Categorie: Blog

Afgelopen zaterdag vierden we het 20-jarig bestaan van Dojo Den Haag. Op de uitnodiging stond mooi beschreven hoe het ooit begon:

“After Stefan strongly suggested to set up a dojo in The Hague, in
2005 shodan Jeroen, brown belts Adriana and Harald and
beginner Teun started practicing at the Van Damstraat in The
Hague. After more than 10 years, Jeroen went on to start Dojo
Utrecht, and today Dojo The Hague is still going strong with
currently 11 active members.”

De trainingen werden die dag verzorgd door Jeroen van Oostrum. Hoewel hij tegenwoordig dojoleider is van Dojo Utrecht, stond hij ooit aan de wieg van de dojo in Den Haag. Daarom was het extra passend dat hij – for old times’ sake – weer het voortouw nam.

De dag begon met een opbouwende training die iedereen lekker opwarmde en toewerkte naar de kyu-test. Voor de kandidaten was het natuurlijk prettig om dat spannende onderdeel al vroeg aan te gaan. Met frisse energie liet iedereen zien wat hij of zij in huis had.

Aansluitend trakteerden Teun en Adriana ons thuis op een heerlijke lunch en was er even tijd om bij te praten. Mooi om te zien dat er mensen uit Antwerpen, Den Haag, Utrecht, Enschede en Haan (Dld) aanwezig waren – daarmee was een groot deel van de vaste groep vertegenwoordigd. Aan het eind van de lunch werden de resultaten van de kyu-test bekendgemaakt, wat voor veel deelnemers betekende dat ze de middag met een hogere graad in konden gaan.

Met iets te volle magen – discipline blijft lastig als het eten zó goed is – keerden we terug naar de dojo. Als cadeau voor dojo-leiders Adriana en Teun gaf Jeroen een training die aansloot bij het sandan-programma. Toen het kumite-gedeelte aan bod kwam, werd de groep opgesplitst zodat iedereen op zijn eigen niveau kon blijven trainen en we allemaal heelhuids het diner zouden halen. Het was ontzettend leuk om te sparren met mensen van andere dojo’s en om eens wat uitgebreider in te gaan op dit programma. Ook als je daar zelf nog niet helemaal aan toe bent, is het interessant om alvast te oefenen met elementen die nog gaan komen. Het zet je training in een breder perspectief.

Zeer tevreden sloten we de trainingen af en maakten we ons op voor het diner. Er was een tafel voor ons gereserveerd bij café-restaurant Wijnhaven in Delft, waar we zelfs nog even buiten konden zitten tussen de buien door. Het eten was heerlijk, het gezelschap uitstekend en we genoten van een gezellige avond.

Namens de bevriende dojo’s werd er een beachflag cadeau gedaan, die voortaan trots kan wapperen bij strandtrainingen en andere evenementen. Na twintig jaar is het gepast om jezelf te laten zien. En wie weet – staan we er over nog eens twintig jaar met twee keer zoveel mensen.

Maar wat deze dag vooral liet zien, is dat het uiteindelijk niet draait om aantallen. Het gaat om de instelling van de mensen in je dojo. Om de bereidheid van elkaar te leren en elkaar verder te helpen groeien. Om een voorbeeld te zijn, en het goede voorbeeld te volgen. Om samen te lachen en te genieten van de mooie momenten op de weg.

En dat heeft Dojo Den Haag allemaal ruimschoots in huis – al twintig jaar. We zijn blij dat we dit met elkaar konden vieren. Op naar de volgende twintig!

Eind mei zijn vier karateka’s van Dojo Utrecht afgereisd naar België voor een Special Training, georganiseerd door Belgique Shotokan. De trainingen stonden net als eerder onder leiding van Khalid Jouhari. Met een groep van elf deelnemers op de mooie, rustige locatie van het Centre ViDo (Vivre et Dormir) was de setting precies goed voor een paar dagen volle focus.

