Auteur: utrecht-leidsche-rijn

Op 17 mei vertrokken vier Utrechtse karateka’s naar Zwitserland voor de Special Training (ST) in St-Maurice. Rond 08.30 stapten we op de trein, rond 18.30 kwamen we aan in het mooie Zwitserse dorpje. Omringd door bergen, watervallen en vele tinten groen, stapten we in een hele andere wereld. De warme herinneringen aan de ST van vorig jaar kwamen direct weer terug toen we door de inmiddels bekende straten liepen op weg naar de voormalige kostschool waar we verbleven.

De slaapzaal op de bovenste verdieping van het statige gebouw is ingedeeld in allemaal aparte hokjes met daarin een kast en een bed, aan de voorkant afgesloten met een gordijn. Dit hokje zou de komende dagen de belangrijke twee vierkante meter zijn waar we ons tussendoor terug konden trekken en op konden laden. Na wat uitpak- en inrichtwerk besloten we naar de pizzeria te gaan, waar we allemaal bekenden van vorig jaar tegenkwamen. St-Maurice is niet groot, en de 46 karateka waaruit de groep bestond namen het straatje met de horeca aardig over op dat moment. We moesten het uitgebreide bijpraten nog even laten wachten, daar hadden we nog dagen de tijd voor en het was wijs om vroeg naar bed te gaan. De wekkers werden gezet voor 04.45, de bedden lagen heerlijk, maar de anticipatie maakte het inslapen toch niet makkelijk.

De volgende dag om 05.00 zat de volledige groep in nog frisse karatepakken netjes opgesteld klaar voor de eerste training. Na een gezamenlijke start werden we opgesplitst in twee groepen. Carmen Sutter leidde de groep van 50 jaar en ouder, en Donato La Rocca leidde samen met Alex Guillen de groep “Under fifties” Bij beide groepen was het doel hetzelfde: zo vaak en intensief trainen dat je denkt dat je de grenzen van wat je aankunt hebt bereikt, om dan te leren dat je jezelf met die gedachten voor de gek houdt. Oshima sensei, de grondlegger van SKA karate zegt: ” We are experts at babying ourselves; we must look at ourselves with the strictest eyes “: we zijn er meesters in om te toegeeflijk te zijn voor onszelf. Daarmee blijf je altijd binnen een beperkt en comfortabel gebied en benut je nooit je volledige potentieel. We zijn zoveel krachtiger dan we weten, en kunnen zoveel meer hebben, zowel op fysiek als mentaal gebied, dan we meestal denken. Bij een Special Training reken je af met de stemmetjes van binnen die je klein houden, en ontdek je een enorme kracht die in je lag te sluimeren. Die kracht neem je vervolgens mee, naar zowel de dojo als de uitdagingen in je dagelijks leven.

Tussen de vele trainingen door had Alain nog een leuke verrassing: hij nam een klein groepje mee om in de de abdij waar de kostschool mee verbonden is achter de schermen te komen kijken. We kregen een uitgebreide rondleiding van Pater Thomas, en leerden van alles over de geschiedenis van zowel als de Abdij en het dorpje St-Maurice zelf. We mochten zelfs in de klokkentoren kijken, wat een extra aantal trappen betekende, maar enorm de moeite waard was.

De verhalen die pater Thomas vertelde over bezinning, toewijding en mentale kracht sloten mooi aan bij waar wij mee bezig waren, iedereen doet het op zijn eigen manier.

Op zondagochtend werd na de ochtendtraining de Special Training afgesloten, maar daarmee was het nog niet klaar: er stond nog een dan-test op het programma. Dan-graden zijn de graden vanaf de zwarte band, en bij SKA zijn dat er vijf in totaal. Voor dojo Utrecht deden er dit jaar twee mensen mee: Ilse voor Shodan (eerste graad) en Jeroen voor Yodan (vierde graad). Uiteraard heel spannend, en er werd al een tijd naartoe getraind. Het publiek verzamelde zich rond 09.00 op de tribune, de examencommissie nam plaats achter de tafel, en het moment brak aan dat alle kandidaten kon laten zien wat ze in huis hadden.

