Special Training Duitsland 2022

Special Training Duitsland 2022

Berlijn, 3-7 juli 2022

Voor het eerst sinds 3 jaar weer een special training (ST). Het was nog even spannend of het door zou gaan. In eerste instantie ontvingen we een afgelasting op 13 juni, maar 2 uur later ging het alsnog door. De email was gericht aan een kleine groep mensen, dus het beloofde een kleine ST te worden.

Zondag 3 juli ’s middags ging ik op pad naar Dennis. Wij waren de enige deelnemers van onze dojo. We hadden een lange reis voor de boeg. Een kleine 600 km waarvoor we zo’n 5 en half uur voor nodig dachten te hebben. Uiterlijk 10 uur moesten we op onze bestemming zijn: Feriendorf Dorado te Ruhlsdorf (Marienwerder) zo’n 40 km vanaf Berlijn.

Om de tijd door te komen, hadden we een mooie podcast van de Belgische omroep Klara over de onafhankelijkheid van België Het Verlies van België opgezet. Met zijn rustige stem vertelde Johan op de Beeck minitueus hoe Willem Frederik zich tot koning Willem I uitriep, zich verslikte in de Belgen onder aanvoering van Louis de Potter en een opera uiteindelijk voor een revolutionaire opstand tegen de Nederlanders zorgde.

Inmiddels waren we in de buurt van Magdeburg. Tot onze verrassing kregen we hier met een omleiding te maken. We hadden heel wat van de omgeving te zien gekregen voor we weer terugkeerden op de A2. Dit heeft ons een half uur gekost. Toen waren we er ook wel flauw van en zijn maar even een lekker hapje gaan eten. Onze vrienden in Berlijn vroegen al ongerust waar of we bleven. Ze hoefden niet op ons te wachten voor het eten. Toen we weer onderweg waren, zagen we een kraanvogel overvliegen. Dat vond ik wel bijzonder. Ik had nog nooit een kraanvogel in het wild gezien, terwijl ze ’s nachts overvliegen tijdens de ST van Nederland and ze een belangrijke symbolische waarde hebben in oost-Azië in het algemeen en karate in het bijzonder. Denk maar aan Gankaku (kraanvogel op een rots).

Om een uur of half 10 kwamen we aan. Het was fijn om alle oude bekenden weer te zien, zoals Claus, Gilad, Daniel, Ute, Nina en Jonah uit Berlijn, Paul uit België en Joni uit Spanje. Er was niks veranderd. De afgelopen 3 jaar zijn voorbij gevlogen. Klote COVID. Het was ook fijn om nieuwe gezichten te zien zoals Max uit Duitsland, Frank uit Zwitserland en Jeanne uit Frankrijk. Uiteindelijk waren we er met deelnemers uit 6 verschillende landen.

Deze ST stond in de nagedachtenis van Renee Hug die helaas in maart was overleden. Renee had een sterke band met de dojo in Berlijn. Zij is er diverse keren geweest om les te geven. Tijdens elke training van de ST hebben we haar foto op een centrale plek in de dojo geplaatst. We hebben vaak aan haar gedacht, aan haar humor en aan haar aanwijzingen om geen kracht te gebruiken.

’s Maandags om kwart voor 6 was het tijd voor het eerste appèl. Met 13 man stonden we klaar. Ik heb nog nooit zo’n kleine ST meegemaakt. Vervolgens gingen we naar de dojo. Tijdens deze ST zijn we niet gaan joggen als warming up omdat alle deelnemers op 3 na boven de 40 jaar waren. In plaats daarvan zijn we in de dojo rond gaan lopen waarbij we oefeningen deden tijdens het lopen. De eerste training was kihon zoals gebruikelijk. Ondanks het geringe aantal deelnemers konden we nauwelijks 10 technieken in de lengte van de dojo maken. Het is altijd fijn om de eerste training achter de rug te hebben. De kop is er af.

Vervolgens om 8 uur een ontbijtje met een eitje.

En ’s middags om 12 uur lunch. Met de auto gingen we naar een restaurantje in de buurt. Als lunch hadden we een stevige warme maaltijd. Goede kost, maar wel een beetje veel als je er niet aan gewend bent om ’s middags warm te eten. Zeker als je weet dat je om 3 uur weer aan de bak moet. Het was een uitdaging om je bordje op tijd leeg te krijgen.