De trainingen werden door Khalid strak begeleid, met veel aandacht voor de nalatenschap die we met elkaar aan onze juniors door te geven hebben. Tussen de sessies door was er ook veel ruimte voor humor en kameraadschap; het voordeel van een langere ST is dat je tussendoor meer tijd hebt om contact te hebben met de andere deelnemers.

Na de avondtrainingen wachtte er altijd een traktatie: heerlijke cakes, die – zoals Khalid het mooi zei – waren “pour les méritants”. Je moest ze verdiend hebben. En de enige die dat goed kon beoordelen was je natuurlijk steeds zelf. Heb je echt alles gegeven, kun je jezelf in de spiegel aankijken? Dan mag je cake. Dat was uitereraad een grapje, maar ergens werkte het toch wel zo dat je even bij stil stond.

We hebben tijdens de 4/5 dagen alle aspecten van het terrein volledig benut. De vloer van de zaal was tamelijk stug, wat bij sommigen voor de nodige blaren zorgde. Gelukkig was het weer goed genoeg om een aantal sessies op het veld buiten te trainen, met frisse lucht en zonneschijn als bonus. De buitentrap bij het slaapgebouw bleek multifunctioneel – de railing fungeerde als een uitstekend wasrek voor de bezwete karategi’s, zoals Olof en Lukasz snel ontdekten. En omdat het de bedoeling was dat je gefocust bleef en dus niet van het terrein afging, hebben we alle hoeken en gaten ervan tussen de trainingen door grondig verkend. Zo ontdekten we fijne plekken om in de zon een boek te liggen lezen, schommels die een goede rugmassage gaven, en een groepje dichtbevolkte bijenkasten die eerder nog niet opgevallen waren.

De Special Training werd afgesloten met dan-tests: de examens voor zwarte banden. Een bijzonder moment voor onze dojo: Olof behaalde zijn shodan – zijn eerste dan. Hij deed dit samen met Ilan en Arnaud uit België. De drie karateka’s toonden hun technische en mentale niveau op overtuigende wijze, en dat werd dan ook bij alle drie beloond met een zwarte band.

Op de terugweg stopten we even voor een kop koffie. Daarbij overhandigde Edward een zwarte band aan Olof – zijn voorlopige band, die hij zal dragen tot de officiële band met geborduurde naam arriveert. Aangezien Olof door blessure-pech een paar jaar heeft moeten wachten voordat hij eindelijk examen kon doen, was het alsof er eindelijk iets was rechtgezet. We nemen de gedachten, ervaringen en spirit van deze Special Training weer mee naar onze eigen dojo. Veel dank aan Khalid voor het leiden!

(switch to English at the bottom of the page)

Door Ilse

Acht jaar geleden begon ik opnieuw met karate. Ik had na mijn studie een paar jaar getraind, en ik herinnerde me het fijne gevoel van saamhorigheid, uitgedaagd worden en plezier te hebben in het bewegen. Ik besloot het weer op te pakken – nieuwe dojo, andere stijl.

Ik merkte al gauw dat er één ding in de tussentijd niet veranderd was: ik was, en ben, tijdens de training meestal een van de weinige vrouwen. En dat zit me dwars. Niet omdat ik me niet welkom voel – integendeel. De sfeer bij ons is open, uitnodigend en stimulerend. Toch mis ik meer vrouwen in de dojo. Soms zit dat in praktische dingen: een kleedkamer voor mezelf is luxe, maar wel een beetje saai.  Soms zit het in het omgaan met fysieke ongemakken die mannen simpelweg niet kennen. Maar het zit hem er vooral in dat ik merk hoeveel het trainen me oplevert, en ik me afvraag waarom niet meer vrouwen deze winst komen halen.

Als ik met vrouwen over karate praat, merk ik dat de drempel om een dojo binnen te stappen soms hoog is. Omdat ze denken dat je eerst iets moet zijn – sterk, snel, zeker – voor je mag beginnen. En dat is jammer, want karate zou juist voor hen heel interessant kunnen zijn.

