Geschiedenis

In 1985 introduceerde Paul Gulyas, een nidan uit Canada, Shotokan Karate volgens de principes van meester Ohsima in Nederland. In 1986, een jaar nadat Paul Nederland verliet, bleven er slechts 4 witte banders over, die door wilden blijven gaan met de lessen van meester Ohshima. De groep moest zich beperken tot het trainen van de basistechnieken, omdat er geen zwarte banders achter waren gebleven. In oktober 1988 gingen 3 leden naar Ueli Marti in Zwitserland om deel te nemen aan een kyu test. Hiermee werd de basis gelegd voor een langdurige relatie met Suisse Shotokan. Trots keerden ze terug met 2 bruine banden en in totaal 7 kyu’s. Dezelfde 3 leden volbrachten de eerste special training in Zwitserland, die geleid werd door Guy Udriot. 2 jaar lang bestond de groep uit slechts 4 leden. Samen met Daniel Morales bezochten we Khalid Jouhari in België. Vervolgens nam hij een kyu-test bij ons af en daarna bezocht hij onze dojo regelmatig. Hij liet ons zien dat er meer in karate is dan alleen de basistechnieken. Dit leidde in juni 1990 tot de eerste 2 Nederlandse Shodans tijdens de SKA East Special Training in Amherst. Deze 2 leden waren Ivonne van Velzen en Stefan Krupers. Sinds 1991 woont Daniel helaas niet meer in de buurt van de dojo , maar hij houdt nog altijd nauw contact met ons.

 

In 1993 heeft de dojo een officiële status verworven. 5 leden lieten de statuten opstellen en schreven zich in bij de Kamer van Koophandel. In dat zelfde jaar werd Stefan gepromoveerd tot nidan tijdens een Special Training in Zwitserland.

 

Het volgende hoogtepunt vond plaats in 1997 toen de jeugdtraining werd opgezet. Deze training bestaat nog steeds en wordt geleid door Kees Venner..

 

Sinds de oprichting in 1985 hebben 9 leden hun zwarte band gehaald, waarvan er nog 5 actief trainen in Nederland en 2 in Curaçao. Tegenwoordig worden de trainingen geleid door Stefan Krupers en Kees Venner.

 

Naast de reguliere trainingen organiseren we ook diverse bijzondere gebeurtenissen. Zo is er bijvoorbeeld het Karate-do Nyumon Seminar, waarbij 4 trainingen in 2 dagen worden gehouden met op het eind een kyu-test. 6 keer per jaar organiseren we een uitgebreide training op zaterdag, waarbij we leden van andere dojo’s de kans geven om mee te doen. 2 keer per jaar organiseren we een evenement waarbij we geen gi aan hoeven, zoals een barbeque, klootschieten, de Rambi-tocht of iets dergelijks.

Hoe knoop ik mijn obi (band)?

Op YouTube zijn diverse filmpjes te vinden hoe je je obi (band) moet knopen.

De meeste filmpjes zijn in het engels. Daarom is onderstaande uitleg misschien ook wel handig.

tie_obi_1

Vouw de band in tweeën met de uiteinden samen om het midden van je band te vinden. Plaats vervolgens het midden van de band op de buik net onder de navel.   Als je een band hebt met je naam er op zorg er dan voor dat je naam links hangt met de naam naar buiten.

tie_obi_2

Trek de band om je buik achter je rug.

tie_obi_3

Achter je rug, pak je nu de band aan je rechter kant en kruis deze onder de band die van je linker zijde komt. Trek beide uiteinden nu weer voor het midden je buik, zo dat het uiteinde dat nu aan je linkerzijde is onderlangs naar voren komt en het uiteinde aan je rechterzijde bovenlangs.

tie_obi_4

Zorg nu dat de band overal goed om je middel heen zit. De band mag niet gedraaid zitten en mag nergens kruisen.

tie_obi_5

Kruis nu het rechter uiteinde over het linker.

tie_obi_6

Duw nu het rechter uiteinde onder het linker uiteinde en het deel van de band dat al om je buik zat door omhoog.

