Categorie: Blog

Op 22 en 23 okt hielden we het jaarlijkse seminar in Bunnik, geleid door Stefan Krupers. Op de parkeerplaats voor de gymzaal hielden we de bekende reünie. Er waren veel oudgedienden, maar ook een paar mensen die voor het eerst kwamen en het is altijd wel fijn als je alvast een beetje kennis met elkaar hebt kunnen maken voordat je in de dojo tegenover elkaar komt te staan. Duitsland, België en Nederland waren vertegenwoordigd, dus weer een mooi internationaal gezelschap.  We trainen tijdens het seminar op zaterdag drie keer, alle trainingen zo’n twee uur, met ruime pauzes tussendoor. Op zondag hebben we het hardlopen en trainen buiten en nog een training in de zaal. We gaan dus wel behoorlijk aan de slag, maar de sfeer is veel ontspannener dan bij een Special Training. Stefan legde bij aanvang van de eerste training uit dat we veel aandacht zouden besteden aan blackbelt-onderwerpen, omdat er een aantal mensen zijn die moeten trainen voor een hogere dan-examen (zwarte band graden heten dan-graden), en daar is zo’n seminar een uitgelezen kans voor. Daarnaast namen we uiteraard ook tijd voor de juniors, want het seminar eindigt altijd met een kyu-examen ( alle graden onder de zwarte band). Sowieso is alle stof voor iedereen interessant, dus we waren er helemaal klaar voor!

De eerste training besteedden we uitgebreid aandacht aan techniek. De stand van je achterste voet, hoe je die voet snel bij moet trekken om snel en ongezien naar voren te bewegen, waarom je voorste knie boven je voorste voet moet zijn, en zo nog een aantal belangrijke aandachtspunten. Als je dit verkeerd aanleert, kost het heel lang om dat te corrigeren, dus het is belangrijk om dit direct goed in te trainen. Daarna deden we kumite, omdat we voor het middagprogramma al een gevoel moesten hebben opgebouwd over onze tegenstanders. We focusten op de juiste afstand en “effectief en simpel” in plaats van “mooi, maar zinloos”.

In de middag werden de matten klaargelegd voor het betere gooi- en smijtwerk. Mensen die opgaan voor hun derde- en vierdegraads zwarte band moeten daarbij onder andere werptechnieken met een tegenstander laten zien, en nu was er voor hen lekker veel “kanonnenvlees”. Om te zorgen dat het wel veilig zou gaan, oefenden we eerst nog ukemi, ofwel valtechnieken. Die varieerden van vrij spannend tot enorm leuk, er werd gevlogen, gerold en gevallen, de klappen van het afslaan denderden door de hal. Het ging de een beter af dan de ander, maar iedereen kon in zijn eigen tempo oefenen waardoor het altijd goed te doen was.  Vervolgens brachten we het geleerde in de praktijk. De whitebelts bleven buiten schot en kregen een eigen programma, de brownbelts werden in rijen opgesteld tegenover Jeroen en Kees. Die kregen een behoorlijk intensieve workout doordat er achter elkaar steeds een verse tegenstander naar voren schoof, die zij vervolgens met verschillende technieken door de lucht lieten vliegen. De brownbelt sloot dan weer achteraan aan, waardoor het voor Jeroen en Kees een bijna eindeloze stroom moet zijn geweest. Leuk voor ons om te merken dat die twee wel degelijk moe te krijgen zijn, dat geeft weer hoop.

We sloten af met kata’s voor de juniors, terwijl voor de variatie nu de blackbelts rondgesmeten werden door Jeroen en Kees.

In de avond waren de bergen pasta die geserveerd werden in de jeugdherberg zeer welkom.  Eigenlijk hadden we moeiteloos door gekund naar de borrel, de stemming ging er al aardig naartoe, maar we hadden nog een training te gaan. Om het eten te laten zakken en te genieten van de mooie omgeving en het lekkere weer, wandelden we langs het water naar de dojo, een tochtje van zo’n twintig minuten. Het was een prachtige avond, en het heeft iets bijzonders om over het onverlichte pad te lopen en de sterren boven je te zien.