De middagtraining was lekker buiten. Van te voren hadden we gekeken of er voldoende schaduw was op de voetbalvelden in de buurt van het restaurant. Met de auto gingen we er heen. Deze training week af van het gebruikelijke programma. Vanwege het grote aantal deelnemers van boven de 40 jaar waren ten no kata armen en benen omgewisseld. Dus vandaag deden we eerst de 1000 traptechnieken.

Om 6 uur hadden we een licht maaltijd: avondbrood. 

Om 9 uur was er de training voor vrouwen. Ten slotte ’s avonds om 10 uur was er een training voor de zwartebanders. Het thema van de training was de juiste ma. Aanvankelijk hebben we dit in gewone kumite vorm geoefend en later in langeafstand kumite.

De volgende dag is de beruchte 2e dag die begint met kibadachi. Er waren slechts 3 deelnemers jonger dan 40 jaar, die de volledige anderhalf uur moesten staan. Om hun te steunen stonden er 3 ouderen bij vanaf het begin. Een half uur later voegde zich de rest van de 40 plussers erbij en een kwartier later ten slotte de 50 plussers. De eerste 3 40 plussers verlieten de groep na 1 uur om buiten de training voort te zetten met Tekki Shodan.

’s Middags hadden we ten no kate armtechieken, die we normaal gesproken de eerste dag zouden hebben gehad.

’s Avonds om half 11 was er weer een training voor zwartebanders. Deze training was speciaal gericht op reageren op een aanval ter nagedachtenis aan Renee. Hierbij zijn er verschillende mogelijkheden zoals terugstappen, instappen of opzij stappen om vervolgens in een goede positie uit te komen voor een counter. Tenslotte hebben we nog bewegen in senkutsu geoefend als voorbereiding op de volgende training.

De laatste training van de dag om 12 uur was de historische 1000 oizuki’s. Hier konden we wel merken dat de grootte en de samenstelling van de groep invloed had op de uitvoering van de training na zo’n lange zware dag.

De volgende ochtend mochten we een half uurtje langer blijven liggen, omdat het de dag ervoor nogal laat was geworden. We hebben de kleine kata training gedaan waarbij de eerste 8 kata’s elk 5 keer herhaald worden als voorbereiding op de grote kata training morgen.

’s Middags hadden we de gebruikelijke sanbon kumite training. Deze hadden wee ook weer lekker buiten. Het was wel lastig om de juiste lijnen te houden, omdat er geen lijnen op de grond waren. De 40 plussers deden 1 op de 3 technieken in normale snelheid en de rest langzaam. Het was lastig om te bepalen of een paar uit 40 plussers bestond of niet, maar Claus raakte hier al snel bekwaam in.

Op de laatste dag hadden we, zoals gezegd, de grote kata training. De Heian kata’s, Bassai en Tekki Shodan werden elk 10 keer herhaald. Dit ging met een uitstekende inzet ondanks de slopende dagen die eraan vooraf zijn gegaan.

Na afloop hebben we nog even samen ontbeten en de slaapvertrekken schoongemaakt om ten slotte weer op huis aan te gaan. Op een akker zagen we een kraanvogelpaartje foerageren. We hebben gas teruggenomen om ze eens rustig te bekijken. Voor de terugreis hebben we naar een iets spannender podcast van de BBC geluisterd over Apollo 13. Helaas hebben we de podcast niet uit kunnen luisteren.

Kata seminar Enschede 19 december 2015

Alle tradities beginnen met een eerste keer. En zo zou het zomaar kunnen dat de deelnemers aan het kata seminar op zaterdag 19 december later kunnen zeggen dat ze bij de allereerste keer geweest zijn. Laten we niet op de zaken vooruitlopen.. maar het smaakte in ieder geval naar meer, zowP1030791el overdag als ’s avonds.

 

Kata is het hart van karate, en om dit te benadrukken – en om de kata’s aan te scherpen – hadden Kees en Stefan een interessant seminar georganiseerd rond het thema “ kata” in drie trainingen. Vanuit Den Haag, Enschede, Schuttorf, Haan en zelfs Berlijn kwamen de deelnemers om dit te ondergaan.

 

In de eerste training kwamen de heian kata’s aan bod, onze witte-band kata’s. Veel aanwijzingen over bewegingen en combinaties die in veel kata’s terugkomen. Na de lunch in de kantine van het sportcentrum waren er nog twee trainingen. Eerst waren de bruine banden aan de beurt met tekki shodan en bassai. Ook voor de witte en zwarte banden viel hier genoeg te leren. De laatste training focuste op zwarte band kata’s: tekki nidan, tekki sandan, jion, kwanku en een klein beetje empi voordat de tijd alweer om was. Voor de meeste deelnemers gold dat er nog vele geheimen in deze kata’s te ontdekken zijn.

