Op 22 en 23 okt hielden we het jaarlijkse seminar in Bunnik, geleid door Stefan Krupers. Op de parkeerplaats voor de gymzaal hielden we de bekende reünie. Er waren veel oudgedienden, maar ook een paar mensen die voor het eerst kwamen en het is altijd wel fijn als je alvast een beetje kennis met elkaar hebt kunnen maken voordat je in de dojo tegenover elkaar komt te staan. Duitsland, België en Nederland waren vertegenwoordigd, dus weer een mooi internationaal gezelschap. We trainen tijdens het seminar op zaterdag drie keer, alle trainingen zo’n twee uur, met ruime pauzes tussendoor. Op zondag hebben we het hardlopen en trainen buiten en nog een training in de zaal. We gaan dus wel behoorlijk aan de slag, maar de sfeer is veel ontspannener dan bij een Special Training. Stefan legde bij aanvang van de eerste training uit dat we veel aandacht zouden besteden aan blackbelt-onderwerpen, omdat er een aantal mensen zijn die moeten trainen voor een hogere dan-examen (zwarte band graden heten dan-graden), en daar is zo’n seminar een uitgelezen kans voor. Daarnaast namen we uiteraard ook tijd voor de juniors, want het seminar eindigt altijd met een kyu-examen ( alle graden onder de zwarte band). Sowieso is alle stof voor iedereen interessant, dus we waren er helemaal klaar voor!
De eerste training besteedden we uitgebreid aandacht aan techniek. De stand van je achterste voet, hoe je die voet snel bij moet trekken om snel en ongezien naar voren te bewegen, waarom je voorste knie boven je voorste voet moet zijn, en zo nog een aantal belangrijke aandachtspunten. Als je dit verkeerd aanleert, kost het heel lang om dat te corrigeren, dus het is belangrijk om dit direct goed in te trainen. Daarna deden we kumite, omdat we voor het middagprogramma al een gevoel moesten hebben opgebouwd over onze tegenstanders. We focusten op de juiste afstand en “effectief en simpel” in plaats van “mooi, maar zinloos”.
In de middag werden de matten klaargelegd voor het betere gooi- en smijtwerk. Mensen die opgaan voor hun derde- en vierdegraads zwarte band moeten daarbij onder andere werptechnieken met een tegenstander laten zien, en nu was er voor hen lekker veel “kanonnenvlees”. Om te zorgen dat het wel veilig zou gaan, oefenden we eerst nog ukemi, ofwel valtechnieken. Die varieerden van vrij spannend tot enorm leuk, er werd gevlogen, gerold en gevallen, de klappen van het afslaan denderden door de hal. Het ging de een beter af dan de ander, maar iedereen kon in zijn eigen tempo oefenen waardoor het altijd goed te doen was. Vervolgens brachten we het geleerde in de praktijk. De whitebelts bleven buiten schot en kregen een eigen programma, de brownbelts werden in rijen opgesteld tegenover Jeroen en Kees. Die kregen een behoorlijk intensieve workout doordat er achter elkaar steeds een verse tegenstander naar voren schoof, die zij vervolgens met verschillende technieken door de lucht lieten vliegen. De brownbelt sloot dan weer achteraan aan, waardoor het voor Jeroen en Kees een bijna eindeloze stroom moet zijn geweest. Leuk voor ons om te merken dat die twee wel degelijk moe te krijgen zijn, dat geeft weer hoop.
We sloten af met kata’s voor de juniors, terwijl voor de variatie nu de blackbelts rondgesmeten werden door Jeroen en Kees.
In de avond waren de bergen pasta die geserveerd werden in de jeugdherberg zeer welkom. Eigenlijk hadden we moeiteloos door gekund naar de borrel, de stemming ging er al aardig naartoe, maar we hadden nog een training te gaan. Om het eten te laten zakken en te genieten van de mooie omgeving en het lekkere weer, wandelden we langs het water naar de dojo, een tochtje van zo’n twintig minuten. Het was een prachtige avond, en het heeft iets bijzonders om over het onverlichte pad te lopen en de sterren boven je te zien.
De training in de avond was gewijd aan kata. Grappig hoe je met je stijve, vermoeide lichaam toch weer snel in zo’n training zit en, eenmaal opgewarmd, prima weer verder kunt. Van Heian Shodan tot Empi werden er kata’s behandeld en kregen we waardevolle aanwijzingen van Stefan, die we in onze komende trainingen gaan meenemen. Op de terugweg zagen we al mist over de weilanden en het water trekken, een prachtig gezicht bij het licht van de maan.
De borrel was super gezellig, zoals altijd. Het leuke van een seminar is dat je alle tijd hebt om het ook over andere dingen te hebben dan alleen karate en de oppervlakkige bijpraat. We moesten het wel een beetje rustig houden, want de wekkers werden gezet voor 06.15, en er waren mensen bij die de volgende dag ook nog een examen te doen hadden.
Op zondagochtend stonden we dus al vroeg gapend klaar in de gang voor de volgende ronde. Bijna iedereen had slecht geslapen, bleek achteraf. Te veel spierpijn, te wakker, te veel herrie buiten, of zomaar zonder reden. Hardlopen in het donker is een prima manier om dan toch goed wakker te worden. Zoals elk seminar renden we onze rondjes om het grote veld, degenen die niet konden rennen deden het lopend. Na een minuut of twintig volgde een serie Heian shodans, fluisterend afgeroepen en zonder kiai. Je hoorde het ruisen van de karatepakken, soms een vogel of een “splut” als iemand in de modder stapte, en verder was het stil. Als laatste deden we een paar rondes van de laatste techniek van heian godan: een mae geri (voorwaartse trap) opvangen en de tegenstander meteen omgooien. Weer een goede reminder om altijd een oud pak mee te nemen voor de ochtendtraining, we waren helemaal groen na afloop.
Ontbijt! Het was nog donker toen we naar de ontbijtzaal liepen, langzaam werd de rest van de wereld wakker.
Na een kort relaxmoment was het tijd om onze spullen in te pakken en voor de laatste keer richting de zaal te gaan. Eenmaal binnen hadden degenen die zich het snelst omgekleed hadden de voetbal al snel gevonden, en als een pre-warming up werd er alvast wat overgespeeld, waarbij de kring zich langzaam uitbreidde van vier naar zestien man.
De training was met name bedoeld om de juniors voor te bereiden op hun examen. Kihon, kumite en kata kwamen allemaal langs, zodat het er weer goed inzat. Iedereen kreeg nog wat persoonlijke aanwijzingen en stond weer helemaal op scherp. Ondertussen splitsten de nidans (tweede graads zwarte band) zich af om aan hun examenstof te werken.
We sloten af met het examen. Er waren dit keer maar 5 kandidaten, zoals hierboven te zien. Daardoor konden we er lekker snel doorheen en hoefden ze niet zo lang te wachten tussendoor. Tijdens dat wachten kun je behoorlijk stijf en koud worden, dus hoe meer actie hoe beter. Alle kandidaten deden het geweldig, en ze zijn dan ook allemaal geslaagd! Olof, Nick, Jeroen, Samuel en Mika; van harte gefeliciteerd! Voor onze dojo betekent het dat we er een Ikkyu en een brownbelt bij hebben.
Het was voor ons allemaal een heerlijk weekend waarin we even heel ver weg waren van alle dagelijkse beslommeringen. We nemen mee wat we geleerd hebben en genieten nog een tijdje na van de gezelligheid die er weer was. En van de spierpijn, dat ook.