tie_obi_7

Trek deze eerste knoop nu goed aan.

tie_obi_8

Pak nu het bovenste uiteinde van de band (nu ook aan de linker zijde) en buig het over het rechter uiteinde naar beneden.

tie_obi_9

Haal nu het rechter uiteinde onder het linker uiteinde door het gat (dat nu is ontstaan tussen de eerste knoop en het linker uiteinde) omhoog om de tweede knoop te maken. Trek ook deze (tweede) knoop nu goed aan en zorg dat beide uiteinden even lang zijn.

tie_obi_x

Als de aanwijzingen goed gevolgd zijn en de knoop is dus goed gelegd, dan moet de (buitenste) knoop een pijlvorm hebben die met de punt naar rechts wijst en beide uiteinden zijn nu even lang.   Je naam hangt nu rechts naar voren.

Met dank aan Adriaan Spee.

Wat wordt van mij verwacht op een examen (kyu- of dan-test) van Shotokan Karate of America?

De exameneisen staan beschreven in het hoofdstuk Grading van Notes on Training.

Kyu-tests worden gehouden in april en in november. 26 april is de dag waarop Gichin Funakoshi is overleden en op 10 november is hij geboren. We houden de kyu-tests in deze maanden om deze gebeurtenissen te herdenken.

Er zijn twee punten die je nooit mag vergeten:

  1. We beginnen met rei en we eindigen met rei.
  2. Het examen is niet ons doel; het is slechts een soort training.

Het is belangrijk dat je je zenuwen onder controle houdt, zodat je jezelf van je sterkste kant kunt laten zien.

In de kyu-test letten we met name op drie punten:

  1. De ogen – De ogen verraden je mentaliteit. Kijk je tegenstander recht in de ogen. Kijk nooit naar de grond, knipper niet met je ogen en wend je hoofd niet af.
  2. De hikite – Een sterke trekkende hand (hikite) zorgt voor een verbinding van je onderarm met de rest van je lichaam, zodat je een geheel vormt. Maak een vuist en hou hem net boven je heupbot, hou je schouders ontspannen omlaag, span je onderarm een beetje en zorg voor een verbinding als je bloks of stoten met je andere arm maakt.
  3. De stand – Zorg dat de tenen van je achterste voet naar voren wijzen en dat je hak niet loskomt van de vloer.

De kyu-test bestaat uit de volgende onderdelen:

  • Kihon
    • Gedan Barai
    • Ageuke
    • Udeuke
    • Tetsui Uke
    • Shuto-Uke Oizuki,
    • Gyakuzuki Maegeri
    • Mawashigeri
    • Yokogeri Keage
    • Yokogeri Kekomi
    • Mikazukigeri
    • Fumikomi
  • Kata
    • Een favoriete kata volgens onderstaande tabel
    • Een verplichte kata
  • Kumite
    • Sanbon Gumite
    • Ippon Kumite

Bruine band: Jiyu Ippon Kumite

Lijst met verplichte kata voor juniors:

  1. Hachikyu – Heian Shodan
  2. Shichikyu – Heian Nidan
  3. Rokkyu – Heian Sandan
  4. Gokyu – Heian Yodan
  5. Yonkyu – Heian Godan
  6. Sankyu – Willekeurige Heian en Tekki Shodan
  7. Nikkyu – Willekeurige Heian en Tekki Shodan
  8. Ikkyu – Bassai en Tekki Shodan

En voor seniors:

  1. Shodan – Bassai
  2. Nidan – Kwanku
  3. Sandan – Jion
  4. Yodan – Jutte
  5. Godan – Empi

Special Training Nederland 2014

7, 8, 9 maart
Universiteit Twente in Enschede
Lead by Kees Venner

Voorbereiding

IEDEREEN VERZAMELEN EN WEES OP TIJD! Dat is de eerste zin tot nu toe nog steeds in mijn geheugen is geprent. Voor mij en een paar anderen is het voor het eerst dat we deze strijd zijn aan gegaan in dit specifieke weekend. Een strijd waar al reeds vele verhalen zijn ontstaan en zijn doorgegeven aan de “Newbees” zoals ik. Beangstigend, bevrijdend, ziekmakend, doortastend, emotioneel… ieder verhaal uniek met zijn/haar eigen beleving. En het mooie is, alles is waar! Ik zal een schot wagen om je mee te nemen naar de beleving die ik heb gehad.

