(switch to English at the bottom of the page)
Afgelopen weekend verzamelden we ons voor de Special Training (ST), die jaarlijks door Dojo Twente wordt georganiseerd. Dit jaar deden er 27 mensen mee, wat je een hele mooie opkomst kunt noemen. Behalve de Nederlandse dojo’s waren er ook karateka’s uit Haan (Duitsland), Berlijn en Zwitserland, waardoor de taalverdeling Nederlands/Duits ongeveer 50/50 was. Voor het gemak werd de voertaal Engels. Kees Venner leidde de trainingen, waarbij Stefan Krupers de groep van boven de vijftig jaar waar nodig apart onder zijn hoede nam.
De locatie is steeds de campus van de Universiteit Twente, wat vele voordelen heeft. Zo eten we normaal gesproken vóór de eerste training nog even snel iets in de mensa, die op loopafstand ligt van zowel het hotel als de gymzalen. Dit jaar was die echter dicht, waardoor we op zoek moesten naar alternatieven. Hoewel de campus een pizza-automaat heeft, kozen we er toch voor om een verse maaltijd te zoeken op een plek waar ze binnen korte tijd iets konden bieden dat we snel konden eten. En zoals dat soort dingen gaan, kwamen we uit bij een pizzeria. Gelukkig hadden ze een pizza Jackie Chan op het menu staan, en dan kun je er alleen maar vanuit gaan dat die speciaal gemaakt is om vechtsporters een goede basis voor hun training te geven. We namen ze mee om voor het hotel in het zonnetje op te eten, waarbij we al gespot werden door een paar anderen, die inmiddels in hun kamer waren aangekomen.
Om 18.30 uur begon de eerste training en dat was ook het eerste moment dat de groep als geheel bij elkaar kwam. Terwijl de een na de ander omgekleed bij de zaal aankwam, hadden we even de tijd om elkaar te begroeten en kort bij te praten over hoe het met iedereen ging. Er waren vijf mensen die voor het eerst meededen aan een Special Training, dus die voelden nog een extra beetje spanning. Maar ook de anderen stonden mentaal op scherp; iedereen wist dat we aan de start stonden van een zeer intensief weekend.
Een Special Training is binnen Shotokan Karate of America onze meest intensieve training. Hij duurt doorgaans drie tot vier dagen, met meerdere stevige sessies per dag (en soms nacht). Het doel is niet het ontwikkelen van fysieke kracht, maar het overwinnen van mentale barrières. Door de intensiteit van de trainingen worden we namelijk geconfronteerd met de misperceptie van onze eigen grenzen. De meesten van ons zijn geneigd een gebrek aan comfort al als een teken te zien om ergens mee te stoppen. Het gevolg is dat we veel potentieel onbenut laten en onze eigen groei tegenhouden. Tijdens een ST word je vooral aangemoedigd om je innerlijke zwakheden onder ogen te zien en deze te overwinnen, met de gedachte: “Eliminating one weakness is better than adding one strength.” Er wordt rekening gehouden met je leeftijd en eventuele fysieke beperkingen, maar wel op zo’n manier dat iedereen zichzelf absoluut tegenkomt.
Het programma werd met volle energie uitgevoerd, met op de eerste avond twee trainingen: kihon en Ten no kata (blocks en stoten). De volgende ochtend begon met een wekker om 06.00 uur. Na het hardlopen op een grasveld renden we door naar de zaal voor de beruchte Kiba dachi-training. Hierbij sta je, afhankelijk van je leeftijd, anderhalf uur, een uur of drie kwartier in kiba dachi. Ondertussen lopen er mensen rond die ervoor zorgen dat iedereen hier op een goede manier doorheen komt. Af en toe wordt er bijvoorbeeld een ongezonde houding gecorrigeerd, of komt er iemand voor je staan die je helpt om rustig en diep te blijven ademen. Omdat je in een groep traint, heb je allemaal de verantwoordelijkheid om de energie hoog te houden, zodat je elkaar helpt om door te zetten op de moeilijkere momenten. Het is een van de zwaarste onderdelen, maar de opbrengst is enorm en je krijgt in korte tijd een goed inkijkje in waar je op mentaal vlak toe in staat bent.
