Categorie: Blog

Van 17 t/m 19 maart was er een Special Training (ST) onder leiding van Stefan Krupers en Jeroen van Oostrum, op de campus van de Universiteit Twente in Enschede. De vorige keer dat deze ST georganiseerd werd was in 2020, toen hij op de dag zelf moest worden afgeblazen omdat er opeens een lockdown kwam. Het was daardoor een beetje alsof we nu iets gingen doen waar we drie jaar geleden al voor in de startblokken stonden, en we keken er enorm naar uit.

Met karateka’s van dojo’s uit Den Haag, Utrecht, Enschede, Berlijn en Haan hadden we een mooi internationaal gezelschap. Omdat er binnen die groepen ook weer meerdere nationaliteiten vertegenwoordigd zijn is Engels meestal de voertaal bij dit soort gelegenheden, wat alleen al een indrukwekkende hoeveelheid variaties van het woord “Enschede” opleverde.

Bij het verzamelen op vrijdag heerste er bij velen al een gezonde spanning. De meesten van ons wisten waar we aan begonnen en hoe intensief het ging worden, en voor degenen die voor het eerst meededen was het de spanning van het onbekende. Utrecht was met zes mensen goed vertegenwoordigd in de groep van 26 deelnemers.  De kamers werden verdeeld, en daarna kon iedereen die dat wilde nog wat gaan eten voor de Special Training echt zou beginnen. Om zes uur was het tijd om ons op te gaan maken voor de eerste training, die altijd bestaat uit kihon. We waren begonnen!

Er is al veel geschreven over hoe zo’n ST in zijn werk gaat. Hier bijvoorbeeld lees je nogal uitgebreid hoe het er in 2019, de vorige keer in Enschede, aan toeging. In grote lijnen nog steeds herkenbaar, hoewel we de chocoladetaart dit keer wegens overmacht moesten missen. Dat werd overigens aardig gecompenseerd door de uitstekende maaltijden die we kregen. Aangezien een ST voornamelijk bestaat uit train-eat-sleep (repeat), is het eten een belangrijk onderdeel van je weekend; je hebt gezonde brandstof nodig om alles te kunnen geven wat je hebt. En dat was perfect geregeld!

Wat het “sleep”-gedeelte betreft zitten we in Enschede bijna té goed: we slapen in een hotel omdat de wat eenvoudiger accommodaties op de campus een andere bestemming hebben gekregen. Om ons toch niet te soft te laten worden hadden de organisatoren blijkbaar een stel studenten bereid gevonden om ons een paar keer op onmogelijke tijdstippen goed wakker te autocrossen op het parkeerterrein onder onze kamers (al ontkenden ze alle betrokkenheid, toch mooi om te zien hoe ver ze willen gaan). Het hield ons lekker scherp.

Hoewel de trainingen altijd volgens een vast programma verlopen, merkten we ook nu weer dat elke keer toch anders is. Je lichaam voelt anders, je bent mentaal in een andere staat dan de vorige keer, je neemt andere dingen mee de dojo in. In die zin begin je elke keer helemaal opnieuw, en word je steeds op een andere manier uitgedaagd.

Veel dank aan Stefan, Jeroen en alle andere seniors, die de groep tot op de laatste seconde constant aanspoorden om de energie hoog en de focus scherp te houden. De stevige groep blackbelts bleef het goede voorbeeld geven en iedereen gaf alle energie die er inzat, tot op de “last square centimeter of energy”. En ook deze keer bleek dat het in werkelijkheid lang duurt voordat je dat laatste stukje bereikt. We kunnen zoveel meer aan dan we denken, we zijn geestelijk en fysiek zoveel sterker dan we onszelf soms wijsmaken. De mentale kracht die dat inzicht oplevert, neem je mee naar zowel de dojo als het dagelijks leven. Daarom is het zo fijn om regelmatig naar een Special Training te kunnen gaan, en kijken we nu alweer uit naar die in St-Maurice (Zwitserland), in mei. 

Samuel, Tiemen, Michele en Nick, gefeliciteerd met jullie eerste ST, jullie hebben het fantastisch gedaan!