De training in de avond was gewijd aan kata. Grappig hoe je met je stijve, vermoeide lichaam toch weer snel in zo’n training zit en, eenmaal opgewarmd, prima weer verder kunt. Van Heian Shodan tot Empi werden er kata’s behandeld en kregen we waardevolle aanwijzingen van Stefan, die we in onze komende trainingen gaan meenemen. Op de terugweg zagen we al mist over de weilanden en het water trekken, een prachtig gezicht bij het licht van de maan. 

De borrel was super gezellig, zoals altijd. Het leuke van een seminar is dat je alle tijd hebt om het ook over andere dingen te hebben dan alleen karate en de oppervlakkige bijpraat. We moesten het wel een beetje rustig houden, want de wekkers werden gezet voor 06.15, en er waren mensen bij die de volgende dag ook nog een examen te doen hadden.

Op zondagochtend stonden we dus al vroeg gapend klaar in de gang voor de volgende ronde. Bijna iedereen had slecht geslapen, bleek achteraf. Te veel spierpijn, te wakker, te veel herrie buiten, of zomaar zonder reden. Hardlopen in het donker is een prima manier om dan toch goed wakker te worden. Zoals elk seminar renden we onze rondjes om het grote veld, degenen die niet konden rennen deden het lopend. Na een minuut of twintig volgde een serie Heian shodans, fluisterend afgeroepen en zonder kiai. Je hoorde het ruisen van de karatepakken, soms een vogel of een “splut” als iemand in de modder stapte, en verder was het stil. Als laatste deden we een paar rondes van de laatste techniek van heian godan: een mae geri (voorwaartse trap) opvangen en de tegenstander meteen omgooien. Weer een goede reminder om altijd een oud pak mee te nemen voor de ochtendtraining, we waren helemaal groen na afloop.

Ontbijt! Het was nog donker toen we naar de ontbijtzaal liepen, langzaam werd de rest van de wereld wakker.

Na een kort relaxmoment was het tijd om onze spullen in te pakken en voor de laatste keer richting de zaal te gaan. Eenmaal binnen hadden degenen die zich het snelst omgekleed hadden de voetbal al snel gevonden, en als een pre-warming up werd er alvast wat overgespeeld, waarbij de kring zich langzaam uitbreidde van vier naar zestien man. 

De training was met name bedoeld om de juniors voor te bereiden op hun examen. Kihon, kumite en kata kwamen allemaal langs, zodat het er weer goed inzat. Iedereen kreeg nog wat persoonlijke aanwijzingen en stond weer helemaal op scherp. Ondertussen splitsten de nidans (tweede graads zwarte band) zich af om aan hun examenstof te werken.

We sloten af met het examen. Er waren dit keer maar 5 kandidaten, zoals hierboven te zien. Daardoor konden we er lekker snel doorheen en hoefden ze niet zo lang te wachten tussendoor. Tijdens dat wachten kun je behoorlijk stijf en koud worden, dus hoe meer actie hoe beter. Alle kandidaten deden het geweldig, en ze zijn dan ook allemaal geslaagd! Olof, Nick, Jeroen, Samuel en Mika; van harte gefeliciteerd! Voor onze dojo betekent het dat we er een Ikkyu en een brownbelt bij hebben.

Het was voor ons allemaal een heerlijk weekend waarin we even heel ver weg waren van alle dagelijkse beslommeringen. We nemen mee wat we geleerd hebben en genieten nog een tijdje na van de gezelligheid die er weer was. En van de spierpijn, dat ook.

