieuwe gezichten te zien zoals Max uit Duitsland, Frank uit Zwitserland en Jeanne uit Frankrijk. Uiteindelijk waren we er met deelnemers uit 6 verschillende landen.
Deze ST stond in de nagedachtenis van Renee Hug die helaas in maart was overleden. Renee had een sterke band met de dojo in Berlijn. Zij is er diverse keren geweest om les te geven. Tijdens elke training van de ST hebben we haar foto op een centrale plek in de dojo geplaatst. We hebben vaak aan haar gedacht, aan haar humor en aan haar aanwijzingen om geen kracht te gebruiken.
’s Maandags om kwart voor 6 was het tijd voor het eerste appèl. Met 13 man stonden we klaar. Ik heb nog nooit zo’n kleine ST meegemaakt. Vervolgens gingen we naar de dojo. Tijdens deze ST zijn we niet gaan joggen als warming up omdat alle deelnemers op 3 na boven de 40 jaar waren. In plaats daarvan zijn we in de dojo rond gaan lopen waarbij we oefeningen deden tijdens het lopen. De eerste training was kihon zoals gebruikelijk. Ondanks het geringe aantal deelnemers konden we nauwelijks 10 technieken in de lengte van de dojo maken. Het is altijd fijn om de eerste training achter de rug te hebben. De kop is er af.
Vervolgens om 8 uur een ontbijtje met een eitje.
En ’s middags om 12 uur lunch. Met de auto gingen we naar een restaurantje in de buurt. Als lunch hadden we een stevige warme maaltijd. Goede kost, maar wel een beetje veel als je er niet aan gewend bent om ’s middags warm te eten. Zeker als je weet dat je om 3 uur weer aan de bak moet. Het was een uitdaging om je bordje op tijd leeg te krijgen.
De middagtraining was lekker buiten. Van te voren hadden we gekeken of er voldoende schaduw was op de voetbalvelden in de buurt van het restaurant. Met de auto gingen we er heen. Deze training week af van het gebruikelijke programma. Vanwege het grote aantal deelnemers van boven de 40 jaar waren ten no kata armen en benen omgewisseld. Dus vandaag deden we eerst de 1000 traptechnieken.
Om 6 uur hadden we een licht maaltijd: avondbrood.
Om 9 uur was er de training voor vrouwen. Ten slotte ’s avonds om 10 uur was er een training voor de zwartebanders. Het thema van de training was de juiste ma. Aanvankelijk hebben we dit in gewone kumite vorm geoefend en later in langeafstand kumite.
De volgende dag is de beruchte 2e dag die begint met kibadachi. Er waren slechts 3 deelnemers jonger dan 40 jaar, die de volledige anderhalf uur moesten staan. Om hun te steunen stonden er 3 ouderen bij vanaf het begin. Een half uur later voegde zich de rest van de 40 plussers erbij en een kwartier later ten slotte de 50 plussers. De eerste 3 40 plussers verlieten de groep na 1 uur om buiten de training voort te zetten met Tekki Shodan.
’s Middags hadden we ten no kate armtechieken, die we normaal gesproken de eerste dag zouden hebben gehad.
’s Avonds om half 11 was er weer een training voor zwartebanders. Deze training was speciaal gericht op reageren op een aanval ter nagedachtenis aan Renee. Hierbij zijn er verschillende mogelijkheden zoals terugstappen, instappen of opzij stappen om vervolgens in een goede positie uit te komen voor een counter. Tenslotte hebben we nog bewegen in senkutsu geoefend als voorbereiding op de volgende training.
De laatste training van de dag om 12 uur was de historische 1000 oizuki’s. Hier konden we wel merken dat de grootte en de samenstelling van de groep invloed had op de uitvoering van de training na zo’n lange zware dag.
De volgende ochtend mochten we een half uurtje langer blijven liggen, omdat het de dag ervoor nogal laat was geworden. We hebben de kleine kata training gedaan waarbij de eerste 8 kata’s elk 5 keer herhaald worden als voorbereiding op de grote kata training morgen.