Het afgelopen weekend gingen we met vier mensen van Dojo Utrecht naar Sundern in Duitsland. Het was de 15e verjaardag van Dojo Haan, en ter gelegenheid daarvan hadden ze een tweedaags seminar georganiseerd, met naast de trainingen uiteraard ruim de gelegenheid om feest te vieren. Bij aankomst kregen we meteen een cadeautje: een gevulde toilettas met daarop het logo van de dojo en het 15 jarig jubileum erop, die we meteen konden gebruiken.

De trainingen werden geleid door Claus Schäfer (Präsident Germany Shotokan) uit Berlijn. Ook Stefan Krupers  van Dojo Enschede nam een training voor zijn rekening, de banden tussen de karateka’s uit Nederland en Duitsland zijn erg hecht.

Met een groep van 22 mensen gingen we zaterdagochtend van start met de eerste training. Op de eerste dag trainden we 3 keer, waarbij zowel kihon als kumite langskwamen. Er werden oefeningen gedaan die we nog nooit eerder hadden gedaan en die ontzettend leuk en leerzaam waren. De sfeer was heel fijn, er werd met volle concentratie getraind en iedereen deed zijn best een uitdagende en goede partner te zijn voor de anderen. Tegelijkertijd hing er zodra er ruimte voor was een actieve vrolijkheid in de lucht, het was duidelijk dat we hier iets te vieren hadden.

De locatie was een sportdorp, iets dat we in Nederland helaas niet echt kennen, maar dat je in Duitsland wel meer tegenkomt. Het bestaat uit allerlei sportfaciliteiten bij elkaar met op hetzelfde terrein slaapgelegenheid en een eetzaal. Het zijn levendige plekken, overal zie je mensen die met hun eigen groep sporten, eten en ontspannen. Het eten is in buffetvorm, met bij de lunch een warme maaltijd en ’s avonds brood. We sliepen in Sundern per drietal op een ruime kamer met badkamer, gezellig en rustig genoeg voor als je even op adem wilde komen. Maar de meesten van ons hadden het tussen de trainingen door veel te druk met bijpraten om lang op de kamers te willen zijn. Er was een aparte ruimte voor ons, ons “clubraum”, waar we tussendoor konden zitten, en genieten van het gezelschap.

In de avond was het tijd voor het verjaardagsfeest. De karateka’s van Dojo Haan hadden de catering supergoed geregeld en de stemming zat er al snel goed in. Er zat een bijzondere groep mensen bij elkaar en we vierden zowel nieuwe connecties als jarenlange banden.

Er waren speeches, cadeaus, muziek en gezellige gesprekken die, samen met de uit de kluiten gewassen pullen bier, zorgden voor een heerlijke avond die voorbij vloog!

Op zondag was er na het ontbijt een kata-training. De groep werd opgesplitst; de juniors gingen aan andere kata’s werken dan de seniors. Aan het einde van de training kreeg iedereen die dat wilde de kans om zijn of haar favoriete kata te laten zien. Spannend om alleen voor de groep te staan en van een aantal seniors commentaar te krijgen, maar juist daardoor een hele goede oefening, vooral als je van plan bent om binnenkort examen te doen. Er werd wel voor gezorgd dat je niet teveel feedback kreeg, maar een paar concrete punten om aan te werken, of om juist vast te blijven houden.

Na de lunch was het tijd om in te pakken en afscheid te nemen. Alsof we het ouderlijk huis verlieten werd ons nog allemaal lekkers toegestopt voor onderweg, en na een rondje warme omhelzingen stapten we in de auto. Ditmaal zullen we een groot aantal mensen over een paar weken weer zien bij de Special Training in Enschede, dus: “Bis bald!”

Op 22 en 23 okt hielden we het jaarlijkse seminar in Bunnik, geleid door Stefan Krupers. Op de parkeerplaats voor de gymzaal hielden we de bekende reünie. Er waren veel oudgedienden, maar ook een paar mensen die voor het eerst kwamen en het is altijd wel fijn als je alvast een beetje kennis met elkaar hebt kunnen maken voordat je in de dojo tegenover elkaar komt te staan. Duitsland, België en Nederland waren vertegenwoordigd, dus weer een mooi internationaal gezelschap.  We trainen tijdens het seminar op zaterdag drie keer, alle trainingen zo’n twee uur, met ruime pauzes tussendoor. Op zondag hebben we het hardlopen en trainen buiten en nog een training in de zaal. We gaan dus wel behoorlijk aan de slag, maar de sfeer is veel ontspannener dan bij een Special Training. Stefan legde bij aanvang van de eerste training uit dat we veel aandacht zouden besteden aan blackbelt-onderwerpen, omdat er een aantal mensen zijn die moeten trainen voor een hogere dan-examen (zwarte band graden heten dan-graden), en daar is zo’n seminar een uitgelezen kans voor. Daarnaast namen we uiteraard ook tijd voor de juniors, want het seminar eindigt altijd met een kyu-examen ( alle graden onder de zwarte band). Sowieso is alle stof voor iedereen interessant, dus we waren er helemaal klaar voor!