Op 20 augustus kwamen we vanuit verschillende dojo’s bij elkaar in Kijkduin voor de jaarlijkse Beach training. Al meer dan 10 jaar is dit een vast terugkerend programma onderdeel waar we altijd erg naar uitkijken, en ook deze keer beloofde het een mooie dag te worden. Het weer was perfect en het strand lag er uitnodigend bij, nog lekker leeg zo vroeg op de ochtend.  Paul Tabe van Dojo Antwerpen leidde de training, die zowel technische als mentale aspecten van karate behandelde.

We begonnen met een rondje hardlopen door het mulle zand, wat de hartslag meteen lekker omhoog bracht en ons liet wennen aan de afwijkende ondergrond. Na een warming up werkten we aan de verbinding tussen je heupen (koshi) en voeten. Je voeten sturen je heupen aan, die op hun beurt je bovenlichaam aandrijven. We deden een aantal verschillende oefeningen om die voet-heupconnectie leidend te laten zijn bij je bewegingen, terwijl we ons bovenlichaam recht boven onze koshi hielden en zo als het ware één systeem vormden. Alle overbodige bewegingen werden eruit gehaald door Paul, om zo snel en efficiënt mogelijk kunnen zijn.

De bewegingen van karate horen volkomen natuurlijk te zijn, en geen schade aan je lichaam toe te brengen. Ook hierbij speelt wat je met je voeten doet een belangrijke rol. Als je bijvoorbeeld een draai maakt, hebben veel mensen de neiging om dat op de bal van de voet te doen. Maar daarmee verdraai je je been op een onnatuurlijke manier en heb je kans dat je blessures oploopt. We moeten onszelf aanleren om op de hiel te draaien, zodat je die verdraaiing voorkomt. Ook als je je heupen naar voren wilt trekken vanuit een stevige stand, is het belangrijk dat je je hiel stevig op de grond hebt. Dus ook niet met je tenen de grond proberen “vast te grijpen”. We oefenden dit principe met de kata Kanku, waarbij het losse zand nog een extra uitdaging vormde bij het stevig staan en het draaien vanuit de hiel. Als het je in het zand lukt, heb je het moeilijkste onder de knie, op de vlakke vloer van de dojo is het een stuk makkelijker.

Daarna ging Paul nog in op de juiste mindset bij kumite; het vechten. Of het nu op straat of in de dojo is: het kan zijn dat je tegenover iemand komt te staan die jou in principe makkelijk zou kunnen verslaan. Wat dan het grote verschil kan maken is jouw mentale instelling. Als het iemand is die bijvoorbeeld je kind kwaad wil doen, dan zal er een vuur in je oplaaien dat ervoor zorgt dat je die ander alsnog kunt uitschakelen. Alles in jou zal er op gericht zijn dat te doen. Diezelfde energie en focus moeten we trainen in de dojo. Niet om een ander kwaad te doen, maar om te leren om echt goed te kunnen vechten. Hoe beter je kunt vechten, hoe kalmer je van binnen kunt worden, omdat je weet waar je toe in staat bent. We trainen paradoxaal genoeg eigenlijk om niet te hoeven vechten. Paul noemde als voorbeeld Myamoto Musashi, een van de grootste zwaardvechters van zijn tijd. Hij besteedde veel tijd aan kaligrafie en de theeceremonie, twee dingen waar juist innerlijke kalmte heel belangrijk voor zijn. Tegen het einde van zijn leven trok hij zich terug in een simpele grot, in plaats van in rijkdom te leven, een mooi voorbeeld van een eenvoudige, nederige manier van in het leven staan. Een ander voorbeeld dat Paul gaf was Ohshima sensei, die ondanks dat hij destijds al een beroemde karateleraar was, in de zestiger jaren Engelse les gaf aan Amerikaanse jongeren. Deze instelling past bij waar we bij het beoefenen van karate naar streven. “Good people with a big heart”. En die rust, kalmte en bescheidenheid vinden hun oorsprong in het ontwikkelen van het juiste vuur en je karate-vaardigheden.

