Test. Leden van de dojo’s uit Den Haag en Utrecht verzamelden zich afgelopen zaterdag in Kijkduin voor de jaarlijkse beachtraining. Opvallend was dat er dit jaar drie mensen waren die nog in de kennismakingsfase zaten; het was hun derde of zelfs allereerste training. De zomerse stemming die de felle zon en het uitgestrekte strand met zich meebrachten zorgden voor een warm welkom.
We liepen wat dichter naar het water en sloegen daar een klein kampje op, bewaakt door de meegekomen familieleden. Op zo’n groot strand is het normaal lastig te bepalen wat de beste plek is om te gaan trainen, maar men was ditmaal zo behulpzaam geweest om een bord neer te zetten dat onze plek markeerde. In Kijkduin hecht men er duidelijk extra aan dat je bij een mae geri met de bal van de voet schopt in plaats van met je tenen, dus we besloten in het zicht van dat bord onze strand-dojo in te richten.
De beachtraining werd geleid door Jeroen van Oostrum, de leider van dojo Utrecht. Hij gaf aan dat de focus zou liggen op het bewegen vanuit één geheel. Dat wil zeggen dat je bewegingen met elkaar verbonden moeten zijn, zowel in je lichaam als tussen de verschillende technieken.
Als voorbeeld van het eerste werkten we aan het verbinden van je stoot (of verdediging) met het zetten van je stap. Dat doe je tegelijk als één geheel, in plaats van een los “stap-stoot”. Omdat we voor dit gedeelte op een lichte helling stonden en we een beetje wegzakten in het zand, werden we ons heel bewust van het neerzetten van onze voeten, en moesten we onze buikspieren wel aanspannen om een stoot met impact te maken. Aangezien een actieve core een belangrijke sleutel is tot het verbinden van je onder-en bovenlichaam, was dit een perfecte manier om dit te trainen.
Als je aan het vechten bent stop je niet na één techniek, je aanvallen vormen een soort constante stroom die in zijn geheel naar voren is gericht. Hetzelfde met een verdediging: je laat hem direct overgaan in een tegenaanval, ze zijn als het ware één. Daarvoor moeten we onze bewegingen dus aan elkaar verbinden. Om dat te trainen gebruikten we een gedeelte van de kata Jion en gingen we daarna verder met Heian Godan.
Het tegenwerkende, mulle zand maakte ons bewust van elke beweging die we maakten. Als je wegglipt of een stevige stap moet zetten om te blijven staan, kun je niet te veel bezig zijn met hoe “netjes” het eruitziet. Je focust daardoor sneller op wat je met je beweging probeert te bereiken. Natuurlijk zijn beide belangrijk, maar in de dojo ligt soms het gevaar op de loer dat je zo bezig bent met de juiste uitvoering dat je even vergeet waar een beweging eigenlijk voor bedoeld is.
We pasten het geheel vervolgens toe in kumite, waarin we steeds probeerden te werken met een tegenstander van de andere dojo. Het is altijd fijn om een extra verrassingselement te krijgen in de aanval, omdat je niet gewend bent aan de bewegingen van die persoon.
Omdat dat zo lekker werkt op een zachte ondergrond, gaf Jeroen ons aanvullend verschillende takedowns om te oefenen. Het zand vloog al snel in het rond, en het was erg leuk om met elkaar uit te puzzelen hoe die technieken werkten. Het lijkt altijd zo logisch als het voorgedaan wordt, maar om het zelf ook zo soepel voor elkaar te krijgen is vaak een ander verhaal.
Als laatste liepen we de zee in voor tekki shodan. Dit is het traditionele einde van elke beachtraining, en we kijken er elke keer weer naar uit. De zee was dit jaar relatief rustig, maar het was nog steeds heel leuk om te proberen een zinnige Tekki Shodan te lopen terwijl we tot onze navel in het water stonden en af toe een duw kregen van een golf. Aangezien Jeroen het chaosgehalte waarschijnlijk toch iets te laag vond, gaf hij als als laatste de verschillende banden allemaal een eigen kata (tekki shodan, nidan of sandan), waarbij het alsnog een enorme bende werd. En zo eindigt men een beachtraining: in chaos, lachend en proestend van het zeewater.
We sloten de training af in het ondiepe waar de zee tot ons middel kwam toen we geknield zaten. Daar bracht Jeroen de rust weer terug in de groep met een laatste opdracht voor mokuso. Mokuso is een korte meditatie die we aan het begin en einde van de training doen. Het markeert de overgang van de drukte van de buitenwereld naar de focus van de training, en andersom. Terwijl de golven in het ondiepe water sterker aan ons trokken en ons af en toe uit balans duwden, gaf Jeroen ons mee: “Focus on your breathing. There are no waves.” Een korte mentale oefening als deze, kun je zowel tijdens als buiten de training toepassen. Dit is een van de voordelen die mensen kunnen ervaren als ze een vechtkunst beoefenen; de trainingen kunnen daarbuiten ook bijdragen aan het ontwikkelen van meer rust en focus.
De training was hiermee afgesloten. Een paar mensen sprongen nog even de zee in, anderen kleedden zich alvast om en gingen op het terras van de Beachclub zitten. Toen iedereen zich daar verzameld had, genoten we nog van een heerlijke lunch in de buitenlucht, met voldoende tijd om uitgebreid bij te praten. Dit was voor de nieuwe mensen ook een goed moment om de anderen wat beter te leren kennen, en voor de meegekomen familieleden om zich bij de groep te voegen.
Halverwege de middag reden we vervolgens allemaal weer naar huis, tevreden terugkijkend op een zonnige aftrap van het nieuwe seizoen!