Karate is een spiegel. Als ik twijfel, als ik me terugtrek, als ik me inhoud – dan gebeurt dat niet alleen in de dojo. Zo doe ik het ook daarbuiten. En dat is wat ik zo waardevol vind aan deze vechtkunst. Je leert jezelf kennen. Niet alleen fysiek maar ook mentaal. Ik leer om steviger te staan, niet op wilskracht, maar vanuit ontspanning. Om door te zetten als iets me nog niet lukt. En om in te zien wanneer ik milder, of juist strenger naar mezelf moet zijn. Ik train niet alleen technieken, maar ook mijn moed, zelfvertrouwen en veerkracht.

Daarnaast heb ik gemerkt dat mijn lichaam sterker en flexibeler is geworden sinds ik begonnen ben met trainen. Vrouwen hebben minder spiermassa en een lagere botdichtheid dan mannen, en nu ik wat ouder word helpt karate me om hieraan te blijven werken. Toen ik laatst een flink eind moest lopen met zware tassen, merkte ik hoe makkelijk me dat afging, waar anderen in het gezelschap stevig aan het zwoegen waren. Ik besefte dat mijn fitheid en uithoudingsvermogen alles te maken hadden met de tijd die ik in de dojo doorbreng.

Maar hoe zit dat dan met de fysieke verschillen als je samen gaat trainen? Elke lichaamsbouw heeft voor-en nadelen. Ben je langer heb je meer bereik, ben je kleiner kun je juist sneller en wendbaarder zijn. Veel spierkracht hoeft bij karate geen voordeel te zijn. Integendeel: de grondlegger van onze organisatie, Tsutomu Ohshima, zegt vaak: “No power!” als technieken teveel op kracht worden uitgevoerd. Effectiviteit zit in zaken als techniek, adem, timing en intentie. Juist daarom zijn vrouwen hier vaak beter in dan ze zelf denken, en ik gun meer vrouwen deze ervaring.

Dus als je nieuwsgierig bent: kom gewoon een keer meedoen. Je hoeft niet sterk, snel of fit te zijn.  Alleen bereid om iets nieuws te proberen. De rest komt vanzelf.

– Door Edward

Op zaterdag 5 april hebben Tiemen en Lukasz met succes het kyu-examen afgelegd. Voor Tiemen was het de laatste kyu: hij zal zich de komende tijd gaan voorbereiden op zijn dan-examen. Voor Lukasz ligt de bruine band in het verschiet. Het examen vond plaats bij onze Duitse karatevrienden van dojo Haan.

In alle vroegte vertrok een kleine groep vanuit Utrecht naar Duitsland. Na een hartelijke ontvangst bij aankomst in Haan, begeleidden de blackbelts Edward en Nick van dojo Utrecht ’s ochtends de training ter voorbereiding op het examen. Ondanks dat de dojo’s elkaar al lang kennen, was het erg leerzaam om voor een heel andere groep te staan.

Na een korte lunch volgde het examen. De kandidaten lieten zich van hun beste kant zien. Het vergde daarna toch de nodige afwegingen van de examinatoren om vast te stellen of de kandidaten geslaagd waren. Zoals een van ons na afloop opmerkte: een examen beproeft of kandidaten begrip hebben van de stof, niet of zij de stof uit het hoofd kennen. We keerden aan het einde van de middag weer terug in Utrecht met nieuwe en waardevolle lessen en inzichten die niets met de karatetechniek te maken hadden!

Afgelopen zaterdag sloten we ons aan bij een karate-seminar in Haan (Dld.). Het werd een lange, leuke en leerzame dag onder leiding van Claus Schäfer.

