In het weekend van 8-10 maart was de 13e Special Training in Nederland, georganiseerd door Dojo Enschede. Vanuit Dojo Utrecht gingen we er met zijn vieren naartoe, fris fruitig en vol goede moed. Dat laatste kwam waarschijnlijk vooral doordat we allemaal nieuw of bijna nieuw waren op het gebied van ST, en na alle (spook-)verhalen vooral heel benieuwd waren wat er zou gebeuren.
De start was goed: ons onderkomen was een behoorlijk luxe hotel, wat niet heel gebruikelijk is bij een Special Training. Daar is het idee toch ook dat je afziet van luxe, en een heerlijk zacht hotelbed en riante badkamer past niet echt in dat plaatje. Ter vergelijk: bij mijn vorige (eerste) ST sliepen we in een bunker. Mazzel misschien voor deze keer. We moesten even in de juiste stemming komen, dus we besloten dat we in elk geval de lift links zouden laten liggen en de trap zouden nemen naar de kamers.
Nadat iedereen elkaar begroet had, in de meeste gevallen een reunie en een paar nieuwe gezichten, konden we beginnen aan de eerste training. Het programma is altijd in grote lijnen hetzelfde, dus we wisten al dat we zouden beginnen met kihon. In een training van ongeveer twee uur lang kwamen alle basistechnieken voorbij, stuk voor stuk uitgevoerd met een stevige kiai. Er zaten ramen naar een bar bovenin de zaal, en toen we net begonnen kwamen er snel een aantal mensen kijken waar die herrie toch vandaan kwam. Best een indrukwekkend geluid, als 25 mensen er met volle energie tegenaan gaan. Stefan Krupers begeleidde de Special Training, hij spoorde ons steeds aan te blijven focussen en elke stoot, verdediging of trap met alle aandacht en en energie te maken. Al op de helft van de tijd stroomde het zweet rijkelijk en werden de kiais rauwer. Met deze training was de toon gezet, en de vakantie-associaties van het hotel waren direct verdwenen.
Daarna legde Stefan nog kort de regels van de Special Training uit, en konden we meteen gaan eten: pasta en salade voor de noodzakelijke koolhydraten en vitaminen.
We kregen nog een half uurtje om uit te rusten, daarna mochten de nog natte pakken weer aan en gingen we terug naar de dojo. We voelden allemaal onze spieren al, de trap werd al iets minder rap op- en afgehuppeld. Ten no kata armen was het volgende programmaonderdeel. We probeerden de aanvallen van degene in het midden zo snel en stevig mogelijk te pareren. Na elke honderd keer werd de aanvaller gewisseld, zodat je regelmatig een andere tegenstander tegenover je had, met een ander tempo en een andere dynamiek. Het hielp dat je bij deze training regelmatig recht aangekeken werd tijdens de aanval, dat hield iedereen goed scherp. Voor velen was het gevecht met zichzelf al begonnen: doorgaan, niet geloven dat je geen energie meer hebt. Streng naar jezelf kijken.
De trap naar de hotelkamers was opeens een stuk langer, iemand had er blijkbaar een rotstreek mee uitgehaald terwijl we wegwaren. Geen idee of het bed lekker zacht was, ik was weg zodra ik het kussen raakte. Dat was mazzel, sommigen konden niet slapen door de adrenaline die nog door hun lichaam gierde, die zagen de paar korte rustuurtjes die we kregen lijdzaam voorbijglijden.
Om 06.00 ging de wekker weer. Om 06.15 was het verzamelen, dus snel een pak aan, iets kleins eten en drinken en naar beneden. Op blote voeten, het traject was bij de vorige dag op glas en dergelijke gecontroleerd, renden we door het donker naar de atletiekbaan voor een paar rondjes slaapverdrijving. Omdat we de grond niet goed konden zien kregen we af en toe een wakkermakertje onder onze voeten zoals een scherp steentje, een waterplas of een afgebroken takje. Door de kou van de grond voelden mijn voeten na een tijdje vreemd wollig aan, niet onaangenaam, een beetje verdoofd.