De eerste training besteedden we uitgebreid aandacht aan techniek. De stand van je achterste voet, hoe je die voet snel bij moet trekken om snel en ongezien naar voren te bewegen, waarom je voorste knie boven je voorste voet moet zijn, en zo nog een aantal belangrijke aandachtspunten. Als je dit verkeerd aanleert, kost het heel lang om dat te corrigeren, dus het is belangrijk om dit direct goed in te trainen. Daarna deden we kumite, omdat we voor het middagprogramma al een gevoel moesten hebben opgebouwd over onze tegenstanders. We focusten op de juiste afstand en “effectief en simpel” in plaats van “mooi, maar zinloos”.

In de middag werden de matten klaargelegd voor het betere gooi- en smijtwerk. Mensen die opgaan voor hun derde- en vierdegraads zwarte band moeten daarbij onder andere werptechnieken met een tegenstander laten zien, en nu was er voor hen lekker veel “kanonnenvlees”. Om te zorgen dat het wel veilig zou gaan, oefenden we eerst nog ukemi, ofwel valtechnieken. Die varieerden van vrij spannend tot enorm leuk, er werd gevlogen, gerold en gevallen, de klappen van het afslaan denderden door de hal. Het ging de een beter af dan de ander, maar iedereen kon in zijn eigen tempo oefenen waardoor het altijd goed te doen was.  Vervolgens brachten we het geleerde in de praktijk. De whitebelts bleven buiten schot en kregen een eigen programma, de brownbelts werden in rijen opgesteld tegenover Jeroen en Kees. Die kregen een behoorlijk intensieve workout doordat er achter elkaar steeds een verse tegenstander naar voren schoof, die zij vervolgens met verschillende technieken door de lucht lieten vliegen. De brownbelt sloot dan weer achteraan aan, waardoor het voor Jeroen en Kees een bijna eindeloze stroom moet zijn geweest. Leuk voor ons om te merken dat die twee wel degelijk moe te krijgen zijn, dat geeft weer hoop.

We sloten af met kata’s voor de juniors, terwijl voor de variatie nu de blackbelts rondgesmeten werden door Jeroen en Kees.

In de avond waren de bergen pasta die geserveerd werden in de jeugdherberg zeer welkom.  Eigenlijk hadden we moeiteloos door gekund naar de borrel, de stemming ging er al aardig naartoe, maar we hadden nog een training te gaan. Om het eten te laten zakken en te genieten van de mooie omgeving en het lekkere weer, wandelden we langs het water naar de dojo, een tochtje van zo’n twintig minuten. Het was een prachtige avond, en het heeft iets bijzonders om over het onverlichte pad te lopen en de sterren boven je te zien.

De training in de avond was gewijd aan kata. Grappig hoe je met je stijve, vermoeide lichaam toch weer snel in zo’n training zit en, eenmaal opgewarmd, prima weer verder kunt. Van Heian Shodan tot Empi werden er kata’s behandeld en kregen we waardevolle aanwijzingen van Stefan, die we in onze komende trainingen gaan meenemen. Op de terugweg zagen we al mist over de weilanden en het water trekken, een prachtig gezicht bij het licht van de maan. 

De borrel was super gezellig, zoals altijd. Het leuke van een seminar is dat je alle tijd hebt om het ook over andere dingen te hebben dan alleen karate en de oppervlakkige bijpraat. We moesten het wel een beetje rustig houden, want de wekkers werden gezet voor 06.15, en er waren mensen bij die de volgende dag ook nog een examen te doen hadden.