Het begon vroeg: om 6 uur ’s ochtends vertrokken we met een groep van vijf karateka’s uit Dojo Utrecht richting Duitsland. Na een soepele rit kwamen we aan bij de zaal, waar we hartelijk werden ontvangen door de organisatoren van Dojo Haan.

De ochtendtraining stond in het teken van ippon- en sanbon kumite. Claus begeleidde ons met gerichte aanwijzingen en waardevolle tips, zodat iedereen zijn technieken kon aanscherpen.

Na de eerste sessie volgde een ruime pauze, waarin we konden ontspannen en nieuwe energie opdoen. We gingen in kleinere groepjes uiteen, en wij gingen met een paar karateka’s uit Haan naar een Japans restaurant voor een heerlijke lunch. Omdat we nog tijd over hadden konden we ook nog even van het mooie weer genieten tijdens een wandeling door het stadje. 

In de middag gingen we verder met jyu ippon kumite en jyu kumite. We werkten onder andere aan een realistische aanval met onze oizuki en randori kumite, en sloten af met kata.

Na een zeer geslaagde dag vertrokken we weer richting Nederland en kwamen we rond tien uur moe maar voldaan aan in Utrecht.

Onze dank gaat uit naar de organisatie van Dojo Haan en uiteraard naar Claus voor zijn leerzame leiding. We zien elkaar snel hopelijk snel weer terug bij de Special Training in Enschede volgende maand!

Op zaterdag 28 december leidde Jeroen van Oostrum als vanouds de jaarlijkse Oliebollentraining. Met deelnemers uit de dojo’s van Den Haag en Enschede, maar ook Antwerpen (B.) en Haan (D.) startten we om 10.00. Het thema van de training was kumite, oftewel: sparren. Het was een diverse groep mensen. Sommigen waren pas enkele weken geleden begonnen. Anderen hadden inmiddels een zwarte band. Jeroens belofte aan ons allemaal was: je zal in deze training worden uitgedaagd op je eigen niveau.

Na de warming-up begonnen we met Ten no Kata Omote in tweetallen. Deze kata is door Funakoshi opgezet als introductie tot sparren. Per tweetal werden dezelfde technieken uitgevoerd.

Daarna maakten we de volgende stap naar Ten no Kata Ura: nu maakte per tweetal de ene de aanvallende technieken, waarbij de ander de verdedigende technieken uitvoerde.

Om snelheid te ontwikkelen en te leren vertrouwen op je reactievermogen deden we de oefening “figher in the hole”: iemand staat tegenover een rijtje mensen die een voor een aanvallen. Je hebt dan geen tijd om een verdediging te bedenken en je moet gewoon reageren op de aanval die komt. Vervolgens gingen de bruine- en zwarte banders van slow-motion kumite naar juyi kumite op gewone snelheid. We sloten de training af met enkele wedstrijdjes.

(see bottom of page for translation button)

Op zaterdag 26 okt verzamelden we ons in Soest bij de gymzaal die onze dojo voor het seminar zou worden. Langzaam druppelden mensen uit alle windstreken binnen, het was een vrolijk weerzien met de leden van dojo’s uit binnen- en buitenland. Nog even kijken hoe alles hier werkte, want het was de eerste keer op deze locatie. Stefan Krupers leidde als vanouds het seminar, dat meteen vanaf de eerste training heel interessant was. We begonnen met kihon om een basis te leggen, en kregen al gelijk wat aandachtspunten om de technieken efficiënter en effectiever te maken. Karate kent ongelooflijk veel facetten, en aan elk ervan kan je levenslang blijven schaven. We zaten er dan ook snel helemaal in.

Na de eerste training waren we wel toe aan wat brandstof, dus reden we voor de lunch snel naar de Stayokay. Dat was onze thuisbasis, en de plek voor slapen, eten en borrelen. Nu konden we ook even rustig beginnen met bijpraten, en genieten van het mooie weer dat we er dat weekend bijkregen. Een paar mensen besloten naar de dojo terug te wandelen en konden daar zo optimaal gebruik van maken.