’s Middags hadden we de gebruikelijke sanbon kumite training. Deze hadden wee ook weer lekker buiten. Het was wel lastig om de juiste lijnen te houden, omdat er geen lijnen op de grond waren. De 40 plussers deden 1 op de 3 technieken in normale snelheid en de rest langzaam. Het was lastig om te bepalen of een paar uit 40 plussers bestond of niet, maar Claus raakte hier al snel bekwaam in.
Op de laatste dag hadden we, zoals gezegd, de grote kata training. De Heian kata’s, Bassai en Tekki Shodan werden elk 10 keer herhaald. Dit ging met een uitstekende inzet ondanks de slopende dagen die eraan vooraf zijn gegaan.
Na afloop hebben we nog even samen ontbeten en de slaapvertrekken schoongemaakt om ten slotte weer op huis aan te gaan. Op een akker zagen we een kraanvogelpaartje foerageren. We hebben gas teruggenomen om ze eens rustig te bekijken. Voor de terugreis hebben we naar een iets spannender podcast van de BBC geluisterd over Apollo 13. Helaas hebben we de podcast niet uit kunnen luisteren.
Beach Training 2019
Om het trainingsjaar weer goed af te sluiten, was het afgelopen zaterdag tijd voor de traditionele Beach Training in Kijkduin. Helaas moesten de vrienden uit Duitsland dit jaar verstek laten gaan, maar de dojo’s Antwerpen, Enschede, Den Haag en Utrecht waren goed vertegenwoordigd.
Het weer was perfect: (net) droog en niet te warm. Paul Tabe van dojo Antwerpen leidde de training. Het strandzand leende zich erg goed voor oefeningen voor het actief werken met de heupen, in twee rijen ploegden we op onze knieën door het zand. Een loslopend hondje snuffelde even vrolijk rond tussen al die rare mensen, tot afschuw van zijn baasje. Maar dat hoort erbij op een strandtraining, net als dat er af en toe een kind iets naar zijn trainende vader of moeder roept, want bij de traditie hoort ook dat de gezinnen welkom zijn. Leuk om te zien hoe de kinderen elkaar langzamerhand leren kennen en er bij die generatie ook vriendschappen gesloten worden.
Dit neemt niet weg dat er serieus getraind wordt, en dat deze training een zeer waardevol onderdeel van ons programma is. Zoals Paul al aangaf moet het beeld bij karate niet zijn dat een gevecht altijd plaatsvindt in een comfortabele dojo met een vlakke vloer, maar dat het ook op een ongelijke, rotsachtige bodem kan zijn, of in het mulle zand. Je moet jezelf dus trainen om op elke ondergrond stabiel te kunnen staan en wendbaar te zijn, en daarmee ging hij met ons aan de slag. Na het werken vanuit de heupen en stabiel staan oefenden we met een alternatieve counter: niet blijven hangen in het werken met alleen een stoot, maar de tegenstander bijvoorbeeld na de stoot omver te werpen. Hoe je dat op een relatief eenvoudige en snelle manier kon doen, konden we in het zachte zand mooi trainen. Daarna nog een paar rondjes “sumo”, elkaars band vastgrijpen en proberen vanuit je heupen de ander tegen te houden of omver te krijgen. Erg leuk om te doen, en je merkt het bijzonder snel als je niet goed vanuit je heupen werkt, dan lig je direct in het zand.
Als kers op de taart: de zee in! Geleid door Jeroen van dojo Utrecht deden we Tekki Shodan in de golven. De uitdaging is om ondanks die golven en de ongelijke bodem toch stevig te blijven staan en de kata zo goed mogelijk uit te voeren. Toen alle aanwezige Black Belts een kata hadden afgeroepen draaiden we ons om en deden met ons gezicht naar het strand nog een paar rondes. Het bleek enorm uit te maken dat je de golven nu niet kon zien aankomen, en de strakke twee rijen die we oorspronkelijk hadden gevormd waren snel niet meer terug te zien. Lachend lieten we ons uiteindelijk in de golven vallen, we gaven ons gewonnen. Voor dit jaar dan, volgend jaar revanche!
