Van 17 t/m 19 maart was er een Special Training (ST) onder leiding van Stefan Krupers en Jeroen van Oostrum, op de campus van de Universiteit Twente in Enschede. De vorige keer dat deze ST georganiseerd werd was in 2020, toen hij op de dag zelf moest worden afgeblazen omdat er opeens een lockdown kwam. Het was daardoor een beetje alsof we nu iets gingen doen waar we drie jaar geleden al voor in de startblokken stonden, en we keken er enorm naar uit.
Met karateka’s van dojo’s uit Den Haag, Utrecht, Enschede, Berlijn en Haan hadden we een mooi internationaal gezelschap. Omdat er binnen die groepen ook weer meerdere nationaliteiten vertegenwoordigd zijn is Engels meestal de voertaal bij dit soort gelegenheden, wat alleen al een indrukwekkende hoeveelheid variaties van het woord “Enschede” opleverde.
Bij het verzamelen op vrijdag heerste er bij velen al een gezonde spanning. De meesten van ons wisten waar we aan begonnen en hoe intensief het ging worden, en voor degenen die voor het eerst meededen was het de spanning van het onbekende. Utrecht was met zes mensen goed vertegenwoordigd in de groep van 26 deelnemers. De kamers werden verdeeld, en daarna kon iedereen die dat wilde nog wat gaan eten voor de Special Training echt zou beginnen. Om zes uur was het tijd om ons op te gaan maken voor de eerste training, die altijd bestaat uit kihon. We waren begonnen!
Er is al veel geschreven over hoe zo’n ST in zijn werk gaat. Hier bijvoorbeeld lees je nogal uitgebreid hoe het er in 2019, de vorige keer in Enschede, aan toeging. In grote lijnen nog steeds herkenbaar, hoewel we de chocoladetaart dit keer wegens overmacht moesten missen. Dat werd overigens aardig gecompenseerd door de uitstekende maaltijden die we kregen. Aangezien een ST voornamelijk bestaat uit train-eat-sleep (repeat), is het eten een belangrijk onderdeel van je weekend; je hebt gezonde brandstof nodig om alles te kunnen geven wat je hebt. En dat was perfect geregeld!
Wat het “sleep”-gedeelte betreft zitten we in Enschede bijna té goed: we slapen in een hotel omdat de wat eenvoudiger accommodaties op de campus een andere bestemming hebben gekregen. Om ons toch niet te soft te laten worden hadden de organisatoren blijkbaar een stel studenten bereid gevonden om ons een paar keer op onmogelijke tijdstippen goed wakker te autocrossen op het parkeerterrein onder onze kamers (al ontkenden ze alle betrokkenheid, toch mooi om te zien hoe ver ze willen gaan). Het hield ons lekker scherp.
Hoewel de trainingen altijd volgens een vast programma verlopen, merkten we ook nu weer dat elke keer toch anders is. Je lichaam voelt anders, je bent mentaal in een andere staat dan de vorige keer, je neemt andere dingen mee de dojo in. In die zin begin je elke keer helemaal opnieuw, en word je steeds op een andere manier uitgedaagd.
Veel dank aan Stefan, Jeroen en alle andere seniors, die de groep tot op de laatste seconde constant aanspoorden om de energie hoog en de focus scherp te houden. De stevige groep blackbelts bleef het goede voorbeeld geven en iedereen gaf alle energie die er inzat, tot op de “last square centimeter of energy”. En ook deze keer bleek dat het in werkelijkheid lang duurt voordat je dat laatste stukje bereikt. We kunnen zoveel meer aan dan we denken, we zijn geestelijk en fysiek zoveel sterker dan we onszelf soms wijsmaken. De mentale kracht die dat inzicht oplevert, neem je mee naar zowel de dojo als het dagelijks leven. Daarom is het zo fijn om regelmatig naar een Special Training te kunnen gaan, en kijken we nu alweer uit naar die in St-Maurice (Zwitserland), in mei.
Samuel, Tiemen, Michele en Nick, gefeliciteerd met jullie eerste ST, jullie hebben het fantastisch gedaan!