Kijkduin – 14 juli 2018, door Ilse Herbert
De zomervakantie werd ingeluid met een hele fijne traditie: de jaarlijkse strandtraining in Kijkduin. Voor mij de eerste keer, maar de verhalen van de anderen hadden me al duidelijk gemaakt dat dit iets is dat je niet wilt missen.
Een stralende zon en een nog bijna leeg strand verwelkomden ons, het was meteen al erg leuk om een aantal bekenden van andere dojo’s tegen te komen. Als ik het goed heb geteld waren er 5 dojo’s vertegenwoordigd uit binnen- en buitenland: dat iedereen bereid was een paar uur in de auto te zitten voor deze training beloofde veel goeds. Een aantal mensen kwam met het hele gezin om van het strand te genieten, prima idee!
Omkleden deden we buiten of in de strandtent, en het was daarna even wennen om in je karatepak tussen de “gewone” mensen buiten te lopen. Maar aangezien de training zelf ook wel aandacht zou trekken besloot ik dat ik me daar maar niet druk om ging maken.
We begonnen met een stukje hardlopen om de spieren wat op te warmen, gevolgd door de gebruikelijke warming up. Vanaf dat moment zat er overal zand, daar waren we dan meteen doorheen. Ik had verwacht dat het bloedheet zou zijn in de zon, maar er stond een zacht briesje waardoor het juist heerlijk was om buiten te trainen!
Paul Tabe van Dojo Antwerpen leidde de training en maakte daarbij veel gebruik van de locatie. Het zand was enorm geschikt om te werken aan soepelheid van de heupen: je kan er prima op je knieën doorheen ploegen zonder blauwe plekken te krijgen en het maakt het je lastig genoeg om echt aan de slag te moeten. De heldere aanwijzingen van Paul maakten het voor iedereen goed te doen, sowieso kon iedereen goed op zijn eigen niveau trainen. Paul gaf aparte focuspunten voor blackbelts en voor juniors, en het zand deed de rest.
Daarna gingen we verder met wat worpen, op een strand land je zachter dan op een gymzaalvloer, dus een mooie kans om daar vandaag wat mee te doen. De dojo’s werden zoveel mogelijk gemengd, zodat je ook eens met een andere sparringpartner kon werken.
Toen was het time voor “the crazy part”, en aangezien dat volgens Paul door een crazy person moest worden begeleid nam Jeroen van Dojo Utrecht de leiding over. Hij nam ons voor het kata-gedeelte mee de zee in. Het was een heel raar gevoel om met pak en al het water in te stappen, maar het water was wel lekker koel en we hadden perfecte golven. In twee rijen deden we Tekki Shodan, waarbij het de uitdaging was om stevig te blijven staan. Toen we wat dieper de zee in gingen was het een kwestie van geluk of er na “Hajime!” wel of geen golf aankwam als je net door je knieën zakte. Ik merkte dat ik dan de neiging moest onderdrukken om even een seconde te wachten, en juist gewoon om te gaan met wat er op dat moment gebeurde. Golf is golf, gewoon doorheen stappen en proberen je op de kata te concentreren. Heel goed voor je gevoel van nederigheid. Elke keer dat ik dacht dat ik stevig stond kwam er een golf om te zeggen “O ja, joh?”. Frustrerend, maar juist door die uitdaging ontzettend leuk om te doen, en ik had nog lang door kunnen gaan.
Maar de tijd vloog voorbij en veel te snel naar mijn gevoel was het tijd om af te sluiten. Wie wilde ging nog even zwemmen, en daarna sloot bijna iedereen nog aan voor de lunch bij de strandtent. Een bijzondere training, heerlijk eten, goede gesprekken met leuke mensen, inderdaad: ik had het niet willen missen. Volgend jaar weer!