Japan-dag 2019
Düsseldorf – 25 mei
Samuel, Rob en Stefan zijn dit jaar afgereisd naar Haan voor de Japan-dag in Düsseldorf. Onlangs waren we nog in Haan geweest, maar sindsdien is de afslag opgebroken. De omlegging was niet duidelijk aangegeven en we mistten dus de afslag. Bij de volgende afslag zijn we omgekeerd om de weg naar Haan te vervolgen.
Bij aankomst bleken Nathaniel, Theodoridis en Paul uit Antwerpen al te zijn gearriveerd. Verder was de club uit Haan, Wilfried, Leo, Markus, Maaike, Annika en Bernd natuurlijk al aanwezig.
Het plan was om het programma eerst te repeteren met de hele groep. We hadden vrijwel hetzelfde programma als voorgaande jaren, maar elke keer schaven we er toch nog iets aan bij. Het programma bestond uit:
- Kihon – allemaal
- Torite – Rob en Stefan
- Ippon gumite – witte banders
- Nagewaza – Rob en Stefan
- Jiyu ippon gumite – bruine banders
- Iai – Stefan en Paul
- Bassai – bruine en junior zwarte banders
- Jion (langzaam) – zwarte banders
- Heian nidan – allemaal
Elk jaar is het weer de vraag: hoe groot is het podium? Vaak oefenen we op een te klein oppervlak. 4 of 5 technieken? We besloten tot 5. Doen we een kiai met elke techniek? We besloten het met elke 5e techniek te doen. Met Nagewaza: eerste 5 langzaam en dan 5 snel? We besloten elke techniek eerst langzaam te doen en vervolgens snel. We besloten de naam van elke kata te herhalen als bevestiging, omdat we dat zo gewend zijn. De rijen op de flanken buigen op zij naar het publiek. Linksom of rechtsom draaien? We besloten rechtsom te draaien net als in het leger. Alle details zijn overwogen en getest. De generale repetitie was goed. Is dat goed of slecht?
Voor de lunch gaan we altijd naar het Becherhus. Daar kunnen we altijd lekker eten in de Biergarten.
Vervolgens naar Düsseldorf. Gelukkig konden we onze auto’s weer kwijt op de vertrouwde parkeerplaats. We hadden nog een paar uur over om rond te kijken. We zijn over de boulevard langs de Rijn gelopen tussen de duizenden mensen langs de diverse stands met Japanse zaken als kalligrafie, cosplay-artikelen, informatie over Japan, Japans eten, etc. Het is altijd vermakelijk om te zien hoe de jeugdige cosplayers hun best doen zich te verkleden als hun favoriete stripheld.
Ten slotte konden wij aan de bak. Het was warm, maar niet zo warm als voorgaande jaren. De eerste kiai is altijd het mooist, omdat het het publiek totaal verrast. De show verliep uitstekend. Soepel wisselden de groepen witte banders, bruine banders en zwarte banders elkaar af. Bernd praatte als een geoefend stalmeester de show weer uitstekend aan elkaar. Het publiek was weer even enthousiast als voorgaande jaren. Het is altijd weer een feestje om voor dit publiek op te treden. Na afloop dankte Paul, onze troef, het publiek nog in het Japans.
Kyu-test Haan 2019
Haan, 6 april 2019
Dit is de eerste kyu-test van 2019 rond de sterfdag van Gichin Funakoshi op 26 april.
Met zijn drieën, Stijn, André en Rob, zijn wij naar Haan gereden voor de kyu-test. Roxanne kon er helaas niet bij zijn vanwege ziekte. Onderweg gaf de TomTom aan dat we de van de A31 af moesten. We hebben de snelweg verlaten via de laatste afslag voor de staart van een file. Blijkbaar was er een ongeluk gebeurd. Via een toeristische route kwamen we uiteindelijk weer op een verlaten snelweg. Tenslotte waren we ruim op tijd in Haan.
