Afgelopen zaterdag mochten we ons weer verzamelen in Bunnik voor het tweedaagse Technical Seminar, geleid door Stefan Krupers. Na twee jaar wachten was het weekend eigenlijk al geslaagd toen we de bekende gymzaal en de “collega’s” van andere dojo’s weer zagen. Vanwege allerlei omstandigheden waren we deze keer met een veel kleiner aantal mensen, waardoor we ook tussen de trainingen door alles steeds als gehele groep deden. Dat gaf een prettige hechtheid en zorgde ervoor dat je elke volgende training nog helemaal aan elkaar gewend was, waardoor we snel verder konden werken vanaf waar we gebleven waren.
Hoewel het programma voor een deel was opgebouwd uit onderdelen speciaal gericht op juniors (alles lager dan blackbelt is junior, ongeacht leeftijd), dan wel op seniors, kon iedereen uiteraard uit elke training heel veel halen. Door de vele persoonlijke aanwijzingen van Stefan en doordat hij de groep af en toe opsplitste hadden we allemaal ruim voldoende stof om op maat lekker aan te kunnen werken. De sfeer was daarbij zoals altijd: opbouwend en veilig, maar constant prikkelend om jezelf en de anderen uit te blijven dagen en er het meeste uit te halen.
De gezamenlijke maaltijden en de borrel op zaterdagavond gaven ons ruim te gelegenheid om de banden weer verder aan te halen en een prachtige serie sterke verhalen uit de SKA geschiedenis te horen. Even was ik nog bang dat er de volgende dag bij de kyu test een overhoring zou komen, want Stefan zei dat het vroeger op examens gebruikelijk was om kennis over de organisatie te testen, en ik weet dat hij ons graag scherp houdt. Maar het was heerlijk om naar te luisteren met een hapje en een drankje en je bed op kruipafstand voor als je instortte.
De volgende dag startten we met het hardlopen rond het weiland naast de slaapzalen, gevolgd door een korte training. Dat doen we altijd nogal vroeg zodat het nog donker is, en we werden bijgelicht door een heldere maan en een heleboel sterren. De zonsopgang die volgde was prachtig, en het ontbijt daarna smaakte extra lekker.
De training op zondagochtend is meteen de voorbereiding voor de kyutest. Dat is het examen voor alle graden onder shodan, de zwarte band. Door de pandemie was het voor sommigen twee jaar geleden sinds ze een examen konden doen, en fijn om te kunnen horen op welk niveau ze na die periode van niet/half/wel trainen stonden. Spannend om weer eens voor de tafel te staan, en soms lastig om niet alles wat je net tijdens het seminar had geleerd te willen toepassen. Dat heeft meestal veel meer tijd nodig, veel aanwijzingen waren ook gepaard gegaan met “dit is voor na je kyutest”. Voor de meesten gold dat ze in de afgelopen periode naar het volgende niveau hadden weten te groeien, dus er waren veel blije gezichten na afloop. Voor Dojo Utrecht is het meest zichtbare resultaat dat Olof zijn dik verdiende bruine band haalde. Hij zal dus geen nieuwe sparringpartners onprettig meer kunnen verrassen met zijn misleidende witte band.
Toen we de seniors achter de tafel na afloop van het examen van hun ijskoude stoeltjes hadden losgebikt, namen we hartelijk afscheid van elkaar. Wat heerlijk dat het seminar weer kon, we hadden dit soort events enorm gemist. Wat de toekomst ook brengt: deze hebben we!