Uiteraard kunnen we dit alleen ontwikkelen als we ook tijdens de training op deze manier werken, en bijvoorbeeld bij kumite constant gefocust blijven. Niet praten of lachen tussendoor, kijk elkaar aan en geef elkaar de kans om echt op de juiste manier  te trainen.

Nadat we een aantal rondes kumite hadden geoefend met die juiste mindset, droeg Paul de leiding over aan Jeroen. Het was tijd voor de traditionele afsluiter; tekki kata’s in de zee. In twee rijen stelden we ons in het water op en deden we een serie met het gezicht naar de golven. Van de stevige stand en was al snel niet veel meer over, maar we bleven proberen de kata goed te lopen terwijl de grijnzen steeds breder werden. Daarna draaiden we ons om en kwamen de golven onverwacht in onze rug, waardoor we onelegant heen en weer geslingerd werden. We probeerden nog hinkelend en struikelend een soort kata te produceren, maar hadden uiteraard geen schijn van kans. Konden we meteen oefenen in een nederige instelling.

We sloten zeer tevreden af, en ruilden onze doorweekte karatepakken in voor droge kleding. Joop en Esther hadden een coolbox vol stukken watermeloen voor iedereen meegenomen, een heel goed idee! Een lekkere lunch wachtte op ons bij Beachclub Birds, waar we heerlijk in de zon bijpraatten met de vrienden van andere dojo’s. Bij het afscheid zijn we altijd al weer bezig met wanneer we elkaar weer terug gaan zien, de volgende gelegenheid is waarschijnlijk het seminar in Bunnik in de herfstvakantie. We kijken er alvast naar uit!

Omdat de Special Training op 12-13 maart niet door kon gaan, maar we toch iets met dat weekend wilden doen, hadden Jeroen, Stefan en Paul op zaterdag alsnog een gezamenlijke training georganiseerd. Dojo’s Enschede, Den Haag, Utrecht en Antwerpen waren vertegenwoordigd, en vol energie gingen we aan de slag.

Paul Tabe leidde de training met als overkoepelend thema: De juiste spirit. Met welke mentale instelling sta je in de training, maar ook daarbuiten? Is je geest sterk genoeg om iedere tegenstander tegemoet te kunnen treden? Hierbij gaat het absoluut niet over agressie, het eerste doel is altijd om niet te vechten. Maar als het onvermijdelijk is en jij of iemand die je na is wordt bedreigd, moet je in staat zijn de agressor uit te schakelen om jezelf of de ander in veiligheid te kunnen brengen. Of je die mentale kracht hebt, is direct zichtbaar in je ogen. Daaraan ziet de ander gelijk of je twijfelt, of bang bent, of volledig klaar om tot het uiterste te gaan, hoe groot de tegenstander ook is.

Bij elke training zijn we behalve met het leren van correcte techniek, tegelijk bezig met het ontwikkelen van de juiste mindset, het mentaal kunnen trotseren van de aanvaller. Natuurlijk ben je buiten de dojo vrienden, maar we kunnen elkaar alleen helpen de juiste mentale instelling te krijgen als we dit tijdens het trainen heel serieus nemen. In het Japans zeg je voordat je met elkaar gaat sparren “Yoroshiku onegaishimasu”, wat in dit geval zoveel betekent als “Help me alsjeblieft”. Hierbij gaat het ook om hulp bij dit mentale gedeelte van het sparren. Dit doe je bijvoorbeeld door de ander constant strak aan te kijken, elkaar met volledige intentie  aan te vallen, en de ander zo stevig mogelijk uit te dagen. Als je tussendoor steeds ontspant, of gaat praten of lachen, train je dit heel belangrijke aspect van karate niet, en daarmee help je de ander dus ook niet.