Vrijdag 1600 uur.
Ik bent nog niet eens aangekomen of de voorpret begint al. Mn nieuwsgierigheid gaat naar de onbekende gezichten. Vanuit Berlijn, Antwerpen, Den Haag en Enschede schudden we elkaar de hand, maken we voor het eerst kennis of knuffelen elkaar alsof we elkaar jaren niet hebben gezien. Er hangt een ietswat onwennig sfeertje als Newbee om me heen en allerlei vragen spoken door me hoofd: “wat gebeurt er? Wie is dat? Hoe goed is die wel niet in kumite? Ga ik je leuk vinden? Hey, bekend gezicht!” SPANNUNNNDDDD!

1700 uur: Kihon.
Daar kom ik dan, DE eerste training en er is geen weg meer terug! De line-up is langgggg met zijn 38 deelnemers uit 3 landen voor mijn gevoel. Een vlugge blik van links naar rechts laat me realiseren dat ik eigenlijk best wel een klein deel bent van een groot iets. Oeps, teveel afgeleid, terug naar mn focus, ik kan er nu al geen potje van maken in de eerste training! Special Guest Paul roept de “mokuso” uit en alle ogen sluiten voor de meditatie. Een kleine rilling loopt over me rug. Kan het nog steeds niet bevatten hier echt te zijn! En toch zit ik hier dan, tijdens de eerste meditatie. Dan buldert de “jamee” door de zaal, gevolgd door de “rei”. Nu is het dan echt begonnen.

Iedereen wordt welkom geheten en gelijk wordt de stempel op de “Special Training” gezet; “Stay focusd, push yourselfs, get in line, remember your neighbour, move your buttons, stay awake”. Wow, als je hiervan geen adrenaline kick van krijgt, dan zit je echt te slapen! Ik probeer het beste eruit te halen in de eerste training. Nog 7 te gaan. En daar volgt de AUWTCH op deze gedachte: “leef voor het moment en denk niet na over tijd, hoeveel trainingen je nog moet doen en push yourself to the max! Als je nog dieper kan staan dan je kon dan heb je niet je best gedaan, NO TALKING DURING PRACTICE” Ja, daar heeft hij toch een goed punt, het heet niet voor niets Special Training! Ik begin na deze eerste training toch langzaam de vraag te stellen: “waar doe ik het eigenlijk voor en in wat voor een dril kamp ben ik in hemelsnaam in beland?” Tijd om de regels die verteld en uitgelegd zijn na de training en diner te laten bezinken en voor te bereiden op de 2e training.

2200 uur: Teno Kata, 1000 blocks.
“Kruip in de mind van de tegenstander, anders ben je dood!” Ook daar heeft Kees weer een punt. Langzaam maar zeker ga je je beseffen dat het heel zwaar is en de lood zakt je steeds verder in je benen… Eerst maar eens een goede nachtrust!

Zaterdag 0600 uur: 30 min hardlopen
Van de adrenaline die ik de vorige dag hebt geproefd en hebt meegenomen naar bed, baal ik ervan dat ik geen oog hebt kunnen dicht doen. Geen tijd voor een uitgebreid ontbijt; een banaantje en een paar slokken water moeten nu voldoen.