Het was fijn om onze vrienden Wilfried, Leonard, Markus, Meike, Jurgen, Anika en Bernd weer te zien. Na enige tijd kwamen ook Olof, Ilse en Jeroen uit Utrecht aan. Zij hadden helaas wel wat vertraging opgelopen door een andere file.
Vervolgens hebben we een pittige training gedaan als warming up voor de kyu-test: eerst kihon (alles met kiai), vervolgens kata en tenslotte kumite. Na de kihon gingen de senioren apart. De senioren hebben onder andere lekker jiyu ippon kumite gedaan. Jeroen had nog een mooie aanwijzing met betrekking tot de bewegingen 6, 10 en 26 van empi. In het boek Karate-do Kyohan staat dat dit een directe voorwaartse stoot is van onderen op de kin. In die zin lijkt het meer op een gyaku-zuki yodan dan een uraken net als beweging 20. Stof om over na te denken.
Na de lunch was het tijd voor de kyu-test. De deelnemers hadden tijdens de lunch nog hun favoriete kata geoefend. In tegenstelling tot anders zijn we begonnen met de meer senior deelnemers André, Markus, Ilse en Meike. Daarna waren de meer junior deelnemers Stijn, Leonard en Olof. Alle deelnemers hebben hun stinkende best gedaan. Zie de foto’s op de website van dojo Haan. We hebben nog geprobeerd om voor enige verwarring te zorgen door de deelnemers de verkeerde verplichte kata’s te laten doen. Het blijft lastig om terug te tellen met de kyu’s en voorwaarts te tellen met de Heian kata’s. De deelnemers lieten zich echter niet uit het veld slaan. Na afloop waren we dan ook verheugd dat iedereen geslaagd was. Voor Stijn is dit zijn eerste kyu, voor Ilse betekent dit dat ze haar witte band voor een bruine mag omwisselen en Meike is nu nog slechts een stap verwijderd van de zwarte band. Iedereen gefeliciteerd met dit fantastische resultaat. Jullie inspanningen zijn beloond.
| Stijn Giesen | Enschede | 8e kyu |
| Leonard Koebsch | Haan | 7e kyu |
| Olof van der Gaag | Utrecht | 5e kyu |
| Markus Oeffling | Haan | 4e kyu |
| André Veenendaal | Enschede | 4e kyu |
| Ilse Herbert | Utrecht | 3e kyu |
| Meike Roßberg | Haan | 1e kyu |
Special Training Nederland 2019
Enschede, 8-10 maart 2019
Afgelopen weekend hebben we voor de dertiende keer een Special Training in Nederland gehouden. Net als vorig jaar was niemand van 12 ambachten en 13 ongelukken. Alle 25 deelnemers hebben hun steentje bijgedragen aan weer een fantastische ST! Helaas hadden we wegens diverse omstandigheden 7 afzeggingen. Anders hadden we een record aantal deelnemers gehad. Opvallend was dat veel mensen van de oude garde afwezig waren en dat er dus veel relatief nieuwe deelnemers waren. Voor 6 deelnemers was het de eerste ST en voor 4 deelnemers de tweede. De deelnemers kwamen weer van heinde en verre. Behalve onze vrienden uit Den Haag en Utrecht, uit Haan en Berlijn en Antwerpen mochten we Joni uit Malaga verwelkomen en Deepak met twee pupillen uit Praag.
Deze keer waren ondergebracht in een nieuwe locatie. De oude vertrouwde Drienerburght heeft plaatsgemaakt voor het spiksplinternieuwe U Parkhotel. Dit is gevestigd in het voormalige en totaal gerenoveerde EL/TN-gebouw en heeft haar deuren begin 2019 geopend. Deze locatie is nog beter dan de vorige. Zonder twijfel is dit het beste onderkomen van alle ST’s op de hele wereld. Je zou haast vergeten dat we op de ST waren om uit onze comfort zone te treden.