De shodan-kandidaten waren als eerste aan de beurt, en hadden dus het geluk dat ze niet hoefden te wachten. Na het kihon (techniek)-gedeelte, liet iedereen op afroep zijn favoriete kata zien, waarna ze gezamenlijk de verplichte kata, Bassai, toonden. Het is de bedoeling dat je deze kata 5000 keer hebt gelopen voordat je opgaat voor je examen, dus je moet hem kunnen dromen. Het laatste onderdeel was kumite (sparren), in de ippon en sanbon vorm. Door de sterke focus die je als kandidaat hebt, vloog het voorbij, en was dit examen opeens al afgerond.

Er waren geen kandidaten voor de tweede dangraad, dus direct door naar de derde: de Sandan-examens. Het is erg leuk om zo’n examen te zien, en een demonstratie te krijgen van wat er nog in het vooruitzicht ligt voor de juniors. Bij de volgende ronde, die voor de vierde dangraad, mocht Jeroen aan de slag. Er waren zes kandidaten voor deze rang, en ze werden aan een breed scala van tests onderworpen. Een demonstratie van verschillende werptechieken en toepassingen, iai (aanvallen vanaf korte afstand), kata’s en long distance kumite. Dat laatste is een spectaculair gezicht: van een grote afstand lopen twee karateka’s op elkaar af, en op het moment dat ze bij elkaar zijn doen ze allebei tegelijk een aanval. Dit kun je dus niet voorbereiden, want je hebt van te voren geen idee hoe je benen en armen uitkomen op het moment dat je in elkaars gevechtsafstand komt, en het is niet de bedoeling dat je iets in je bewegingen aanpast om even goed uit te komen. Je moet vanuit iedere houding een effectieve aanval kunnen doen. Het is enorm explosief en vereist een hoog vaardigheidsniveau van de karateka’s.

Nadat de examens waren afgelegd volgde het grote wachten. Gelukkig was er nog een laatste lunch gepland, zodat we iets hadden om ons af te leiden. Tijdens de lunch kwam Alex met de uitslag. Van de dertien examenkandidaten waren er in totaal acht geslaagd, en gelukkig gold dat ook voor Jeroen en Ilse: Dojo Utrecht heeft er een Shodan en een Yodan bij!

Het afscheid van de Zwitserse en Duitse karate-collega’s daarna ging gepaard met veel beloftes van snel weer samen trainen en gauw weer terugkomen. Wat een leuke groep mensen was dit! Nagenietend reisde het groepje Utrechters terug naar huis. Met spierpijn en slaapgebrek, maar ook heel veel mooie herinneringen.

Het afgelopen weekend gingen we met vier mensen van Dojo Utrecht naar Sundern in Duitsland. Het was de 15e verjaardag van Dojo Haan, en ter gelegenheid daarvan hadden ze een tweedaags seminar georganiseerd, met naast de trainingen uiteraard ruim de gelegenheid om feest te vieren. Bij aankomst kregen we meteen een cadeautje: een gevulde toilettas met daarop het logo van de dojo en het 15 jarig jubileum erop, die we meteen konden gebruiken.

De trainingen werden geleid door Claus Schäfer (Präsident Germany Shotokan) uit Berlijn. Ook Stefan Krupers  van Dojo Enschede nam een training voor zijn rekening, de banden tussen de karateka’s uit Nederland en Duitsland zijn erg hecht.

Met een groep van 22 mensen gingen we zaterdagochtend van start met de eerste training. Op de eerste dag trainden we 3 keer, waarbij zowel kihon als kumite langskwamen. Er werden oefeningen gedaan die we nog nooit eerder hadden gedaan en die ontzettend leuk en leerzaam waren. De sfeer was heel fijn, er werd met volle concentratie getraind en iedereen deed zijn best een uitdagende en goede partner te zijn voor de anderen. Tegelijkertijd hing er zodra er ruimte voor was een actieve vrolijkheid in de lucht, het was duidelijk dat we hier iets te vieren hadden.