De nog wat natte pakken mochten weer aan, en we stortten ons op de tweede training.  Het voert te ver om te proberen de inhoud hier helemaal over te brengen, maar het bewegen vanuit zenkutsu dachi zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn. Er was gedurende het hele seminar ook veel aandacht voor verschillende aspecten van kumite en het was leuk om met zo’n grote groep aan de slag te gaan. Je had constant weer een nieuw iemand tegenover je, waardoor de ervaring steeds weer anders was.

Bij terugkomst in de Stayokay waren onze kamers klaar en konden we onze spullen wegzetten en de bedden vast opmaken. We sliepen met zijn vieren op een kamer, de leden van verschillende dojo’s een beetje door elkaar gehusseld. Gedurende het hele seminar zit je in allerlei samenstellingen bij elkaar en deel je samen zoveel ervaringen, dat er altijd snel een hechte groep ontstaat. Na een korte rustpauze sloten we aan voor een lekker diner.

De laatste training van de dag had een bijzondere afsluiting. Na het afgroeten nam Edward het woord, en vertelde dat er reden was voor een feestje. Dojo Utrecht bestaat weliswaar al 8 jaar, maar had tot nu toe geen officiële rechtsvorm. Feitelijk steunde alles jarenlang op de schouders van dojoleider Jeroen, die in zijn eentje de kar trok van zowel de trainingen als de organisatie. Nu de dojo behoorlijk gegroeid is en de behoefte groter werd om de boel anders te gaan organiseren, was het tijd om naar de notaris te stappen en een vereniging op te richten. Aangezien Jeroen ten tijde van het seminar ook bijna jarig was zagen we een mooie kans. Wat kon een mooiere gelegenheid zijn om hem de oprichtingsakte van zijn eigen dojo te overhandigen? In het bijzijn van de rest van de karate familie, de pakken nog nat van het trainen en met beschuit met muisjes in de kleuren van ons logo, vierden we de officiële “geboorte” van dojo Utrecht waar we al acht jaar zoveel moois meemaken. Uiteraard was de volgende stap: de bar!

Een paar die-hards gingen op initiatief van Samuel nog naar buiten voor een middernachtelijke 50 Bassai op het grasveld voor de Stayokay, terwijl de anderen richting de tap met speciaalbiertjes trokken.

Gelukkig hadden we door de wintertijd een extra uurtje slaap, want de wekker ging de volgende ochtend alweer om zes uur. Nog een beetje slaapwarm verzamelden we een kwartiertje later in de hal. Op een rustig drafje renden we in het donker naar de Soester Duinen. Die lagen er prachtig bij, stil en weids, met aan de horizon een heel klein streepje waterig licht van de opkomende zon. We deden wat rustige werptechnieken in het zachte zand en sloten af met een serie tekki shodans, op zachte toon geteld en zonder kiai, om de natuur niet te verstoren. Langzaam werd het licht. 

Terwijl Soest langzaam wakker werd, liepen wij terug naar onze thuisbasis, klaar voor een warme douche en een lekker ontbijt.  De spullen werden daarna weer ingepakt, want de rest van de dag zouden we in de dojo blijven. In de ochtend was er eerst nog een uitgebreide training. Bij de juniors stond die in het teken van de voorbereiding van hun kyu test, bij de ikkyu’s (1e graads bruine banden) en blackbelts werkten we aan thema’s die pasten bij het shodan en nidan programma. Het was een lekker stevige training, en voor iedereen een waardevolle ochtend.

Het laatste onderdeel van het seminar is altijd de kyu test. Dat is het examen voor alle graden onder de zwarte band. Terwijl de zaal daarvoor werd klaargemaakt, kon iedereen zijn lunch samenstellen uit een dozenbuffetje dat we in de gang hadden klaargezet.