Op zondagochtend stonden we dus al vroeg gapend klaar in de gang voor de volgende ronde. Bijna iedereen had slecht geslapen, bleek achteraf. Te veel spierpijn, te wakker, te veel herrie buiten, of zomaar zonder reden. Hardlopen in het donker is een prima manier om dan toch goed wakker te worden. Zoals elk seminar renden we onze rondjes om het grote veld, degenen die niet konden rennen deden het lopend. Na een minuut of twintig volgde een serie Heian shodans, fluisterend afgeroepen en zonder kiai. Je hoorde het ruisen van de karatepakken, soms een vogel of een “splut” als iemand in de modder stapte, en verder was het stil. Als laatste deden we een paar rondes van de laatste techniek van heian godan: een mae geri (voorwaartse trap) opvangen en de tegenstander meteen omgooien. Weer een goede reminder om altijd een oud pak mee te nemen voor de ochtendtraining, we waren helemaal groen na afloop.

Ontbijt! Het was nog donker toen we naar de ontbijtzaal liepen, langzaam werd de rest van de wereld wakker.

Na een kort relaxmoment was het tijd om onze spullen in te pakken en voor de laatste keer richting de zaal te gaan. Eenmaal binnen hadden degenen die zich het snelst omgekleed hadden de voetbal al snel gevonden, en als een pre-warming up werd er alvast wat overgespeeld, waarbij de kring zich langzaam uitbreidde van vier naar zestien man. 

De training was met name bedoeld om de juniors voor te bereiden op hun examen. Kihon, kumite en kata kwamen allemaal langs, zodat het er weer goed inzat. Iedereen kreeg nog wat persoonlijke aanwijzingen en stond weer helemaal op scherp. Ondertussen splitsten de nidans (tweede graads zwarte band) zich af om aan hun examenstof te werken.

We sloten af met het examen. Er waren dit keer maar 5 kandidaten, zoals hierboven te zien. Daardoor konden we er lekker snel doorheen en hoefden ze niet zo lang te wachten tussendoor. Tijdens dat wachten kun je behoorlijk stijf en koud worden, dus hoe meer actie hoe beter. Alle kandidaten deden het geweldig, en ze zijn dan ook allemaal geslaagd! Olof, Nick, Jeroen, Samuel en Mika; van harte gefeliciteerd! Voor onze dojo betekent het dat we er een Ikkyu en een brownbelt bij hebben.

Het was voor ons allemaal een heerlijk weekend waarin we even heel ver weg waren van alle dagelijkse beslommeringen. We nemen mee wat we geleerd hebben en genieten nog een tijdje na van de gezelligheid die er weer was. En van de spierpijn, dat ook.

Op 20 augustus kwamen we vanuit verschillende dojo’s bij elkaar in Kijkduin voor de jaarlijkse Beach training. Al meer dan 10 jaar is dit een vast terugkerend programma onderdeel waar we altijd erg naar uitkijken, en ook deze keer beloofde het een mooie dag te worden. Het weer was perfect en het strand lag er uitnodigend bij, nog lekker leeg zo vroeg op de ochtend.  Paul Tabe van Dojo Antwerpen leidde de training, die zowel technische als mentale aspecten van karate behandelde.

We begonnen met een rondje hardlopen door het mulle zand, wat de hartslag meteen lekker omhoog bracht en ons liet wennen aan de afwijkende ondergrond. Na een warming up werkten we aan de verbinding tussen je heupen (koshi) en voeten. Je voeten sturen je heupen aan, die op hun beurt je bovenlichaam aandrijven. We deden een aantal verschillende oefeningen om die voet-heupconnectie leidend te laten zijn bij je bewegingen, terwijl we ons bovenlichaam recht boven onze koshi hielden en zo als het ware één systeem vormden. Alle overbodige bewegingen werden eruit gehaald door Paul, om zo snel en efficiënt mogelijk kunnen zijn.