De locatie was een sportdorp, iets dat we in Nederland helaas niet echt kennen, maar dat je in Duitsland wel meer tegenkomt. Het bestaat uit allerlei sportfaciliteiten bij elkaar met op hetzelfde terrein slaapgelegenheid en een eetzaal. Het zijn levendige plekken, overal zie je mensen die met hun eigen groep sporten, eten en ontspannen. Het eten is in buffetvorm, met bij de lunch een warme maaltijd en ’s avonds brood. We sliepen in Sundern per drietal op een ruime kamer met badkamer, gezellig en rustig genoeg voor als je even op adem wilde komen. Maar de meesten van ons hadden het tussen de trainingen door veel te druk met bijpraten om lang op de kamers te willen zijn. Er was een aparte ruimte voor ons, ons “clubraum”, waar we tussendoor konden zitten, en genieten van het gezelschap.

In de avond was het tijd voor het verjaardagsfeest. De karateka’s van Dojo Haan hadden de catering supergoed geregeld en de stemming zat er al snel goed in. Er zat een bijzondere groep mensen bij elkaar en we vierden zowel nieuwe connecties als jarenlange banden.

Er waren speeches, cadeaus, muziek en gezellige gesprekken die, samen met de uit de kluiten gewassen pullen bier, zorgden voor een heerlijke avond die voorbij vloog!

Op zondag was er na het ontbijt een kata-training. De groep werd opgesplitst; de juniors gingen aan andere kata’s werken dan de seniors. Aan het einde van de training kreeg iedereen die dat wilde de kans om zijn of haar favoriete kata te laten zien. Spannend om alleen voor de groep te staan en van een aantal seniors commentaar te krijgen, maar juist daardoor een hele goede oefening, vooral als je van plan bent om binnenkort examen te doen. Er werd wel voor gezorgd dat je niet teveel feedback kreeg, maar een paar concrete punten om aan te werken, of om juist vast te blijven houden.

Na de lunch was het tijd om in te pakken en afscheid te nemen. Alsof we het ouderlijk huis verlieten werd ons nog allemaal lekkers toegestopt voor onderweg, en na een rondje warme omhelzingen stapten we in de auto. Ditmaal zullen we een groot aantal mensen over een paar weken weer zien bij de Special Training in Enschede, dus: “Bis bald!”

Op 22 en 23 okt hielden we het jaarlijkse seminar in Bunnik, geleid door Stefan Krupers. Op de parkeerplaats voor de gymzaal hielden we de bekende reünie. Er waren veel oudgedienden, maar ook een paar mensen die voor het eerst kwamen en het is altijd wel fijn als je alvast een beetje kennis met elkaar hebt kunnen maken voordat je in de dojo tegenover elkaar komt te staan. Duitsland, België en Nederland waren vertegenwoordigd, dus weer een mooi internationaal gezelschap.  We trainen tijdens het seminar op zaterdag drie keer, alle trainingen zo’n twee uur, met ruime pauzes tussendoor. Op zondag hebben we het hardlopen en trainen buiten en nog een training in de zaal. We gaan dus wel behoorlijk aan de slag, maar de sfeer is veel ontspannener dan bij een Special Training. Stefan legde bij aanvang van de eerste training uit dat we veel aandacht zouden besteden aan blackbelt-onderwerpen, omdat er een aantal mensen zijn die moeten trainen voor een hogere dan-examen (zwarte band graden heten dan-graden), en daar is zo’n seminar een uitgelezen kans voor. Daarnaast namen we uiteraard ook tijd voor de juniors, want het seminar eindigt altijd met een kyu-examen ( alle graden onder de zwarte band). Sowieso is alle stof voor iedereen interessant, dus we waren er helemaal klaar voor!