De eerste training vrijdag was iets later dan normaal, omdat de zaal al geboekt was. De inhoud was kihon als vanouds. Even leek het erop dat we dubbele aantallen zouden draaien, omdat we 200 gedan barais maakten, maar daarna maakten we telkens 100 technieken. De 40- en 50-plus draaiden vanaf de mawashi-geri een iets ander programma dan de rest. Vanaf 30 werden alle oneven tientallen vervangen door een mae-te vanuit hachiji-dachi.
Het avondeten was nog beter dan voorheen. Gewone pasta met de saus apart. Dat geeft toch wat meer bite, dan wanneer de pasta al geruime tijd warm is gehouden.
Ten slotte te no kata omote armtechnieken. Dit ging prima tot de laatste techniek: uchikomi. Hierbij ontstond enige verwarring of we nu eerst met de linker of met de rechter arm moesten blokken. Volgens het boek blokken we eerst met links, maar we hebben ook aangeleerd om met dit blok van binnenuit te blokken; dus eerst met rechts. Enfin, dit kan worden geherinterpreteerd als een gebrek aan concentratie, maar kan worden voorkomen met duidelijke instructies vooraf.
De volgende ochtend eerst een aantal rondjes gelopen op de sintelbaan als warming up. Daarna de beruchte kiba-dachi training. Als 50-plusser met de nodige ST’s achter de rug valt dit wel mee, omdat je slechts drie kwartier hoeft te staan, maar voor de jonkies die de volle anderhalf uur moeten staan is dit toch een grote uitdaging. Anderhalf uur is dan best wel lang.
Na het ontbijt en de lunch was het ’s middags tijd voor ten no kata omote kicks. We begonnen in de dojo. De matten op de grond zijn prima om een val te breken, maar zijn wel een aanslag op de knie bij traptechnieken. Al gauw zijn we dus verhuisd naar een ander zaaltje met een harde vloer. De benen zijn altijd zwaar tijdens deze training door de kiba dachi training in de morgen.
Na het avondeten hadden we de 100 Heian Shodans. Dit is een lange reis. De eerste kata’s zijn altijd wat houterig, omdat je nog stijf bent. Daarna gaat het beter en beter. De kunst is om de kata’s realistisch te maken ondanks de toenemende vermoeidheid.
Vervolgens een klein intermezzo. Een rustige training van de beentechnieken, omdat het ’s middags tijdens ten no kata wel een beetje moeizaam ging.
Tenslotte om dag af te sluiten of eigenlijk was de volgende dag al begonnen: de 1000 oi-zuki’s in het donker. Dit is de traditionele overlevering uit de tijd dat karate in het geheim beoefend moest worden. Daarom gebeurde dit ’s nachts. Na afloop hadden we chocolade cake van Talitha. Dat is dan weer onze traditie.
De volgende ochtend hebben we niet zoveel rondjes over de sintelbaan gelopen, omdat het regende. Daarentegen hebben we wel lange tijd voor de ingang van het Sportcentrum staan wachten, omdat de portier niet op tijd aanwezig was. Vervolgens hadden we de grote kata-training waarbij alle Heian kata’s, Bassai, Kwanku en ten slotte Tekki Shodan de revu passeerden. Degenen die hogere kata’s niet kenden hadden extra tijd om Tekki Shodan te oefenen. De 40- en 50-plussers draaiden slechts 60 % van de kata’s mee. Respect voor de jonkies die het volledige aantal kata’s draaiden!
Na het ontbijt was het tijd voor de laatste training: kumite. Dit kan confronterend zijn, maar het is in ieder geval een oefening waarbij je bij de les moet blijven. Ongelukken zijn er niet gebeurd. Wel moest de vloer af en toe schoongemaakt worden vanwege blaren die waren gaan bloeden. Dat hoort er nu eenmaal bij.