Toen alle voorbereidingen waren gedaan, stelden de kandidaten zich op, en begonnen we aan de kyu test. Zo’n test wordt gezien als een andere vorm van training. Je staat onder druk omdat je opeens alleen voor een groep staat en kritisch wordt bekeken, en laat daarin het beste van jezelf zien. Dan komt het er op aan dat je mentaal sterk blijft en je niet van de wijs laat brengen. Net zoals je in een gevecht om moet kunnen gaan met druk en constant controle moet houden, ondanks de stress die je voelt. Daarom is het zo waardevol om jezelf aan dit soort momenten bloot te stellen, en dit aspect te kunnen trainen.

Sommigen kregen na de test een hogere graad, anderen zaten nog goed in hun huidige graad, of komen om een andere reden nog eens terug. Het hoort er allemaal bij en is een normaal deel van het proces. 

Tijd voor het afscheid. Sommigen, zoals bijvoorbeeld de Berlijners, hadden nog een eind te reizen. Locatie Soest is goedgekeurd om een mooi seminar te kunnen organiseren, hoewel dat met deze mensen waarschijnlijk overal wel was gelukt!

Afgelopen weekend hebben we de jaarlijkse Beachtraining gehouden, waarbij karateka’s uit verschillende steden – Enschede, Den Haag, Utrecht en Antwerpen – bijeenkwamen voor een  trainingssessie op het strand.

De natuur zorgde voor een perfecte sfeer: donkere wolken wisselden af met stralende zonnestralen en creëerden een magisch spel van licht op het zand en de zee. Ondanks de natte start van de dag hielden we het gelukkig droog, wat ons de mogelijkheid gaf om volop te trainen in de frisse zeelucht.

Het vochtige zand bleek een uitdagende ondergrond te zijn, vooral voor onze standen en balans. Elke techniek moest met extra focus worden uitgevoerd om niet weg te glijden of je stabiliteit te verliezen. Dit was een leerzame uitdaging die ons dwong om nóg bewuster te bewegen en onze kracht te verdelen over het lichaam.

Het eerste deel van de training stond in het teken van technieken uit Ten no Kata. De moeilijkheidsgraad werd langzaam opgevoerd, wat ervoor zorgde dat iedereen scherp bleef en we met volle energie en concentratie aan het werk waren. Vervolgens splitsten we de groep op in twee delen: de zwarte banden in de ene, en alle andere banden in de andere. Deze opzet bood iedereen precies de uitdaging die bij hun niveau paste. De zwarte banders gingen bijvoorbeeld aan de slag met nagewaza (werptechnieken), waarbij het strand de perfecte ondergrond bood – met alle ruimte en het zachte zand konden we voluit oefenen.

Zoals gewoonlijk sloten we de training af met Tekki’s (kata) in de zee. Dit is altijd een hoogtepunt, maar deze keer was het extra leuk door de hoge, stevige golven die ons telkens weer omvergooiden. Het was wij tegen de zee, maar het was wel snel duidelijk wie er sterker was; de meesten van ons hebben de zeebodem vrij goed van dichtbij kunnen bekijken. Het gelach en de energie waren aanstekelijk, en het zorgde voor een heerlijke afsluiter. Deze Beachtraining heeft wederom laten zien dat trainen in de natuur, met de elementen als extra uitdaging, een onvergetelijke en waardevolle ervaring is voor elke karateka. Heel veel dank aan Jeroen voor het leiden van de training!

Na afloop verzamelden we ons met de verschillende familieleden die waren meegekomen voor een gezamenlijke lunch. Het was een mooie gelegenheid om niet alleen als karateka’s, maar ook als vrienden en familie samen te komen en de ervaring van de dag te delen. De zon was inmiddels helemaal doorgebroken en de zomerse sfeer zorgde ervoor dat we lekker lang bleven hangen voordat we allemaal rozig en voldaan weer naar huis reden. Het nieuwe trainingsseizoen is begonnen!

-Door Edward