De bewegingen van karate horen volkomen natuurlijk te zijn, en geen schade aan je lichaam toe te brengen. Ook hierbij speelt wat je met je voeten doet een belangrijke rol. Als je bijvoorbeeld een draai maakt, hebben veel mensen de neiging om dat op de bal van de voet te doen. Maar daarmee verdraai je je been op een onnatuurlijke manier en heb je kans dat je blessures oploopt. We moeten onszelf aanleren om op de hiel te draaien, zodat je die verdraaiing voorkomt. Ook als je je heupen naar voren wilt trekken vanuit een stevige stand, is het belangrijk dat je je hiel stevig op de grond hebt. Dus ook niet met je tenen de grond proberen “vast te grijpen”. We oefenden dit principe met de kata Kanku, waarbij het losse zand nog een extra uitdaging vormde bij het stevig staan en het draaien vanuit de hiel. Als het je in het zand lukt, heb je het moeilijkste onder de knie, op de vlakke vloer van de dojo is het een stuk makkelijker.

Daarna ging Paul nog in op de juiste mindset bij kumite; het vechten. Of het nu op straat of in de dojo is: het kan zijn dat je tegenover iemand komt te staan die jou in principe makkelijk zou kunnen verslaan. Wat dan het grote verschil kan maken is jouw mentale instelling. Als het iemand is die bijvoorbeeld je kind kwaad wil doen, dan zal er een vuur in je oplaaien dat ervoor zorgt dat je die ander alsnog kunt uitschakelen. Alles in jou zal er op gericht zijn dat te doen. Diezelfde energie en focus moeten we trainen in de dojo. Niet om een ander kwaad te doen, maar om te leren om echt goed te kunnen vechten. Hoe beter je kunt vechten, hoe kalmer je van binnen kunt worden, omdat je weet waar je toe in staat bent. We trainen paradoxaal genoeg eigenlijk om niet te hoeven vechten. Paul noemde als voorbeeld Myamoto Musashi, een van de grootste zwaardvechters van zijn tijd. Hij besteedde veel tijd aan kaligrafie en de theeceremonie, twee dingen waar juist innerlijke kalmte heel belangrijk voor zijn. Tegen het einde van zijn leven trok hij zich terug in een simpele grot, in plaats van in rijkdom te leven, een mooi voorbeeld van een eenvoudige, nederige manier van in het leven staan. Een ander voorbeeld dat Paul gaf was Ohshima sensei, die ondanks dat hij destijds al een beroemde karateleraar was, in de zestiger jaren Engelse les gaf aan Amerikaanse jongeren. Deze instelling past bij waar we bij het beoefenen van karate naar streven. “Good people with a big heart”. En die rust, kalmte en bescheidenheid vinden hun oorsprong in het ontwikkelen van het juiste vuur en je karate-vaardigheden.

Uiteraard kunnen we dit alleen ontwikkelen als we ook tijdens de training op deze manier werken, en bijvoorbeeld bij kumite constant gefocust blijven. Niet praten of lachen tussendoor, kijk elkaar aan en geef elkaar de kans om echt op de juiste manier  te trainen.

Nadat we een aantal rondes kumite hadden geoefend met die juiste mindset, droeg Paul de leiding over aan Jeroen. Het was tijd voor de traditionele afsluiter; tekki kata’s in de zee. In twee rijen stelden we ons in het water op en deden we een serie met het gezicht naar de golven. Van de stevige stand en was al snel niet veel meer over, maar we bleven proberen de kata goed te lopen terwijl de grijnzen steeds breder werden. Daarna draaiden we ons om en kwamen de golven onverwacht in onze rug, waardoor we onelegant heen en weer geslingerd werden. We probeerden nog hinkelend en struikelend een soort kata te produceren, maar hadden uiteraard geen schijn van kans. Konden we meteen oefenen in een nederige instelling.

We sloten zeer tevreden af, en ruilden onze doorweekte karatepakken in voor droge kleding. Joop en Esther hadden een coolbox vol stukken watermeloen voor iedereen meegenomen, een heel goed idee! Een lekkere lunch wachtte op ons bij Beachclub Birds, waar we heerlijk in de zon bijpraatten met de vrienden van andere dojo’s. Bij het afscheid zijn we altijd al weer bezig met wanneer we elkaar weer terug gaan zien, de volgende gelegenheid is waarschijnlijk het seminar in Bunnik in de herfstvakantie. We kijken er alvast naar uit!

Omdat de Special Training op 12-13 maart niet door kon gaan, maar we toch iets met dat weekend wilden doen, hadden Jeroen, Stefan en Paul op zaterdag alsnog een gezamenlijke training georganiseerd. Dojo’s Enschede, Den Haag, Utrecht en Antwerpen waren vertegenwoordigd, en vol energie gingen we aan de slag.