Het aanboren van je eigen interne kracht trainen we ook door het doen van een Special Training. Zie hier voor een uitleg en hier voor een uitgebreid verslag van zo’n training. Deze trainingen zijn zo intensief dat je geest het op een bepaald moment van je lichaam overneemt. Hierbij voelen alle deelnemers dat ze vele malen meer kracht hebben dan ze denken, en die kracht nemen ze vervolgens weer mee naar de trainingen in de dojo. Dit is steeds weer een heel sterke en bijzondere ervaring die lastig te evenaren is. Daarom koos Paul als vorm voor vandaag voor een mini-Special Training. Drie uur een aantal van de vormen doen die we normaal tijdens die dagen doen. Weliswaar hadden we niet de tijd voor dezelfde frequentie per onderdeel, maar we konden wel vanaf het begin werken met de juiste intentie. De juiste intensiteit bij de kiai’s, de juiste scherpte van iedere afzonderlijke techniek, de juiste mentale focus bij zowel kihon, kumite als kata.

Algauw vielen de eerste zweetdruppels en werd ieders ademhaling hoorbaar zwaarder. Paul besteedde naar aanleiding daarvan tussendoor ook aandacht aan het ademen op de correcte manier: diep en vanuit de buik, zodat je niet omhoog komt met je lichaam en te oppervlakkig gaat ademen. Niet makkelijk, wel trainbaar op momenten als dit.  

Iedereen voelde het groeien van de juiste spirit, de kiai’s werden steeds luider en het gevoel in de groep steeds groter, totdat Paul constateerde dat hij de juiste spirit hier in de groep terugzag. Zelf trokken we de conclusie dat dit iets is waar we met elkaar scherp op moeten blijven, om het in stand te houden en door te geven.

Tijdens het laatste gedeelte splitste de groep zich op, waarbij de blackbelts met Stefan aan de slag gingen en Paul de juniors meenam om een aantal technische dingen die hem waren opgevallen te behandelen.

De feestelijke afsluiter bestond uit twee delen. Als eerste werden we getrakteerd op echte karate koekjes, gebakken door de dochter van Edward. Grappig om na de intense training nu vrolijk koekjes met elkaar te staan vergelijken, ze waren zo leuk (en lekker)!

Daarna lunchten we gezamenlijk bij Venster in Leidsche Rijn, een supergezellige locatie en een perfecte afsluiter van het programma. Ontzettend jammer dat Jeroen het wegens Corona moest missen. Een heel goede reden om snel weer zo’n gezamenlijke training te organiseren!

– Door Edward

In het weekend van 19 en 20 februari namen we deel aan de Technische Stage onder leiding van Khalid Jouhari. Hij is de sensei van de dojo in Brussel-Wolluwé en shihan van België, Marokko én Nederland. Naast de dojo uit Brussel-Wolluwé, deden ook de dojo uit Namen van Ahmed Ahkim en dojo Shin Dojo Kan van Hervé Biernaux mee aan deze stage.

In één auto vertrokken we met z’n vieren richting Louvain-La-Neuve: eindelijk weer een gelegenheid om met anderen meerdere trainingen te volgen en nieuwe mensen te ontmoeten! Op zaterdag lag de focus op ‘kihon’, de basistechnieken zoals stoten, weringen en traptechnieken. Dit was een goede voorbereiding voor de deelnemers die de stage op zondag zouden afsluiten met een bandexamen. Oefeningen met bijzondere combinaties en voetenwerk maakte het programma op zaterdag voor iedereen uitdagend!

Tijdens de gezamenlijke lunch en de borrel in het centrum van Louvain-La-Neuve na afloop was er volop gelegenheid om elkaar te ontmoeten beter te leren kennen. Nadat de Belgische deelnemers ’s avonds huiswaarts keerden, konden de Nederlandse deelnemers genieten van de Belgische keuken. De aanblik van de twee hele speenvarkens zal ons nog lang heugen! Maar deze herinnering zal in de loop der jaren vast en zeker nog mythischere proporties krijgen!