Na afloop was iedereen opgelucht en trots om de ST volbracht te hebben en terecht: tijdens de ST verleg je je grenzen. Op naar de volgende ST!
25-jarig jubileum HSKT
Haaksbergen, 30 november – 2 december 2018 – Onlangs hebben we het 25-jarig jubileum van onze club gevierd. Hiervoor hadden we ruimte gehuurd bij de recreatieboerderij Goed Te Pas. Leden van de dojo’s in Berlijn, Haan, Den Haag en Utrecht waren overgekomen om dit heugelijke feit met ons te vieren. Sommige vriendschappen bestaan al minstens zo lang als de dojo Holland Shotokan Karate Twente. Het weekend was een mooie gelegenheid om oude herinneringen op te halen. We treffen elkaar wel vaker, maar dan staat karate altijd op de eerste plaats. Dit keer was het anders. Nu was het tijd om te feesten.
Vrijdags kwam het weekend rustig op gang. In de loop van de avond arriveerden de eerste deelnemers. De deelnemers konden de doordeweekse beslommeringen aan de kant zetten en langzaam aan het feestweekend beginnen. ’s avonds hebben we simpelweg macaroni gegeten. Daarna moest er nog het een en ander voorbereid worden. Bouillon voor de snert moest nog gekookt worden voor de lunch de volgende dag.
Zaterdags konden we verder met het afmaken van de snert en het bereiden van tomatensoep. Om een uur of elf hebben we de delegatie uit Berlijn van het station in Hengelo afgehaald. Iedereen vermaakte zich prima met de spelen die in de recreatieruimte aanwezig waren zoals tafelvoetbal, luchthockey, arcade spelen, schaken, een elektrische koe, sjoelen en nog veel meer. Daarna was het tijd voor lunch. De snert en de tomatensoep gingen er goed in.
Tijd voor de eerste training. Iedereen mocht hieraan deelnemen in gewone kleding. Zowel ouders als kleine kinderen. De training zou plaatsvinden in de manege. Helaas had er in de manege een tragisch ongeval plaatsgevonden, waardoor we naar buiten moesten. Buiten hadden we een aangepaste training waar iedereen aan mee kon doen. Opgesteld in een groot vierkant oefenden we diverse stoten, bloks en kicks op de plaats. Toen de traumahelikopter kwam zijn we verder gegaan op een naastgelegen weiland. Daar hebben we met zijn allen diverse technieken vanuit zenkutsu geoefend en vervolgens enkele kata’s. Het was fantastisch om te zien hoe de aanhang enthousiast meedeed met de training en vooral ook hoe de kleine kids hun best deden. De traumahelikopter haalde herinneringen boven aan de vuurwerkramp. Toen hadden we het seminar op de campus. De foto’s hiervan waren ook weer aanwezig al donderdeel van onze gemeenschappelijke herinneringen. We hopen dat het slachtoffer gauw hersteld.
Daarna was het tijd voor het avondeten. De catering werd verzorgd door Nyonya Meneer Indonesisch Eethuis. en bestond uit diverse vegetarische Indonesische gerechten, zoals rijst met kokossmaak, pittige sperzieboontjes, tahoe ketjap en nog veel meer. Iedereen vond het erg lekker.
Nadat het eten wat gezakt was, hadden we onze eerste training op de zolder boven de recreatieruimte. De training was anders dan normaal omdat de ruimte beperkt was voor zo’n grote groep deelnemers. We hebben aangepaste oefeningen gedaan met het oog op stabiel staan waarvoor weinig ruimte nodig was. Aan het eind van de les hebben alle dojo’s nog een kata voorgedragen.
