Haaksbergen, 30 november – 2 december 2018 – Onlangs hebben we het 25-jarig jubileum van onze club gevierd. Hiervoor hadden we ruimte gehuurd bij de recreatieboerderij Goed Te Pas. Leden van de dojo’s in Berlijn, Haan, Den Haag en Utrecht waren overgekomen om dit heugelijke feit met ons te vieren. Sommige vriendschappen bestaan al minstens zo lang als de dojo Holland Shotokan Karate Twente. Het weekend was een mooie gelegenheid om oude herinneringen op te halen. We treffen elkaar wel vaker, maar dan staat karate altijd op de eerste plaats. Dit keer was het anders. Nu was het tijd om te feesten.
Vrijdags kwam het weekend rustig op gang. In de loop van de avond arriveerden de eerste deelnemers. De deelnemers konden de doordeweekse beslommeringen aan de kant zetten en langzaam aan het feestweekend beginnen. ’s avonds hebben we simpelweg macaroni gegeten. Daarna moest er nog het een en ander voorbereid worden. Bouillon voor de snert moest nog gekookt worden voor de lunch de volgende dag.
Zaterdags konden we verder met het afmaken van de snert en het bereiden van tomatensoep. Om een uur of elf hebben we de delegatie uit Berlijn van het station in Hengelo afgehaald. Iedereen vermaakte zich prima met de spelen die in de recreatieruimte aanwezig waren zoals tafelvoetbal, luchthockey, arcade spelen, schaken, een elektrische koe, sjoelen en nog veel meer. Daarna was het tijd voor lunch. De snert en de tomatensoep gingen er goed in.
Tijd voor de eerste training. Iedereen mocht hieraan deelnemen in gewone kleding. Zowel ouders als kleine kinderen. De training zou plaatsvinden in de manege. Helaas had er in de manege een tragisch ongeval plaatsgevonden, waardoor we naar buiten moesten. Buiten hadden we een aangepaste training waar iedereen aan mee kon doen. Opgesteld in een groot vierkant oefenden we diverse stoten, bloks en kicks op de plaats. Toen de traumahelikopter kwam zijn we verder gegaan op een naastgelegen weiland. Daar hebben we met zijn allen diverse technieken vanuit zenkutsu geoefend en vervolgens enkele kata’s. Het was fantastisch om te zien hoe de aanhang enthousiast meedeed met de training en vooral ook hoe de kleine kids hun best deden. De traumahelikopter haalde herinneringen boven aan de vuurwerkramp. Toen hadden we het seminar op de campus. De foto’s hiervan waren ook weer aanwezig al donderdeel van onze gemeenschappelijke herinneringen. We hopen dat het slachtoffer gauw hersteld.
Daarna was het tijd voor het avondeten. De catering werd verzorgd door Nyonya Meneer Indonesisch Eethuis. en bestond uit diverse vegetarische Indonesische gerechten, zoals rijst met kokossmaak, pittige sperzieboontjes, tahoe ketjap en nog veel meer. Iedereen vond het erg lekker.
Nadat het eten wat gezakt was, hadden we onze eerste training op de zolder boven de recreatieruimte. De training was anders dan normaal omdat de ruimte beperkt was voor zo’n grote groep deelnemers. We hebben aangepaste oefeningen gedaan met het oog op stabiel staan waarvoor weinig ruimte nodig was. Aan het eind van de les hebben alle dojo’s nog een kata voorgedragen.
Na het eten was het tijd voor het spel van Huttenkloas. Huttenkloas speelt een belangrijke rol in de geschiedenis van HSKT sinds de tweede zogenaamde Rambi-tocht van de vereniging onder het motto “we zijn geen Rambo, maar zeker ook geen Bambi”. De eerste keer speelden we het spel in een donker bos. Van te voren hadden we eieren uitgeblazen, gevuld met ketchup en afgedicht met kaarsvet. Vervolgens verstopten Stefan en Joop verkleed als Huttenkloas en zijn vrouw Aarne zich in het bos. In het bos hadden ze daags van te voren stellages gebouwd die de deelnemers schrik aan moesten jagen. Vervolgens werden de deelnemers het bos ingelaten, waar een waar gevecht met de gevulde eieren plaatsvond. Kees kneusde zijn ribben nog toen hij over een boomwortel struikelde. Stefan was op de grond gevallen toen het touw brak, waarmee hij van plan was van de ene boom naar de andere te tokkelen. Enfin, we wilden de deelnemers deze keer weer hetzelfde gevoel geven. Een echt spel was het niet; meer een spookhuis met acteurs. Rob verkleed als Huttenkloas, Joop als zijn vrouw Aarne, Stefan verkleed als zijn zoon Janne en Dennis verkleed als neef Hennik. Zij verstopten zich op vier strategische plaatsen verdeeld over het erf van de manege. Natasja liep rond als Wit Wief om de deelnemers enigszins naar de verstopplekken te leiden. In de schuur van Huttenkloas waren veel verstopplekken. Het wachten duurde lang tot er weer een groepje deelnemers kwam, maar de lol was groot als ze flink schrokken. Aarne zat verstopt in een paardentrailer en het de grootste schik als hij door een droge sloot rende om de deelnemers de schrik aan te jagen. Hennik zat achter op het erf tussen balen stro en Aarne liep rond met een grote bos takken op de rug. Legendarisch is de kreet “Ik brek oe de lip” van Aarne uit de eerste aflevering, die nu ook door Huttenkloas overgenomen was.
Daarna brak het feest pas echt los. Nadat er een nieuwe laptop aangerukt was, konden we beginnen met karaoke. Sommige deelnemers konden zingen; de meeste niet. Dat mag de pret niet drukken. Dapper dat men het toch probeerde. En gelachen dat we hebben … š Dit ging door tot in de late uurtjes.
Ah, might as well jump. Jump!
De volgende ochtend na het ontbijt tijd voor de katertraining. Ook hier hebben we weer leuke dingen gedaan, zoals springen en draaien in de lucht en we hebben torite geoefend.
Eindelijk na vele jaren hebben we weer een een winnaar van de Rambi-voet: Joop. Deze voet wordt na elke Rambi-tocht toebedeeld aan de deelnemer die hem het hardst verdient. In dit geval is dat zonder enige twijfel Joop. Met veel creativiteit en inzet was Joop de drijfveer van dit jubileum. Joop heeft de gelegenheid geselecteerd na diverse gelegenheden te hebben bezocht, hij stelde het draaiboek op, zette het Huttenkloas op met rekwisieten van de eerste versie en stelde een tijdlijn samen met alle foto’s en publicaties (Kiai!) van door de jaren heen. Hiermee is Joop de trotse bezitter van de Rambi-voet in navolging van Harald en Talitha.
Ten slotte was het tijd voor de laatste lunch. We hadden ons als uitdaging gesteld pannenkoeken te bakken voor een man of 45. De eigenaar van Goed Te Pas had speciaal daarvoor 4 pannenkoekenpannen voor ons gekocht. Omdat Niels elke zondag pannenkoeken bakt, mocht hij als specialist deze uitdaging aangaan. Nog voordat de Berlijners moesten vertrekken om de trein te halen had hij de klus geklaard.
Ten slotte kwam er een einde aan dit gezellige, drukke, chaotische weekend. In geheel eigen stijl hebben wij ons 25-jarig jubileum gevierd. We stellen het zeer op prijs dat onze vrienden van verre dit weekend met ons meegevierd hebben. Samen hebben we oude herinneringen opgehaald. Dit is wat ons bindt. Op naar het volgende jubileum!