Het ontbijt daarna is het lekkerste dat er bestaat, wetend dat je deze training hebt volbracht en je even kunt bijkomen en opladen voor de volgende. Die dag volgen er nog drie of vier trainingen, afhankelijk van je niveau. Bij Ten no kata kicks breng je weer wat beweging in je benen, maar aangezien de inspanning van de vorige trainingen inmiddels zeer voelbaar is, moet je jezelf ook hier weer overwinnen. De eerste twee trainingen die daarop volgen zijn 100 keer Heian Shodan en dan een aparte training voor black belts, die nu werd gegeven door Stefan. We kregen daarbij van hem onder andere de opdracht de dimensies waarin we kunnen bewegen te blijven onderzoeken. We zijn gewend naar voor, achter of opzij te bewegen, maar waarom niet eens een keer naar onderen, ter verrassing? Uiteraard is het een kwetsbare positie, maar het helpt wel om je opties open te houden en inventief te blijven. We deden een paar mooie oefeningen waarbij we afstand onderzochten, onze tegenstander naar de grond brachten en “speelden” met andere counters dan we gewend waren.
Om 12 uur ’s nachts doen we 1000 Oizuki’s in het donker. Die laatste training grijpt terug naar de tijd waarin de beoefening van karate verboden was, en er heimelijk, vaak ’s nachts, getraind moest worden. Het licht gaat uit, er wordt op zachte toon geteld, en iedereen maakt in het donker zijn duizend beste oizuki’s. Over een inmiddels uitgestorven campus liepen we daarna terug naar het hotel, waar de natte pakken werden uitgehangen om een paar uurtjes te kunnen drogen.
Het eten is altijd uitstekend verzorgd in Enschede, met heerlijke buffetten voor ontbijt, lunch en diner. Tussendoor is er altijd fruit, thee en koffie voor degenen die er behoefte aan hebben. Mooi dat ze zelfs thee aanbieden voor als je er even doorheen zit.
Zondag ging de wekker weer om 06.00 uur en hadden we na het hardlopen nog twee trainingen voor de boeg: kata en sanbon kumite. Bij de eerste training is het, behalve de fysieke inspanning, vaak nogal uitdagend om je focus scherp te houden. Je lijf is moe, je spieren zijn stram en veel reserves zijn leeg. Juist daarom is het een hele goede training om te merken dat je daardoor nog niet hoeft op te geven; je kunt jezelf altijd blijven dwingen om scherp te blijven, zonder zelfmedelijden of, zoals Ohshima-sensei zegt: “babying ourselves.”
Sanbon kumite is daarom een fantastische afsluiter. Je weet dat je er dan zowel mentaal als fysiek helemaal moet staan, en niet kunt verslappen. En elke keer weer blijkt, ook na alle inspanning van de afgelopen trainingen, dat we er allemaal nog volledig zijn. Iedereen gaat er met volle focus en energie in, en we blijken allemaal nog ruim voldoende in de tank te hebben om elkaar goed uit te dagen.
Uiteraard lukt dit alleen als de begeleiding goed is. Je hebt de juiste combinatie van motiverend en aanjagend nodig om de groep constant op het juiste spoor te houden. En die begeleiding was er: Kees en Stefan, enorm bedankt! Ook veel dank aan alle anderen die de groep constant met hun eigen energie vooruit bleven stuwen.
Het effect van een Special Training blijft altijd nog een tijdje voelbaar. Je hebt uitdagingen overwonnen, afgerekend met zelfmedelijden en gemakzucht en ervaren waar je allemaal toe in staat bent als je je ertoe zet. Zoals Kees zei in zijn afsluitende woorden:
“Special Training is a place where big problems become small, and small problems disappear.”