Aansluitend de gevreesde kiba dachi training. Na een gedegen warming up stelden de “under forties” zich op om aan de anderhalf uur staan te beginnen. De rest verliet de ruimte zodat zij zich konden concentreren. Paul Tabe uit Antwerpen vertelde ons op de gang over waarom we deze training eigenlijk doen. Door het bewust creeren van pijn word je gedwongen een kracht in jezelf aan te boren die je anders onbenut laat. Vanuit je “Tanden”, net onder je navel, komt die kracht vrij en stelt je in staat dingen te doen die je normaal niet mogelijk acht. Hij liet ons nog wat extra strekken gaf ons tips over hoe onze ademhaling ons door deze oefening heen moest helpen. Na een half uur gingen de veertigers naar binnen, zij staan een uur in kiba dachi in plaats van anderhalf, en stelden zich op rond degenen die daar al vol in de oefening zaten. Je zag bij hen al het trillen van de spieren en de stroompjes zweet, maar we richtten ons zo snel mogelijk op onze eigen kiba dachi. De mensen van boven de vijftig sloten zich na weer een kwartier bij de groep aan en gezamenlijk deden we de laatste drie kwartier. Kees Venner en Stefan liepen rond om te zorgen dat iedereen er goed doorheen kwam, veiligheid voorop. Kees zag het toen ik vanbinnen even crashte, ging voor me staan en hielp me door oogcontact met hem en diep adem te halen weer tot mezelf te komen. Allerlei emoties kwamen los, maar doordat Kees me hielp om in het hier en nu te blijven en zoveel mogeijk te ontspannen en door te ademen, voelde ik mijn kracht weer terugkomen, meer en groter dan daarvoor. Gelijk voelde ik dat dit een cruciaal gedeelte is van de Special Training. Iedereen vreest dit onderdeel, maar juist deze oefening levert je onbeschrijflijk veel op. Hierna heb je het gevoel dat je alles aankan, ook al doet je hele lichaam pijn. Toen het bevrijdende “Yame!” (“stop!”) klonk, was het voor velen lastig om uit de positie te komen, onze spieren waren volledig verstijfd. De blackbelts hielpen de junioren om de spieren weer los te maken. Terwijl we stijf probeerden rond te lopen voelden we de saamhorigheid en zonder dat iemand iets zei dachten we allemaal: “We did it!”
Het ontbijt dat volgde was het lekkerste ooit, onze lichamen schreeuwden om eten en dat was er genoeg. Daarna kregen we een paar uur om te rusten, de volgende training begon pas na de lunch. De trap-samenzweerders hadden schijnbaar weer toegeslagen en de traptreden in onze afwezigheid twee keer zo hoog gemaakt. Maar na een lange tocht bereikten we toch de derde etage. Het slapen lukte nu bij iedereen.
De middagtraining bestond uit Ten no kata trappen, om de benen weer los te schoppen na de kiba dachi’s. Mijn spieren vonden het lastig om te strekken, de trappen die ik maakte waren kort en strak. Het hielp wel dat elke trap honderd tot tweehonderd keer gemaakt werd, langzaam kwam de soepelheid een beetje terug.
Na deze training en het diner (Heerlijke soep! En uiteraard bergen pasta en fruit, honger hoefde je echt niet te hebben hier), begonnen we weer om 21.00. We kregen het advies drinken en eten mee te nemen, want we zouden de hele avond in een keer doorgaan. Als eerste deden we 100x de kata Heian Shodan. Een mooie kata, zei Stefan, maar wel eentje waarbij je het direct ziet als er iets aan je techniek schort. Nu hadden we honderd keer om de kata te polijsten. Elke kata moest beter zijn dan de vorige, en dan niet alleen de vorm, maar ook de spirit. Stefan spoorde ons aan realistisch te blokken en te stoten, elke keer opnieuw een echte vijand voor ons te zien.