De eerste training besteedden we uitgebreid aandacht aan techniek. De stand van je achterste voet, hoe je die voet snel bij moet trekken om snel en ongezien naar voren te bewegen, waarom je voorste knie boven je voorste voet moet zijn, en zo nog een aantal belangrijke aandachtspunten. Als je dit verkeerd aanleert, kost het heel lang om dat te corrigeren, dus het is belangrijk om dit direct goed in te trainen. Daarna deden we kumite, omdat we voor het middagprogramma al een gevoel moesten hebben opgebouwd over onze tegenstanders. We focusten op de juiste afstand en “effectief en simpel” in plaats van “mooi, maar zinloos”.

In de middag werden de matten klaargelegd voor het betere gooi- en smijtwerk. Mensen die opgaan voor hun derde- en vierdegraads zwarte band moeten daarbij onder andere werptechnieken met een tegenstander laten zien, en nu was er voor hen lekker veel “kanonnenvlees”. Om te zorgen dat het wel veilig zou gaan, oefenden we eerst nog ukemi, ofwel valtechnieken. Die varieerden van vrij spannend tot enorm leuk, er werd gevlogen, gerold en gevallen, de klappen van het afslaan denderden door de hal. Het ging de een beter af dan de ander, maar iedereen kon in zijn eigen tempo oefenen waardoor het altijd goed te doen was.  Vervolgens brachten we het geleerde in de praktijk. De whitebelts bleven buiten schot en kregen een eigen programma, de brownbelts werden in rijen opgesteld tegenover Jeroen en Kees. Die kregen een behoorlijk intensieve workout doordat er achter elkaar steeds een verse tegenstander naar voren schoof, die zij vervolgens met verschillende technieken door de lucht lieten vliegen. De brownbelt sloot dan weer achteraan aan, waardoor het voor Jeroen en Kees een bijna eindeloze stroom moet zijn geweest. Leuk voor ons om te merken dat die twee wel degelijk moe te krijgen zijn, dat geeft weer hoop.

We sloten af met kata’s voor de juniors, terwijl voor de variatie nu de blackbelts rondgesmeten werden door Jeroen en Kees.

In de avond waren de bergen pasta die geserveerd werden in de jeugdherberg zeer welkom.  Eigenlijk hadden we moeiteloos door gekund naar de borrel, de stemming ging er al aardig naartoe, maar we hadden nog een training te gaan. Om het eten te laten zakken en te genieten van de mooie omgeving en het lekkere weer, wandelden we langs het water naar de dojo, een tochtje van zo’n twintig minuten. Het was een prachtige avond, en het heeft iets bijzonders om over het onverlichte pad te lopen en de sterren boven je te zien.

De training in de avond was gewijd aan kata. Grappig hoe je met je stijve, vermoeide lichaam toch weer snel in zo’n training zit en, eenmaal opgewarmd, prima weer verder kunt. Van Heian Shodan tot Empi werden er kata’s behandeld en kregen we waardevolle aanwijzingen van Stefan, die we in onze komende trainingen gaan meenemen. Op de terugweg zagen we al mist over de weilanden en het water trekken, een prachtig gezicht bij het licht van de maan. 

De borrel was super gezellig, zoals altijd. Het leuke van een seminar is dat je alle tijd hebt om het ook over andere dingen te hebben dan alleen karate en de oppervlakkige bijpraat. We moesten het wel een beetje rustig houden, want de wekkers werden gezet voor 06.15, en er waren mensen bij die de volgende dag ook nog een examen te doen hadden.