0630 kiba-dachi oefeningen
Alsof mn gedachtes nog niet van hot naar her sprongen, worden ze nog vermoeider als ik erachter kom dat we eerst een paar oefeningen gaat doen in kiba-dachi voordat we uberhaupt 1.5 uur mogen gaan staan. “Waarom?” Achteraf gezien is dit natuurlijk allemaal ter voorbereiding van een goede 1.5 uur zodat je een goede en stevige vorm kan aannemen. Maar daar denk je niet aan als Newbee…

0700 1.5 uur kiba-dachi staan
De 50+ mensen verlaten de zaal. Zij hebben een aangepast programma. “Mooi” denk ik, “dan weet ik ongeveer hoe lang ik al sta.” En gelijk in hetzelfde moment denk ik, “oh nee, ik mocht niet denken aan de tijd of de volgende training, maar enkel en alleen aan de oefening die ik zelf op dat moment doe. Commitment”! “KIBA-DACHI, KAMAE” daar staan we dan, in de beste vorm met alle tips en tricks die we op het laatste moment hebt gekregen. Even wordt ik eraan herinnerd aan de vraag die Stefan stelde: “waarom doe je de kiba-dachi 1.5 uur, en niet korter of langer? Waarom doen we dat uberhaupt?”. Op dat moment beginnen de benen te shaken en de ademhaling gaat iets sneller. “focus, let op je ademhaling, sta dieper, je kan dieper, is dit alles, blijf wakker, open je ogen” en erg veel ki-ai bulderen door de zaal. Ik wil niet falen, ik vecht: ik vecht met mezelf! Eerst met het lichaam die protesteert en me doet schudden alsof ik een aardbeving in mijn lichaam moet bedwingen. En dan zakt er plots één door zijn kib-adachi en wordt gelijk overeind gezet door Kees. “STAAN BLIJVEN”!!! Gemengde gevoelens komen bij zon situatie in me op: zorg om mijn eigen stands en het welzijn van de gevallende, maar tegelijkertijd een adrenaline kick om de energieveld nog sterker te maken met zn allen. “Kom op! We kunnen het allemaal!”
En dan komt het moment dat ik alleen maar met mijn eigen mind bezig ben. Ik stopt met schudden en ik sta! Daarbij realiseer ik me de tijd niet eens meer, want de 50+ ers die zijn na 45 min al gearriveerd en staan met ons in de groep de energie te versterken. “Serieus? Zijn ze er nu al? Gaan ze zo weer weg dat ik nog een half uur moet? We staan net 10 min!” en hoppa, daar wordt ik weer gestraft door mijn gedachtes en vragen en begin ik weer te trillen en sneller adem te happen. “Adem kort in en lang uit” wordt me meegegeven. De focus is weer terug. Ik denkt aan niets anders meer dan wakker te blijven in het hier en nu, een gecontroleerde ademhaling en sterk te blijven staan in een goede kiba-dachi samen met de groep. En voor ik het door hebt, wordt er geschreeuwd dat de laatste 5 min in gaan en we wakker moeten blijven.
“YAME”. Dat was het! Ik geloofd het niet, waren dat 1.5 uur? Dat kan niet! Dat is te kort! Merendeel schuift voorzichtig uit zijn stands en begint langzaam te rekken en te strekken. Op een individu na (zoals ik) die er niet uit komt behalve met hulp. De seniors helpen de juniors met een kleine (pijnlijke) massage en een helpende hand in het “opnieuw leren staan en lopen”. Een erg pijnlijke aangelegenheid mag ik wel zeggen en een ontlading van alles wat je geblokkeerd heeft! En de eerste stapjes die je zet na deze geweldige energieveld waarin je hebt gestaan, voel je je zo vrij en overwonnen, dat je het gevoel hebt alsof je de wereld hebt verslagen! En ja dat is het ook, ik heb namelijk mijzelf verslagen. En ik betrap mijzelf er nog op dat die grijns nog steeds op mijn gezicht staat.
Nadat we goed en wel op eigen benen staan besefte ik tevens dat ik niet de enige bent die zich heeft ontlaad in emoties en merk ik dat de twijfel die er de vorige dag was als Newbee compleet weg is. Eventuele blokkades zijn als sneeuw voor de zon verdwenen! En ik heb een nieuwe familie! De familie van “Shotokan Karate”.