 

Naast alle leerzame momenten was er ook tijd voor gezelligheid. Met als mooie afsluiting het Indonesisch buffet s’ avonds in de Venner-Woudstra residentie.

Overigens gaat het gerucht dat de Berlijnse delegatie nog 100 bassai’s met Kees heeft gedaan op zondag. Dit hebben we nog niet kunnen bevestigen – wellicht later meer!

Kortom: geslaagde dag. Gezellig en leerzaam: Iedereen heeft weer veel tips en motivatie naar huis genomen.

Special Training Nederland 2014

7, 8, 9 maart
Universiteit Twente in Enschede
Lead by Kees Venner

Voorbereiding

IEDEREEN VERZAMELEN EN WEES OP TIJD! Dat is de eerste zin tot nu toe nog steeds in mijn geheugen is geprent. Voor mij en een paar anderen is het voor het eerst dat we deze strijd zijn aan gegaan in dit specifieke weekend. Een strijd waar al reeds vele verhalen zijn ontstaan en zijn doorgegeven aan de “Newbees” zoals ik. Beangstigend, bevrijdend, ziekmakend, doortastend, emotioneel… ieder verhaal uniek met zijn/haar eigen beleving. En het mooie is, alles is waar! Ik zal een schot wagen om je mee te nemen naar de beleving die ik heb gehad.

Vrijdag 1600 uur.
Ik bent nog niet eens aangekomen of de voorpret begint al. Mn nieuwsgierigheid gaat naar de onbekende gezichten. Vanuit Berlijn, Antwerpen, Den Haag en Enschede schudden we elkaar de hand, maken we voor het eerst kennis of knuffelen elkaar alsof we elkaar jaren niet hebben gezien. Er hangt een ietswat onwennig sfeertje als Newbee om me heen en allerlei vragen spoken door me hoofd: “wat gebeurt er? Wie is dat? Hoe goed is die wel niet in kumite? Ga ik je leuk vinden? Hey, bekend gezicht!” SPANNUNNNDDDD!

1700 uur: Kihon.
Daar kom ik dan, DE eerste training en er is geen weg meer terug! De line-up is langgggg met zijn 38 deelnemers uit 3 landen voor mijn gevoel. Een vlugge blik van links naar rechts laat me realiseren dat ik eigenlijk best wel een klein deel bent van een groot iets. Oeps, teveel afgeleid, terug naar mn focus, ik kan er nu al geen potje van maken in de eerste training! Special Guest Paul roept de “mokuso” uit en alle ogen sluiten voor de meditatie. Een kleine rilling loopt over me rug. Kan het nog steeds niet bevatten hier echt te zijn! En toch zit ik hier dan, tijdens de eerste meditatie. Dan buldert de “jamee” door de zaal, gevolgd door de “rei”. Nu is het dan echt begonnen.

Iedereen wordt welkom geheten en gelijk wordt de stempel op de “Special Training” gezet; “Stay focusd, push yourselfs, get in line, remember your neighbour, move your buttons, stay awake”. Wow, als je hiervan geen adrenaline kick van krijgt, dan zit je echt te slapen! Ik probeer het beste eruit te halen in de eerste training. Nog 7 te gaan. En daar volgt de AUWTCH op deze gedachte: “leef voor het moment en denk niet na over tijd, hoeveel trainingen je nog moet doen en push yourself to the max! Als je nog dieper kan staan dan je kon dan heb je niet je best gedaan, NO TALKING DURING PRACTICE” Ja, daar heeft hij toch een goed punt, het heet niet voor niets Special Training! Ik begin na deze eerste training toch langzaam de vraag te stellen: “waar doe ik het eigenlijk voor en in wat voor een dril kamp ben ik in hemelsnaam in beland?” Tijd om de regels die verteld en uitgelegd zijn na de training en diner te laten bezinken en voor te bereiden op de 2e training.

2200 uur: Teno Kata, 1000 blocks.
“Kruip in de mind van de tegenstander, anders ben je dood!” Ook daar heeft Kees weer een punt. Langzaam maar zeker ga je je beseffen dat het heel zwaar is en de lood zakt je steeds verder in je benen… Eerst maar eens een goede nachtrust!