Na het eten was het tijd voor het spel van Huttenkloas. Huttenkloas speelt een belangrijke rol in de geschiedenis van HSKT sinds de tweede zogenaamde Rambi-tocht van de vereniging onder het motto “we zijn geen Rambo, maar zeker ook geen Bambi”. De eerste keer speelden we het spel in een donker bos. Van te voren hadden we eieren uitgeblazen, gevuld met ketchup en afgedicht met kaarsvet. Vervolgens verstopten Stefan en Joop verkleed als Huttenkloas en zijn vrouw Aarne zich in het bos. In het bos hadden ze daags van te voren stellages gebouwd die de deelnemers schrik aan moesten jagen. Vervolgens werden de deelnemers het bos ingelaten, waar een waar gevecht met de gevulde eieren plaatsvond. Kees kneusde zijn ribben nog toen hij over een boomwortel struikelde. Stefan was op de grond gevallen toen het touw brak, waarmee hij van plan was van de ene boom naar de andere te tokkelen. Enfin, we wilden de deelnemers deze keer weer hetzelfde gevoel geven. Een echt spel was het niet; meer een spookhuis met acteurs. Rob verkleed als Huttenkloas, Joop als zijn vrouw Aarne, Stefan verkleed als zijn zoon Janne en Dennis verkleed als neef Hennik. Zij verstopten zich op vier strategische plaatsen verdeeld over het erf van de manege. Natasja liep rond als Wit Wief om de deelnemers enigszins naar de verstopplekken te leiden. In de schuur van Huttenkloas waren veel verstopplekken. Het wachten duurde lang tot er weer een groepje deelnemers kwam, maar de lol was groot als ze flink schrokken. Aarne zat verstopt in een paardentrailer en het de grootste schik als hij door een droge sloot rende om de deelnemers de schrik aan te jagen. Hennik zat achter op het erf tussen balen stro en Aarne liep rond met een grote bos takken op de rug. Legendarisch is de kreet “Ik brek oe de lip” van Aarne uit de eerste aflevering, die nu ook door Huttenkloas overgenomen was.
Daarna brak het feest pas echt los. Nadat er een nieuwe laptop aangerukt was, konden we beginnen met karaoke. Sommige deelnemers konden zingen; de meeste niet. Dat mag de pret niet drukken. Dapper dat men het toch probeerde. En gelachen dat we hebben … 🙂 Dit ging door tot in de late uurtjes.
Ah, might as well jump. Jump!
De volgende ochtend na het ontbijt tijd voor de katertraining. Ook hier hebben we weer leuke dingen gedaan, zoals springen en draaien in de lucht en we hebben torite geoefend.
Eindelijk na vele jaren hebben we weer een een winnaar van de Rambi-voet: Joop. Deze voet wordt na elke Rambi-tocht toebedeeld aan de deelnemer die hem het hardst verdient. In dit geval is dat zonder enige twijfel Joop. Met veel creativiteit en inzet was Joop de drijfveer van dit jubileum. Joop heeft de gelegenheid geselecteerd na diverse gelegenheden te hebben bezocht, hij stelde het draaiboek op, zette het Huttenkloas op met rekwisieten van de eerste versie en stelde een tijdlijn samen met alle foto’s en publicaties (Kiai!) van door de jaren heen. Hiermee is Joop de trotse bezitter van de Rambi-voet in navolging van Harald en Talitha.
Ten slotte was het tijd voor de laatste lunch. We hadden ons als uitdaging gesteld pannenkoeken te bakken voor een man of 45. De eigenaar van Goed Te Pas had speciaal daarvoor 4 pannenkoekenpannen voor ons gekocht. Omdat Niels elke zondag pannenkoeken bakt, mocht hij als specialist deze uitdaging aangaan. Nog voordat de Berlijners moesten vertrekken om de trein te halen had hij de klus geklaard.
Ten slotte kwam er een einde aan dit gezellige, drukke, chaotische weekend. In geheel eigen stijl hebben wij ons 25-jarig jubileum gevierd. We stellen het zeer op prijs dat onze vrienden van verre dit weekend met ons meegevierd hebben. Samen hebben we oude herinneringen opgehaald. Dit is wat ons bindt. Op naar het volgende jubileum!