Op zondagochtend stonden we dus al vroeg gapend klaar in de gang voor de volgende ronde. Bijna iedereen had slecht geslapen, bleek achteraf. Te veel spierpijn, te wakker, te veel herrie buiten, of zomaar zonder reden. Hardlopen in het donker is een prima manier om dan toch goed wakker te worden. Zoals elk seminar renden we onze rondjes om het grote veld, degenen die niet konden rennen deden het lopend. Na een minuut of twintig volgde een serie Heian shodans, fluisterend afgeroepen en zonder kiai. Je hoorde het ruisen van de karatepakken, soms een vogel of een “splut” als iemand in de modder stapte, en verder was het stil. Als laatste deden we een paar rondes van de laatste techniek van heian godan: een mae geri (voorwaartse trap) opvangen en de tegenstander meteen omgooien. Weer een goede reminder om altijd een oud pak mee te nemen voor de ochtendtraining, we waren helemaal groen na afloop.

Ontbijt! Het was nog donker toen we naar de ontbijtzaal liepen, langzaam werd de rest van de wereld wakker.

Na een kort relaxmoment was het tijd om onze spullen in te pakken en voor de laatste keer richting de zaal te gaan. Eenmaal binnen hadden degenen die zich het snelst omgekleed hadden de voetbal al snel gevonden, en als een pre-warming up werd er alvast wat overgespeeld, waarbij de kring zich langzaam uitbreidde van vier naar zestien man. 

De training was met name bedoeld om de juniors voor te bereiden op hun examen. Kihon, kumite en kata kwamen allemaal langs, zodat het er weer goed inzat. Iedereen kreeg nog wat persoonlijke aanwijzingen en stond weer helemaal op scherp. Ondertussen splitsten de nidans (tweede graads zwarte band) zich af om aan hun examenstof te werken.

We sloten af met het examen. Er waren dit keer maar 5 kandidaten, zoals hierboven te zien. Daardoor konden we er lekker snel doorheen en hoefden ze niet zo lang te wachten tussendoor. Tijdens dat wachten kun je behoorlijk stijf en koud worden, dus hoe meer actie hoe beter. Alle kandidaten deden het geweldig, en ze zijn dan ook allemaal geslaagd! Olof, Nick, Jeroen, Samuel en Mika; van harte gefeliciteerd! Voor onze dojo betekent het dat we er een Ikkyu en een brownbelt bij hebben.

Het was voor ons allemaal een heerlijk weekend waarin we even heel ver weg waren van alle dagelijkse beslommeringen. We nemen mee wat we geleerd hebben en genieten nog een tijdje na van de gezelligheid die er weer was. En van de spierpijn, dat ook.

Op 20 augustus kwamen we vanuit verschillende dojo’s bij elkaar in Kijkduin voor de jaarlijkse Beach training. Al meer dan 10 jaar is dit een vast terugkerend programma onderdeel waar we altijd erg naar uitkijken, en ook deze keer beloofde het een mooie dag te worden. Het weer was perfect en het strand lag er uitnodigend bij, nog lekker leeg zo vroeg op de ochtend.  Paul Tabe van Dojo Antwerpen leidde de training, die zowel technische als mentale aspecten van karate behandelde.

We begonnen met een rondje hardlopen door het mulle zand, wat de hartslag meteen lekker omhoog bracht en ons liet wennen aan de afwijkende ondergrond. Na een warming up werkten we aan de verbinding tussen je heupen (koshi) en voeten. Je voeten sturen je heupen aan, die op hun beurt je bovenlichaam aandrijven. We deden een aantal verschillende oefeningen om die voet-heupconnectie leidend te laten zijn bij je bewegingen, terwijl we ons bovenlichaam recht boven onze koshi hielden en zo als het ware één systeem vormden. Alle overbodige bewegingen werden eruit gehaald door Paul, om zo snel en efficiënt mogelijk kunnen zijn.