Zaterdag 0600 uur: 30 min hardlopen
Van de adrenaline die ik de vorige dag hebt geproefd en hebt meegenomen naar bed, baal ik ervan dat ik geen oog hebt kunnen dicht doen. Geen tijd voor een uitgebreid ontbijt; een banaantje en een paar slokken water moeten nu voldoen.

0630 kiba-dachi oefeningen
Alsof mn gedachtes nog niet van hot naar her sprongen, worden ze nog vermoeider als ik erachter kom dat we eerst een paar oefeningen gaat doen in kiba-dachi voordat we uberhaupt 1.5 uur mogen gaan staan. “Waarom?” Achteraf gezien is dit natuurlijk allemaal ter voorbereiding van een goede 1.5 uur zodat je een goede en stevige vorm kan aannemen. Maar daar denk je niet aan als Newbee…

0700 1.5 uur kiba-dachi staan
De 50+ mensen verlaten de zaal. Zij hebben een aangepast programma. “Mooi” denk ik, “dan weet ik ongeveer hoe lang ik al sta.” En gelijk in hetzelfde moment denk ik, “oh nee, ik mocht niet denken aan de tijd of de volgende training, maar enkel en alleen aan de oefening die ik zelf op dat moment doe. Commitment”! “KIBA-DACHI, KAMAE” daar staan we dan, in de beste vorm met alle tips en tricks die we op het laatste moment hebt gekregen. Even wordt ik eraan herinnerd aan de vraag die Stefan stelde: “waarom doe je de kiba-dachi 1.5 uur, en niet korter of langer? Waarom doen we dat uberhaupt?”. Op dat moment beginnen de benen te shaken en de ademhaling gaat iets sneller. “focus, let op je ademhaling, sta dieper, je kan dieper, is dit alles, blijf wakker, open je ogen” en erg veel ki-ai bulderen door de zaal. Ik wil niet falen, ik vecht: ik vecht met mezelf! Eerst met het lichaam die protesteert en me doet schudden alsof ik een aardbeving in mijn lichaam moet bedwingen. En dan zakt er plots één door zijn kib-adachi en wordt gelijk overeind gezet door Kees. “STAAN BLIJVEN”!!! Gemengde gevoelens komen bij zon situatie in me op: zorg om mijn eigen stands en het welzijn van de gevallende, maar tegelijkertijd een adrenaline kick om de energieveld nog sterker te maken met zn allen. “Kom op! We kunnen het allemaal!”
En dan komt het moment dat ik alleen maar met mijn eigen mind bezig ben. Ik stopt met schudden en ik sta! Daarbij realiseer ik me de tijd niet eens meer, want de 50+ ers die zijn na 45 min al gearriveerd en staan met ons in de groep de energie te versterken. “Serieus? Zijn ze er nu al? Gaan ze zo weer weg dat ik nog een half uur moet? We staan net 10 min!” en hoppa, daar wordt ik weer gestraft door mijn gedachtes en vragen en begin ik weer te trillen en sneller adem te happen. “Adem kort in en lang uit” wordt me meegegeven. De focus is weer terug. Ik denkt aan niets anders meer dan wakker te blijven in het hier en nu, een gecontroleerde ademhaling en sterk te blijven staan in een goede kiba-dachi samen met de groep. En voor ik het door hebt, wordt er geschreeuwd dat de laatste 5 min in gaan en we wakker moeten blijven.
“YAME”. Dat was het! Ik geloofd het niet, waren dat 1.5 uur? Dat kan niet! Dat is te kort! Merendeel schuift voorzichtig uit zijn stands en begint langzaam te rekken en te strekken. Op een individu na (zoals ik) die er niet uit komt behalve met hulp. De seniors helpen de juniors met een kleine (pijnlijke) massage en een helpende hand in het “opnieuw leren staan en lopen”. Een erg pijnlijke aangelegenheid mag ik wel zeggen en een ontlading van alles wat je geblokkeerd heeft! En de eerste stapjes die je zet na deze geweldige energieveld waarin je hebt gestaan, voel je je zo vrij en overwonnen, dat je het gevoel hebt alsof je de wereld hebt verslagen! En ja dat is het ook, ik heb namelijk mijzelf verslagen. En ik betrap mijzelf er nog op dat die grijns nog steeds op mijn gezicht staat.
Nadat we goed en wel op eigen benen staan besefte ik tevens dat ik niet de enige bent die zich heeft ontlaad in emoties en merk ik dat de twijfel die er de vorige dag was als Newbee compleet weg is. Eventuele blokkades zijn als sneeuw voor de zon verdwenen! En ik heb een nieuwe familie! De familie van “Shotokan Karate”.