Paul Tabe leidde de training met als overkoepelend thema: De juiste spirit. Met welke mentale instelling sta je in de training, maar ook daarbuiten? Is je geest sterk genoeg om iedere tegenstander tegemoet te kunnen treden? Hierbij gaat het absoluut niet over agressie, het eerste doel is altijd om niet te vechten. Maar als het onvermijdelijk is en jij of iemand die je na is wordt bedreigd, moet je in staat zijn de agressor uit te schakelen om jezelf of de ander in veiligheid te kunnen brengen. Of je die mentale kracht hebt, is direct zichtbaar in je ogen. Daaraan ziet de ander gelijk of je twijfelt, of bang bent, of volledig klaar om tot het uiterste te gaan, hoe groot de tegenstander ook is.

Bij elke training zijn we behalve met het leren van correcte techniek, tegelijk bezig met het ontwikkelen van de juiste mindset, het mentaal kunnen trotseren van de aanvaller. Natuurlijk ben je buiten de dojo vrienden, maar we kunnen elkaar alleen helpen de juiste mentale instelling te krijgen als we dit tijdens het trainen heel serieus nemen. In het Japans zeg je voordat je met elkaar gaat sparren “Yoroshiku onegaishimasu”, wat in dit geval zoveel betekent als “Help me alsjeblieft”. Hierbij gaat het ook om hulp bij dit mentale gedeelte van het sparren. Dit doe je bijvoorbeeld door de ander constant strak aan te kijken, elkaar met volledige intentie  aan te vallen, en de ander zo stevig mogelijk uit te dagen. Als je tussendoor steeds ontspant, of gaat praten of lachen, train je dit heel belangrijke aspect van karate niet, en daarmee help je de ander dus ook niet.

Het aanboren van je eigen interne kracht trainen we ook door het doen van een Special Training. Zie hier voor een uitleg en hier voor een uitgebreid verslag van zo’n training. Deze trainingen zijn zo intensief dat je geest het op een bepaald moment van je lichaam overneemt. Hierbij voelen alle deelnemers dat ze vele malen meer kracht hebben dan ze denken, en die kracht nemen ze vervolgens weer mee naar de trainingen in de dojo. Dit is steeds weer een heel sterke en bijzondere ervaring die lastig te evenaren is. Daarom koos Paul als vorm voor vandaag voor een mini-Special Training. Drie uur een aantal van de vormen doen die we normaal tijdens die dagen doen. Weliswaar hadden we niet de tijd voor dezelfde frequentie per onderdeel, maar we konden wel vanaf het begin werken met de juiste intentie. De juiste intensiteit bij de kiai’s, de juiste scherpte van iedere afzonderlijke techniek, de juiste mentale focus bij zowel kihon, kumite als kata.

Algauw vielen de eerste zweetdruppels en werd ieders ademhaling hoorbaar zwaarder. Paul besteedde naar aanleiding daarvan tussendoor ook aandacht aan het ademen op de correcte manier: diep en vanuit de buik, zodat je niet omhoog komt met je lichaam en te oppervlakkig gaat ademen. Niet makkelijk, wel trainbaar op momenten als dit.  

Iedereen voelde het groeien van de juiste spirit, de kiai’s werden steeds luider en het gevoel in de groep steeds groter, totdat Paul constateerde dat hij de juiste spirit hier in de groep terugzag. Zelf trokken we de conclusie dat dit iets is waar we met elkaar scherp op moeten blijven, om het in stand te houden en door te geven.

Tijdens het laatste gedeelte splitste de groep zich op, waarbij de blackbelts met Stefan aan de slag gingen en Paul de juniors meenam om een aantal technische dingen die hem waren opgevallen te behandelen.

De feestelijke afsluiter bestond uit twee delen. Als eerste werden we getrakteerd op echte karate koekjes, gebakken door de dochter van Edward. Grappig om na de intense training nu vrolijk koekjes met elkaar te staan vergelijken, ze waren zo leuk (en lekker)!

Daarna lunchten we gezamenlijk bij Venster in Leidsche Rijn, een supergezellige locatie en een perfecte afsluiter van het programma. Ontzettend jammer dat Jeroen het wegens Corona moest missen. Een heel goede reden om snel weer zo’n gezamenlijke training te organiseren!