Normaal volgt daarna een training alleen voor blackbelts, maar Stefan had een aantal dingen gezien tijdens Ten no kata die middag, waar hij iedereen op wilde wijzen. Dus konden wij als juniors ook meeprofiteren van de aanwijzingen en oefeningen. Al weigerden mijn benen alweer goed te strekken, ik neem er wel veel uit mee, dus dat was een cadeautje.
En dan de magische training. 1000 Oizuki’s in het donker. Lichten uit, alleen het noodlicht van de bar boven was nog aan, waardoor je in de schemer voornamelijk alleen de lichte pakken om je heen ontwaarde. Bij deze oefening zijn er geen kiai’s, iedereen is stil en er wordt op fluistertoon geteld. In 4 rijen heen en weer lopend maakte we duizend keer dezelfde stoot, iedereen werkte in stilte aan zijn eigen techniek. Het geritsel van de pakken, de kracht die iedereen in zijn stoten stopt en het fluisteren van de commando’s gaf een hele bijzondere sfeer, die ik betoverend vond.
Blijkbaar kent de Special Training in Twente een zeer waardevolle traditie: om half twee ’s nachts, als je klaar bent met de 1000 oizuki’s, is er chocoladecake. Zelf gebakken door de vrouw van Stefan, en ontzettend lekker! We werden er stil van. Deepak doorbrak uiteindelijk de stilte met de verzuchting: ”Stefan, thank you for marrying your wife!”. Aangezien over een uur of vier de wekker weer zou gaan, gingen we snel naar onze kamers. Via die trap.
De volgende ochtend ging de wekker weer om 06.00. Mijn kamergenootje Ute had een mooie manier om ons na elk slaapje snel in de juiste stemming te brengen: als de wekker was gegaan zette ze “Let’s get it started” van The Black Eyed Peas op. Werkte perfect: de eerste tien seconden kregen we moordneigingen, daarna begonnen we ritmisch mee te knikken tijdens het aankleden, na een minuut zongen we hardop mee en waren we er weer helemaal klaar voor. Om 06.15 weer hardlopen. De blaren die sommigen inmiddels onder hun voeten hadden, vonden de onverwachte steentjes vandaag niet zo grappig, en door de spierstijfheid ging het rennen wat moeizamer dan de dag ervoor. Omdat het nogal regende bogen we wat eerder af richting de sportzalen. Helaas was daar iemand blijkbaar vergeten dat wij er zo vroeg inwilden, want de deur zat potdicht. Nat en koud stonden we te kleumen, totdat Kees uiteindelijk iemand opspoorde om ons erin te laten, de held.
Vervolgens deden we een uitgebreide kata training, Alle Heian kata’s en een aantal hogere kata’s. Iedereen deed mee aan de Heians, en bij het vorderen van de kata’s sloot je je aan bij de groep die Tekki Shodan deed als je de volgende kata niet kende. Als afsluiter deden we gezamenlijk tien keer Tekki Shodan. Iedreen probeerde zoveel mogelijk realisme in de kata’s te stoppen, er een echt gevecht van te maken.
En toen was het tijd voor de laatste training. Het was raar om te bedenken dat het hierna voorbij zou zijn: opluchting, maar ook jammer. De laatste training moesten we goed wakker zijn, want dat was Sanbon Kumite. Ik zag er vantevoren tegenop om nog zo scherp te moeten zijn, maar toen we eenmaal begonnen waren realiseerde ik me dat ik bijna niet moe meer leek. Het was ontzettend leuk om zoveel verschillende tegenstanders te hebben, iedereen met zijn eigen dynamiek en de focus die Special Training met zich meebrengt, dus de tijd vloog om.
De afsluiting was hecht, we hadden een ontzettend waardevol weekend gehad. Iedereen is zichzelf tegengekomen, iedereen heeft barrieres doorbroken en iedereen kwam er sterker uit. Wat een leuke groep, wat een respect, plezier en motivatie. Stefan en Kees, ontzettend bedankt voor het organiseren en begeleiden. Volgend jaar zijn we er zeker weer bij!