1500 uur: Teno Kata, 1000 kicks
Na zoveel spanning in mn benen te hebben gehad is dit een zwaar onderdeel… Om ernaar toe te lopen! Mn focus is anders geworden, ik heb geen besef van tijd en vragen meer, geen “oh nee ik moet nog zoveel trainigen”, en het woord “dril-kamp” is uit mijn hoofd verbannen. Ik zie het geheel al lang niet meer als een dril kamp, maar als uitdagingen en uitlokkingen nog meer te geven dan ik al had gedaan. En uiteindelijk wordt ik dan goed voorbereid voor het laatste onderdeel in de buitenlucht. Ik leef oefening voor oefening, beweging voor beweging. Hmm, had de sensei daarin toch weer gelijk. “Til je knie omhoog, kick alsof je iemand echt wilt kicken, is dat alles, sneller”!!!!

2100 uur: 100 katas
“Doe je katas alsof je een echt gevecht levert”. Dat is best wel intensief! 100 Heian Shodans zo intensief doen alsof het je eigen gevecht is.

2400 uur: by night, 1000 oizuki’s
In de ware setting waaruit Karate ooit is begonnen: in het geheim en dus donker trainen. Met de voeten in het koude gras en de maan in het gezicht, geen kiais en je beste focus, maken samen een gevoel die ik niet kan beschrijven. Stiekem, toch open, focus, buitenlucht, samen, individueel, bewegend, vrij… Allemaal woorden die bij deze training horen. Een waardige dank aan deze unieke experience!

Zondag 0615 uur: 30 min hardlopen
0645 uur alle Heian katas, (Bassai, kwanku) en als afsluiter Tekki Shodan. Aan iedereen merk je dat het ontwaken moeizaam gaat deze ochtend. “GIVE YOUR BEST, wordt wakker, stay focusd, ga het gevecht aan, move your buts, je lichaam is moe maar ik wil de juiste vecht spirit in je ogen zien”.

1200 uur: 2 uur kumite.
“laat je fighting face and spirit het werk doen”. Een gigantische mooie opstelling mag ik wel zeggen als bruinbander en ik heb genoten en geleerd. Het laatste onderdeel is definitief het zwaarst maar wel het mooist! Nadat je eerst jezelf hebt leren kennen in alle voorgaande trainingen van de ST is het hier tijd om je innerlijke naar buiten te laten treden tegenover een echte tegenstander (maar wel gecontroleerd). Al dat bikkelen en hard zweten in de praktijk brengen. Ik kijk de tegenstander nu echt in de ogen, zorg ervoor dat ik mn beste blok en aanval maak en dat ik goed weg of instapt! Ik voel mn blauwe plekken op mijn armen opkomen van al dat “gehak” maar dat interesseert me weinig: ik ga voor dat ene gevecht op dat moment!
De 50+ gaan aan de kant staan, “no talking, give your energie to the group.” De bruinbanders en witbanders gaan aan de kant staan, “you are not finisched yet, look and learn.” De laatste emoties komen over me heen zodra ik zit aan de kant zit. En dan de laatste “yame” die ik hoor.

Ik heb in het begin de woorden “strijd” en “mooi” genoemd. Strijd omdat het voor mij een strijd was met mezelf. Ik koos er zelf voor om te gaan, in het diepe te springen en sterker eruit te komen. Ik zeg mooi omdat het ook mooi is; je weet niet wat je overkomt en krijgt na een zware training zo’n overladen goed gevoel van prestatie. En eigenlijk is het te mooi om het in woorden te kunnen en mogen beschrijven. Ieder onderdeel van de training maakt iets los in je. En daarbij kan er wel een boekwerk van geschreven worden (waarop ik mijzelf heb betrapt bijna te hebben gedaan, hihi). Het is een unieke beleving die je eigenlijk alleen maar door het te doen kan begrijpen.

Voor mijn gevoel is dit maar een kleine impressie die ik daadwerkelijk heb beleefd in dit weekend. “push yourself to the edge and jump into the water” is een zin die ik vaak heb gehoord van Kees in reguliere trainingen maar die ik meerdere keren heb beleefd in deze (voor mij) eerste ST. En ik kan het iedereen aanraden! Die grijns op mijn gezicht zit er nu namelijk (nog steeds) niet voor niets :).