De bewegingen van karate horen volkomen natuurlijk te zijn, en geen schade aan je lichaam toe te brengen. Ook hierbij speelt wat je met je voeten doet een belangrijke rol. Als je bijvoorbeeld een draai maakt, hebben veel mensen de neiging om dat op de bal van de voet te doen. Maar daarmee verdraai je je been op een onnatuurlijke manier en heb je kans dat je blessures oploopt. We moeten onszelf aanleren om op de hiel te draaien, zodat je die verdraaiing voorkomt. Ook als je je heupen naar voren wilt trekken vanuit een stevige stand, is het belangrijk dat je je hiel stevig op de grond hebt. Dus ook niet met je tenen de grond proberen “vast te grijpen”. We oefenden dit principe met de kata Kanku, waarbij het losse zand nog een extra uitdaging vormde bij het stevig staan en het draaien vanuit de hiel. Als het je in het zand lukt, heb je het moeilijkste onder de knie, op de vlakke vloer van de dojo is het een stuk makkelijker.

Daarna ging Paul nog in op de juiste mindset bij kumite; het vechten. Of het nu op straat of in de dojo is: het kan zijn dat je tegenover iemand komt te staan die jou in principe makkelijk zou kunnen verslaan. Wat dan het grote verschil kan maken is jouw mentale instelling. Als het iemand is die bijvoorbeeld je kind kwaad wil doen, dan zal er een vuur in je oplaaien dat ervoor zorgt dat je die ander alsnog kunt uitschakelen. Alles in jou zal er op gericht zijn dat te doen. Diezelfde energie en focus moeten we trainen in de dojo. Niet om een ander kwaad te doen, maar om te leren om echt goed te kunnen vechten. Hoe beter je kunt vechten, hoe kalmer je van binnen kunt worden, omdat je weet waar je toe in staat bent. We trainen paradoxaal genoeg eigenlijk om niet te hoeven vechten. Paul noemde als voorbeeld Myamoto Musashi, een van de grootste zwaardvechters van zijn tijd. Hij besteedde veel tijd aan kaligrafie en de theeceremonie, twee dingen waar juist innerlijke kalmte heel belangrijk voor zijn. Tegen het einde van zijn leven trok hij zich terug in een simpele grot, in plaats van in rijkdom te leven, een mooi voorbeeld van een eenvoudige, nederige manier van in het leven staan. Een ander voorbeeld dat Paul gaf was Ohshima sensei, die ondanks dat hij destijds al een beroemde karateleraar was, in de zestiger jaren Engelse les gaf aan Amerikaanse jongeren. Deze instelling past bij waar we bij het beoefenen van karate naar streven. “Good people with a big heart”. En die rust, kalmte en bescheidenheid vinden hun oorsprong in het ontwikkelen van het juiste vuur en je karate-vaardigheden.

Uiteraard kunnen we dit alleen ontwikkelen als we ook tijdens de training op deze manier werken, en bijvoorbeeld bij kumite constant gefocust blijven. Niet praten of lachen tussendoor, kijk elkaar aan en geef elkaar de kans om echt op de juiste manier  te trainen.

Nadat we een aantal rondes kumite hadden geoefend met die juiste mindset, droeg Paul de leiding over aan Jeroen. Het was tijd voor de traditionele afsluiter; tekki kata’s in de zee. In twee rijen stelden we ons in het water op en deden we een serie met het gezicht naar de golven. Van de stevige stand en was al snel niet veel meer over, maar we bleven proberen de kata goed te lopen terwijl de grijnzen steeds breder werden. Daarna draaiden we ons om en kwamen de golven onverwacht in onze rug, waardoor we onelegant heen en weer geslingerd werden. We probeerden nog hinkelend en struikelend een soort kata te produceren, maar hadden uiteraard geen schijn van kans. Konden we meteen oefenen in een nederige instelling.

We sloten zeer tevreden af, en ruilden onze doorweekte karatepakken in voor droge kleding. Joop en Esther hadden een coolbox vol stukken watermeloen voor iedereen meegenomen, een heel goed idee! Een lekkere lunch wachtte op ons bij Beachclub Birds, waar we heerlijk in de zon bijpraatten met de vrienden van andere dojo’s. Bij het afscheid zijn we altijd al weer bezig met wanneer we elkaar weer terug gaan zien, de volgende gelegenheid is waarschijnlijk het seminar in Bunnik in de herfstvakantie. We kijken er alvast naar uit!