1500 uur: Teno Kata, 1000 kicks
Na zoveel spanning in mn benen te hebben gehad is dit een zwaar onderdeel… Om ernaar toe te lopen! Mn focus is anders geworden, ik heb geen besef van tijd en vragen meer, geen “oh nee ik moet nog zoveel trainigen”, en het woord “dril-kamp” is uit mijn hoofd verbannen. Ik zie het geheel al lang niet meer als een dril kamp, maar als uitdagingen en uitlokkingen nog meer te geven dan ik al had gedaan. En uiteindelijk wordt ik dan goed voorbereid voor het laatste onderdeel in de buitenlucht. Ik leef oefening voor oefening, beweging voor beweging. Hmm, had de sensei daarin toch weer gelijk. “Til je knie omhoog, kick alsof je iemand echt wilt kicken, is dat alles, sneller”!!!!

2100 uur: 100 katas
“Doe je katas alsof je een echt gevecht levert”. Dat is best wel intensief! 100 Heian Shodans zo intensief doen alsof het je eigen gevecht is.

2400 uur: by night, 1000 oizuki’s
In de ware setting waaruit Karate ooit is begonnen: in het geheim en dus donker trainen. Met de voeten in het koude gras en de maan in het gezicht, geen kiais en je beste focus, maken samen een gevoel die ik niet kan beschrijven. Stiekem, toch open, focus, buitenlucht, samen, individueel, bewegend, vrij… Allemaal woorden die bij deze training horen. Een waardige dank aan deze unieke experience!

Zondag 0615 uur: 30 min hardlopen
0645 uur alle Heian katas, (Bassai, kwanku) en als afsluiter Tekki Shodan. Aan iedereen merk je dat het ontwaken moeizaam gaat deze ochtend. “GIVE YOUR BEST, wordt wakker, stay focusd, ga het gevecht aan, move your buts, je lichaam is moe maar ik wil de juiste vecht spirit in je ogen zien”.

1200 uur: 2 uur kumite.
“laat je fighting face and spirit het werk doen”. Een gigantische mooie opstelling mag ik wel zeggen als bruinbander en ik heb genoten en geleerd. Het laatste onderdeel is definitief het zwaarst maar wel het mooist! Nadat je eerst jezelf hebt leren kennen in alle voorgaande trainingen van de ST is het hier tijd om je innerlijke naar buiten te laten treden tegenover een echte tegenstander (maar wel gecontroleerd). Al dat bikkelen en hard zweten in de praktijk brengen. Ik kijk de tegenstander nu echt in de ogen, zorg ervoor dat ik mn beste blok en aanval maak en dat ik goed weg of instapt! Ik voel mn blauwe plekken op mijn armen opkomen van al dat “gehak” maar dat interesseert me weinig: ik ga voor dat ene gevecht op dat moment!
De 50+ gaan aan de kant staan, “no talking, give your energie to the group.” De bruinbanders en witbanders gaan aan de kant staan, “you are not finisched yet, look and learn.” De laatste emoties komen over me heen zodra ik zit aan de kant zit. En dan de laatste “yame” die ik hoor.

Ik heb in het begin de woorden “strijd” en “mooi” genoemd. Strijd omdat het voor mij een strijd was met mezelf. Ik koos er zelf voor om te gaan, in het diepe te springen en sterker eruit te komen. Ik zeg mooi omdat het ook mooi is; je weet niet wat je overkomt en krijgt na een zware training zo’n overladen goed gevoel van prestatie. En eigenlijk is het te mooi om het in woorden te kunnen en mogen beschrijven. Ieder onderdeel van de training maakt iets los in je. En daarbij kan er wel een boekwerk van geschreven worden (waarop ik mijzelf heb betrapt bijna te hebben gedaan, hihi). Het is een unieke beleving die je eigenlijk alleen maar door het te doen kan begrijpen.

Voor mijn gevoel is dit maar een kleine impressie die ik daadwerkelijk heb beleefd in dit weekend. “push yourself to the edge and jump into the water” is een zin die ik vaak heb gehoord van Kees in reguliere trainingen maar die ik meerdere keren heb beleefd in deze (voor mij) eerste ST. En ik kan het iedereen aanraden! Die grijns op mijn gezicht zit er nu namelijk (nog steeds) niet voor niets :).