Zondag konden we bogen op onze de nieuwe vriendschappen tijdens de kumite-training: heerlijk om weer eens tegenover nieuwe sparringpartners je kunsten en technieken te kunnen oefenen! We sloten de ochtendtraining af met het kata Jion, waarna we weer naar Nederland vertrokken. Heerlijk om zo een heel weekend op karate te kunnen focussen en om inspiratie op te doen!

Afgelopen zaterdag mochten we ons weer verzamelen in Bunnik voor het tweedaagse Technical Seminar, geleid door Stefan Krupers. Na twee jaar wachten was het weekend eigenlijk al geslaagd toen we de bekende gymzaal en de “collega’s” van andere dojo’s weer zagen. Vanwege allerlei omstandigheden waren we deze keer met een veel kleiner aantal mensen, waardoor we ook tussen de trainingen door alles steeds als gehele groep deden. Dat gaf een prettige hechtheid en zorgde ervoor dat je elke volgende training nog helemaal aan elkaar gewend was, waardoor we snel verder konden werken vanaf waar we gebleven waren.

Hoewel het programma voor een deel was opgebouwd uit onderdelen speciaal gericht op juniors (alles lager dan blackbelt is junior, ongeacht leeftijd), dan wel op seniors, kon iedereen uiteraard uit elke training heel veel halen. Door de vele persoonlijke aanwijzingen van Stefan en doordat hij de groep af en toe opsplitste hadden we allemaal ruim voldoende stof om op maat lekker aan te kunnen werken. De sfeer was daarbij zoals altijd: opbouwend en veilig, maar constant prikkelend om jezelf en de anderen uit te blijven dagen en er het meeste uit te halen.

De gezamenlijke maaltijden en de borrel op zaterdagavond gaven ons ruim te gelegenheid om de banden weer verder aan te halen en een prachtige serie sterke verhalen uit de SKA geschiedenis te horen. Even was ik nog bang dat er de volgende dag bij de kyu test een overhoring zou komen, want Stefan zei dat het vroeger op examens gebruikelijk was om kennis over de organisatie te testen, en ik weet dat hij ons graag scherp houdt. Maar het was heerlijk om naar te luisteren met een hapje en een drankje en je bed op kruipafstand voor als je instortte.

De volgende dag startten we met het hardlopen rond het weiland naast de slaapzalen, gevolgd door een korte training. Dat doen we altijd nogal vroeg zodat het nog donker is, en we werden bijgelicht door een heldere maan en een heleboel sterren. De zonsopgang die volgde was prachtig, en het ontbijt daarna smaakte extra lekker.

De training op zondagochtend is meteen de voorbereiding voor de kyutest. Dat is het examen voor alle graden onder shodan, de zwarte band. Door de pandemie was het voor sommigen twee jaar geleden sinds ze een examen konden doen, en fijn om te kunnen horen op welk niveau ze na die periode van niet/half/wel trainen stonden. Spannend om weer eens voor de tafel te staan, en soms lastig om niet alles wat je net tijdens het seminar had geleerd te willen toepassen. Dat heeft meestal veel meer tijd nodig, veel aanwijzingen waren ook gepaard gegaan met “dit is voor na je kyutest”. Voor de meesten gold dat ze in de afgelopen periode naar het volgende niveau hadden weten te groeien, dus er waren veel blije gezichten na afloop. Voor Dojo Utrecht is het meest zichtbare resultaat dat Olof zijn dik verdiende bruine band haalde. Hij zal dus geen nieuwe sparringpartners onprettig meer kunnen verrassen met zijn misleidende witte band.  

Toen we de seniors achter de tafel na afloop van het examen van hun ijskoude stoeltjes hadden losgebikt, namen we hartelijk afscheid van elkaar. Wat heerlijk dat het seminar weer kon, we hadden dit soort events enorm gemist. Wat de toekomst ook brengt: deze hebben we!